Και να οι βουτιές στην πισίνα, και να ο Γιαννιώτας που παίζει πιάνο υπό το βλέμμα του (συμπαίκτη του και στον Αρη) Κατίδη, και να ο Μπούζας με τον Τριανταφυλλόπουλο να τα δίνουν όλα στο ποδοσφαιράκι, με τον Λυκογιάννη να παριστάνει τον θεατή!

Μόνο στο ποδοσφαιράκι ήταν θεατής ο αριστερός χαφ του Ολυμπιακού, διότι στο κανονικό ποδόσφαιρο του δίνει και καταλαβαίνει: αυτός πέτυχε το νικητήριο και λυτρωτικό γκολ με την Αγγλία και θα επιδιώξει να το ξανακάνει στον αποψινό τελικό με την Ισπανία...

Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά: στην Ισπανία, η οποία ως αθλητικό έθνος, από εκεί που κάποτε ήταν (περίπου) του κλώτσου και του μπάτσου, τα τελευταία χρόνια μετεξελίχθηκε σε μια ατμομηχανή που παράγει επιτυχίες σε όλα τα σπορ και (δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι) αυτή τη στιγμή είναι η Νο 1 δύναμη τουλάχιστον σε πανευρωπαϊκό βεληνεκές.

Οπου κι αν εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια οι Ισπανοί, κυρίως δε στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ, προκαλούν εκ προοιμίου φόβο στους εκάστοτε αντιπάλους τους. Εμ εδώ είναι που σας θέλω παλικάρια μου (της Εθνικής Νέων): όπως έλεγε και ο διευθυντής του Γραφείου Πληροφοριών των ΗΠΑ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, Ελμερ Ντέιβις, «όταν αρχίζει μια μάχη με έναν ισχυρό αντίπαλο, η πρώτη και σπουδαιότερη εντολή του στρατηγού προς τους στρατιώτες είναι να μην αφήσουν τον εχθρό να τους τρομάξει»!

Αυτό ακριβώς (φαντάζομαι ότι) θα ζητήσει με επιτακτικό ύφος και ο ούτως ή άλλως απαιτητικός και φωνακλάς Κώστας Τσάνας, ο οποίος μάλιστα στην τηλεοπτική μετάδοση του ημιτελικού ακουγόταν να παροτρύνει έναν από τους παίκτες του με τη φράση «όρμα μπροστά ρε σκύλε»!

Πάλι καλά που δεν πρόσθεσε (όπως λέγαμε παλιά) «και τα κόκαλα δικά σου», αν και αυτό το επιθετικό πνεύμα θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ στον σημερινό τελικό. Δεν εννοώ ότι χρησιμοποιώντας ως πολιορκητικούς κριούς τη νεανική φλόγα και την άγνοια κινδύνου οι υπέροχοι Ελληνες νέοι πρέπει να κάνουν αλόγιστα βουρ στον πατσά, αλλά απλώς να διαχειριστούν την κατάσταση ως η ομάδα που έχει δείξει ότι είναι κι όχι ως εκείνη που θα παραχαράξει τον αγωνιστικό χαρακτήρα της ελέω του μεγάλου διακυβεύματος.

Κούπα είναι αυτή, αγόρια μου!

Στον ημιτελικό με τους Εγγλέζους είδα μια ομάδα με πολύ γερά πνευμόνια, με διάθεση να τρέξει και να ανοιχτεί, με σαφή επιθυμία αλλά και προφανή δυνατότητα να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και όχι το σύνηθες εν Ελλάδι της αναμονής και της συντήρησης... και να στριμώξει τον αντίπαλο στα σχοινιά. Επιβεβαιώθηκε αυτό το (επιμένω: ασύμβατο με τα ελληνικά ήθη και έθιμα στους διεθνείς αγώνες, επί συλλογικού και εθνικού επιπέδου) στυλ με το προβάδισμα στο σκορ, με δύο γκολ, με ένα σωρό τελικές προσπάθειες, με πολλά σουτ προς την εστία και κυρίως με τη νίκη.

Σήμερα βεβαίως είναι μια άλλη μέρα που διαφέρει από τις άλλες: κάτι το βάρος του τελικού, κάτι τα ανά τον πλανήτη ισπανικά σύνδρομα, κάτι η ήττα της ελληνικής ομάδας (με 2-1) στην πρεμιέρα της τρέχουσας διοργάνωσης, όλα αυτά είναι μεν σοβαροί λόγοι για να συγκρατηθεί η ορμή, αλλά εφόσον το πεπρωμένο μας γράφει ότι θα ξαναχάσουμε από δαύτους, διάβολε, προτιμώ να ηττηθούμε με το δικό μας στυλ, παρά με κάποιο άλλο...

Πηγή: Goal

Εθνική Νέων Ποδόσφαιρο SPORTS