Με άρτιες εγκαταστάσεις, με υποδομές στις ομάδες Νέων και τις Reserve Teams, με παράδοση στο ποδόσφαιρο που τους κάνει να ασχολούνται σοβαρά κι όχι περιστασιακά.
 
Κέρδισε όχι ακριβώς με κόντρα διαιτησία, αλλά με ένα πολύ σοβαρό λάθος σε βάρος της, το οποίο δεν πατσίστηκε με τα -όποια- σφυρίγματα πήρε στο δεύτερο ημίχρονο. Κατάφερε να πετύχει δεύτερο γκολ στην παράταση, αν και έπαιζε με παίκτη λιγότερο για όλο το δεύτερο ημίχρονο της κανονικής διάρκειας και ολόκληρη την παράταση. Στάθηκε τυχερή ή καλύτερα είχε ικανό αναπληρωματικό τερματοφύλακα στη φάση του πέναλτι, ήταν ψύχραιμη όταν ισοφαρίστηκε. Και παρ' όλο που έπαιξε προσεκτικά και συντηρητικά -όχι μόνο όταν έμεινε με 10, αλλά από την αρχή του αγώνα- δεν φάνηκε μίζερη και δεν το έριξε στο αντι-ποδόσφαιρο.
 
Για όλα αυτά, συν το παντελονάτο τελείωμα του Λυκογιάννη, «πλασέ μεγάλου παίκτου» που θα έλεγε και μια ψυχή, πέρασε στον τελικό όπου δεν θα έχει τον Καπίνο που αποβλήθηκε, αλλά θα έχει τον Μαυρία που ξεχρέωσε την κόκκινη του προημιτελικού. Και εντελώς μεσοβέζικα η Εθνική πήρε την άδεια να φέρει άλλον γκολκίπερ από την Ελλάδα για να έχει και έναν στον πάγκο, πράγμα που κανονικά προβλέπεται μόνο σε τραυματισμό, προφανώς διότι αισθάνονται εκεί στην Ομοσπονδία τύψεις για την ανόητη απόφαση της αποβολής, αλλά όχι αρκετά θαρραλέοι για να σβήσουν την κόκκινη και να επιτρέψουν στον Καπίνο να δώσει το «παρών», όπως θα όφειλαν: το ριπλέι δείχνει ξεκάθαρα ότι ο ρέφερι έκανε λάθος, η Ελλάδα ζημιώθηκε, έπαιξε με αριθμητικό μειονέκτημα, αλλά προκρίθηκε και το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν, ήταν να ξε-τιμωρήσουν τον παίκτη. Αλλά άμα δεν έχεις παίξει μπάλα στη ζωή σου, πού να καταλάβεις τι μπορεί να σημαίνει για έναν παίκτη 18-19 ετών η συμμετοχή σε έναν τελικό, φορώντας το εθνόσημο;
 
Πλέον μπροστά μας είναι μόνο η Ισπανία. Ποδοσφαιρομάνα (όχι βέβαια τόσο πολύ σαν την πατρίδα του Πίου...), με παίκτες όμως που δεν τους ξέρουμε, που δεν παίζουν σε ομάδες της Πριμέρα -πλην ελαχίστων- και όσοι έχουν παίξει, έχουν κάνει μόνο γκεσταριλίκια. Οπως και να το κάνεις, όμως, το ισπανικό ποδόσφαιρο γενικά είναι το κορυφαίο σε ποιότητα σε όλη την Ευρώπη, οι άνθρωποι εκεί κάνουν δουλειά και σε συνδυασμό με το ταλέντο που υπάρχει, το κοκτέιλ είναι πολύ ενδια- φέρον.
 
Όχι ότι σε ταλέντο  υστερούμε εμείς, βέβαια. Και μπορεί δίπλα στο ταλέντο να μην μπορούμε να βάλουμε τις λέξεις «σοβαρή δουλειά», «οργάνωση» και «υποδομές», αλλά άνετα βάζουμε τις λέξεις «τσαγανό», «φιλότιμο» και «αυταπάρνηση», συνθέτοντας ένα εξίσου ενδιαφέρον κοκτέιλ, που μπορεί να μας χαρίσει έναν συναρπαστικό τελικό.

Πηγή: Sportday

Εθνική Νέων Ποδόσφαιρο SPORTS