Η μεγαλύτερη δύναμη του παγκοσμίου ποδοσφαίρου πρόλαβε να ανέβει σε δύο ευρωπαϊκούς θρόνους μέσα σε δεκαπέντε μέρες και η «nouvelle vague» του ελληνικού ποδοσφαίρου εξακολουθεί να νιώθει στοιχειωμένη από τους Ισπανούς: το 1998 στο Βουκουρέστι ήταν ο Πέρεθ, το 2007 στο Λιντς ο Παρέχο, χθες στο Ταλίν ο Ροντρίγκεθ!

Αλλάζουν ονόματα οι δήμιοι, αλλά, πανάθεμά τους, μένουν ίδιοι! Ιδιοι κι απαράλλακτοι στο στυλ και στο ποδοσφαιρικό δόγμα τους, σε αντίθεση με την αφεντιά μας, που αποφάσισε να το αλλάξει στον τελικό και θαρρώ πως αυτή η μετάλλαξη κόστισε ακριβά. Πλάκα πλάκα, επιβεβαιώνει και εκείνη την απευκταία αλλά εν τέλει αληθινή ανησυχία που κατέθετα στον χθεσινό επίλογό μου: «Εφόσον -κατέληγα- το πεπρωμένο μας γράφει ότι θα ξαναχάσουμε από δαύτους, διάβολε, προτιμώ να ηττηθούμε με το δικό μας στυλ παρά με κάποιο άλλο...».

Δυστυχώς, αυτό ακριβώς συνέβη: ενώ μέχρι τώρα η ελληνική ομάδα έμπαινε στο γήπεδο με στόχο να επιβάλλει τον δικό της αγωνιστικό νόμο και προσπαθούσε από την αρχή να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και ευκαιριών, χθες προφανώς σκιάστηκε από το status και την πλούσια προίκα (σε αυτήν τη διοργάνωση) των μεγιστάνων του σύγχρονου ποδοσφαίρου και τους άφησε να κάνουν το παιχνίδι τους...

Εχασαν ευκαιρίες οι Ισπανοί, είχαν δοκάρι, υποχρέωσαν τον Διούδη να κάνει διπλοβάρδια στη σκοπιά του, ε, κάποια στιγμή θα συνέβαινε το μοιραίο: συνέβη στο 80', όταν ο Ροντρίγκεθ ανάγκασε με το ζόρι τον (τερματοφύλακα) Σωκράτη να πιει το κώνειο και τα δέκα λεπτά που απέμεναν ήταν ελάχιστα για να βρεθεί το αντίδοτο στο δηλητήριο!

Από το πρώτο λεπτό του τελικού τα ισπανικά στίφη άρχισαν να πολιορκούν την εστία της Εθνικής, επιβάλλοντας το συνηθισμένο (α λα Μπαρτσελόνα) παιχνίδι της κατοχής και της εκνευριστικής κυκλοφορίας της μπάλας. Βάσει σχεδίου προφανώς, η ελληνική ομάδα έδωσε χώρους και προτίμησε την τακτική της αναμονής, που επέτρεψε στους «ρόχας» να κυριαρχήσουν, να πλειοδοτήσουν σε ευκαιρίες και να αποκτήσουν το ψυχολογικό πλεονέκτημα. Η κατάσταση φάνηκε να αλλάζει με την αμοιβαία αλλαγή πλευράς του Γιαννιώτα με τον Μαυρία, αλλά η βελτίωση απέβη πρόσκαιρη και δεν έφερε ουσιαστικό αποτέλεσμα...

Το σκηνικό δεν διαφοροποιήθηκε ούτε στο δεύτερο ημίχρονο: οι Ισπανοί συνέχισαν το (επιθετικό) βιολί τους κι εμείς τον (συντηρητικό) χαβά μας και η κατάσταση αυτή έμεινε παγιωμένη έως το τέλος. Η μεν Ελλάδα γνώρισε την τρίτη ήττα της σε τέσσερις τελικούς Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων, η δε Ισπανία κατέκτησε τον τίτλο για έκτη φορά (σε επτά τελικούς) μέσα σε έντεκα χρόνια!

Βεβαίως, για την ελληνική ομάδα η ζωή δεν τελειώνει σε αυτόν τον χαμένο τελικό. Μπορεί να μην έφτασε στην Ιθάκη, αλλά το ταξίδι ήταν διδακτικό και απολαυστικό: η πορεία, οι εμπειρίες, οι εικόνες, τα συναισθήματα, η κατάθεση των διαπιστευτηρίων του ταλέντου και της αξίας των ποδοσφαιριστών, όλα αυτά μένουν ως παρακαταθήκη για το μέλλον ενός εκάστου των παικτών, που θα πάρουν προαγωγή στην ανώτερη (εθνική) βαθμίδα και ελπίζουν να μην τους παραμελήσουν οι ομάδες τους...

Πηγή: Goal

Εθνική Νέων Ποδόσφαιρο SPORTS