Βέβαια, αυτή η πατρίδα, ανίκανη να αξιοποιήσει την ικανότητα των νέων της, βλέπει τα παιδιά της να φεύγουν ομαδικά σε πιο οργανωμένες κοινωνίες. Εκεί που τους δίνονται άμεσα δυνατότητες να αναδείξουν το ταλέντο τους, αλλά και να ανταμειφθούν σύμφωνα με αυτό. Οπως σε όλους τους τομείς, έτσι και στο ποδόσφαιρο, αυτή η χώρα της αναξιοκρατίας, της ρεμούλας και της αρπαχτής, δεν αφήνει χώρο στο ταλέντο και στην αξιοπρέπεια.

Πολλοί αναρωτιούνται πώς είναι δυνατό οι ομάδες να μη βλέπουν το συμφέρον τους που ξεκάθαρα προβάλλεται μπροστά τους. Πώς προτιμούν τρίτης διαλογής παίχτες, αφήνοντας στα αζήτητα παιχταράδες ικανούς να αγαπήσουν παθιασμένα τη φανέλα, να «μιλήσουν» στην καρδιά του οπαδού στην εξέδρα, αλλά και να φέρουν πολλά χρήματα στο ταμείο μέσω μεταγραφής τους στο εξωτερικό.

Η απάντηση είναι απλή: όλα αυτά θα ενδιέφεραν τις ομάδες αν ήσαν δομημένες πάνω σε υγιείς βάσεις. Σε έναν χώρο, όπου δεν είναι μακριά η εποχή των... «μηδενικών συμβολαίων», η εξήγηση αυτής της τρελής συμπεριφοράς είναι απλή. Ο ξένος «λεγεωνάριος», που περιφέρεται για το μεροκάματο έρμαιο στα χέρια κάθε ατζέντη, είναι πιο ευάλωτος σε κάθε λογής «συγκατάβαση». Οχι μόνο οικονομικής φύσης... Το Ελληνόπουλο - και ο γονιός του- είναι «επικίνδυνο» για το σύστημα.

Πηγή: Εθνοσπόρ

Εθνική Νέων Ποδόσφαιρο SPORTS