Το κακό είναι ότι αυτό το ποδόσφαιρο πολύ αμφιβάλλω αν ενδιαφέρεται να το παρακολουθήσει άνθρωπος. Είτε φέρνει αποτελέσματα είτε όχι, αργά αλλά σταθερά κουράζει ανυπόφορα.
 
O Σταφυλίδης περνούσε τη μεσαία γραμμή μόνο για να εκτελέσει κάνα φάουλ. Ο Μαρινάκης από την άλλη δεν ανέβηκε ποτέ. Ο Μπάλλας έτρεχε ασταμάτητα μπροστά από τα στόπερ κι ας μην υπήρχε Ισπανός φορ. Ο σέντερ φορ Διαμαντάκος ακούμπησε την μπάλα τρεις φορές, αλλά κυνηγούσε όποιον Ισπανό προσπαθούσε να την κατεβάσει. Δουλειά του Μαυρία ήταν να καλύπτει και του Γιαννιώτα να κρατάει την μπάλα (άλλο που δεν θέλει…) για να πάρει η ομάδα αναπνοές, μπας και φάμε τον χρόνο και κρατήσουμε το μηδέν.
 
Δικαίωμα
 
Δικαίωμα να περάσουν τη σέντρα είχαν δυο- τρεις παίκτες -το πολύ. Ο Φουρλάνος και ο Κατίδης ζαλίστηκαν από το άσκοπο τρέξιμο: όταν είχαν την μπάλα δεν ήξεραν τι να την κάνουν. Μετά μπήκε στο ματς και ο Λυκογιάννης για να καλύψουμε ακόμα πιο πολύ τις πλάγιες γραμμές, αφού οι άθλιοι οι Ισπανοί με τα δεκαεξάχρονα και τα δεκαεπτάχρονα στη σύνθεση τροφοδοτούσαν συνεχώς τον Ντεουλοφέου και τον Ροντρίγκεθ κι αυτοί στα «ένας εναντίον ενός» δημιουργούσαν ρήγματα, αντί να γυρνάνε την μπάλα πίσω, όπως κάναμε εμείς. Η Εθνική Νέων έχασε με το κεφάλι ψηλά, συνεπέστατη απέναντι στον βασικό στόχο κάθε ελληνικής ομάδας που παίζει ποδόσφαιρο για τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων: ο δρόμος της καταξίωσης και των «μπράβο» βασίζεται στην αξιοπρεπή ήττα.
 
Πίσω
 
Με τους Άγγλους οι μικροί έπαιξαν όλοι πίσω -άμυνα κι άγιος ο Θεός- αλλά με δέκα παίκτες, αδικημένοι από τον διαιτητή και επομένως χωρίς την παραμικρή υποχρέωση να παίξουν ποδόσφαιρο. Με την Ισπανία ήταν έντεκα, μεγαλύτεροι σε ηλικία, πιο γυμνασμένοι, πιο έμπειροι και πιο σκληροί. Αλλά πάλι δέκα πίσω από την μπάλα, συνεπείς στο σχέδιο να δώσουν χώρο στον αντίπαλο, όπως εξηγούσε ο Θόδωρος Παχατουρίδης, έτοιμοι για ηρωισμούς, πολιορκίες, πάγωμα του παιγνιδιού, αλλά απολύτως ανέτοιμοι για να κάνουν το βασικό, δηλαδή να παίξουν λίγο δημιουργικό ποδόσφαιρο. Αν σε παιδιά 19 χρονών έχει καλλιεργηθεί η νοοτροπία του κλεφτοκοτά που δεν χρειάζεται να παίξει, αλλά πρέπει να είναι πονηρός και ψυχωμένος, μην αναρωτιέστε γιατί χάνονται τα ταλέντα: δεν φταίει τίποτα πιο πολύ από το ότι καλλιεργούνται στους πιτσιρίκους λογικές που δεν τιμούν το ποδόσφαιρο.
 
Πρόοδος
 
Έχει γίνει μια πρόοδος, θα πει κάποιος. Συμφωνώ. Από το 2004 που ξεκίνησε το πρωτάθλημα Νέων η παραγωγή ποδοσφαιριστών έχει γίνει καλύτερη, καθώς υπάρχει οργάνωση. Δεν χρειάζονται ούτε σούπερ προπονητήρια, ούτε εργοφυσιολόγοι και φαρμακοτρίφτηδες, ούτε τάχα μου ειδικοί για να βγάλεις ποδοσφαιριστές: δάσκαλοι και προπονητές χρειάζονται. Το θέμα είναι τι τους μαθαίνουν τους μικρούς και ποιοι. Το 1996 πήγα για πρώτη φορά στο Άμστερνταμ και ήθελα να δω τις περίφημες ακαδημίες του Αγιαξ. Τα γηπεδάκια ήταν άθλια! Το χόρτο γεμάτο τρύπες, τα αποδυτήρια μικρά και στενά, η λάσπη στο γήπεδο άφθονη. Υπήρχαν όμως δύο άνθρωποι για κάθε παιδική ομάδα που παρακινούσαν τους πιτσιρίκους να δημιουργούν και να παίζουν, και τους έβαζαν τις φωνές όταν δεν έκαναν κίνηση να πάρουν την μπάλα και κρύβονταν. Έβλεπες «σπόρους» δωδεκάχρονους να κάνουν τάκλιν και να πιέζουν ψηλά, ενώ οι προπονητές τους απαιτούσαν να συνεργάζονται και να κινούνται. Από τα διακόσια τόσα παιδιά στις Παίδων άντεχαν να φτάσουν στην ομάδα Εφήβων δέκα με είκοσι. Αλλά δεν υπήρχε ούτε ένας μικρός που να πιστεύει ότι ποδόσφαιρο είναι το «φτου ξελευθερία».
 
Στόπερ
 
Θα κάνουν καριέρα οι μικροί μας; Μακάρι να κάνουν όλοι, αλλά από το 2004 και έπειτα η Ελλάδα ποδοσφαιρικά παράγει μόνο στόπερ, αφού το παιγνίδι (;) μας γίνεται στοχευμένα στο «τρίτο τέταρτο του γηπέδου», όπως μας εξηγούσε ωραία και ο Παχατουρίδης. Βγάλαμε ως χώρα τον Παπασταθόπουλο και τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, αλλά και τον Σιόβα, τον Μανωλά, τον πολύ καλό αλλά άτυχο Κατσικά, που θα τον δείτε φέτος, τον Παπάζογλου, τον Κοντοέ που παίζει και στόπερ. Είδαμε επίσης να προοδεύει ο Αβραάμ και ο Μαλεζάς, να γίνεται κεντρικός αμυντικός ο Κατσουράνης, να γίνεται ηγέτης ο Φυντανίδης: ο Θεός μας κόβει μέρες, αλλά μας χαρίζει στόπερ. Ο ηγέτης Μπουγαΐδης π.χ. και ο «καθαρός» Κουρμπέλης ήταν οι ήρωες του τελικού.
 
Ήρωες
 
Η Ελλάδα παράγει ήρωες. Μόνο που αυτοί δεν αποτελούν κίνητρο για να πάει ο κόσμος στο γήπεδο. Ροντρίγκεθ, Σούσο και Ντεουλοφέου θέλει ο κόσμος. Αυτοί, είναι σίγουρο ξέρετε, θα κάνουν καριέρα...
 
«Με μολύβι»
 
Δημοσιεύω επιστολές αναγνωστών κάθε Σάββατο. Κάνω σήμερα μια εξαίρεση, γιατί αυτό που επισημαίνει, με αφορμή την ιστορία του Ζούρου ο φίλος Σταύρος Κρυμαλάκης, έχει αρκετή σχέση με αυτά που πιστεύω εγώ για τους Νέους. Μου γράφει:
 
«Η Εθνική ομάδα μπάσκετ τα τελευταία δύο χρόνια έχει κάνει φοβερή δουλειά στον τομέα της επιθετικής τακτικής κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να το πιστώσουμε στον Ηλία Ζούρο. Δυστυχώς, όμως, κάποιοι έχουν μπερδέψει την ελληνική ιστορία με τον σύγχρονο ομαδικό αθλητισμό και κάθε φορά που βλέπουμε Εθνική ομάδα να αγωνίζεται είναι σαν να φωνάζει το πανελλήνιο “βάστα, καημένο Μεσολόγγι!”. Αμυνα, άμυνα, άμυνα (…).
 
Βλέποντας το Προολυμπιακό στη Βενεζουέλα, το παράπονό μου δεν ήταν γιατί τέτοια άμυνα, αλλά γιατί στην επίθεση υπήρχε αποτελεσματικότητα μόνο όταν ο Βασίλης Σπανούλης πήγαινε στο “ένας εναντίον ενός”! Οι υπόλοιποι συνήθως σκοράρανε ύστερα από σωστή κυκλοφορία της μπάλας και ασίστ ή από αιφνιδιασμό!
 
(…) Είναι γελοίο να μιλάμε για αστοχία της αμυντικής μας λειτουργίας! Αν ο Ζούρος και ο Βασιλακόπουλος ψάχνουν τα αίτια του αποκλεισμού, ας ανατρέξουν στις μπασκετικές ακαδημίες, εκεί που αναπτύσσεται η επιθετική νοοτροπία και το ταλέντο. Αν δεν μάθει κάποιος να παίζει ένας εναντίον ενός στην επίθεση, δεν θα σωθεί ποτέ από την άμυνα! (…) Στις περισσότερες ελληνικές ακαδημίες για να ξεκινήσει το παιδί να μαθαίνει το “ένας εναντίον ενός” πρέπει να γίνει 15 χρόνων: τότε είναι αργά! Το χειρότερο είναι ότι για να κάνουν το κομμάτι τους οι προπονητές και να φανεί η συμμετοχή τους στο παιχνίδι μιας ομάδας μέσα από τις κινήσεις τους και τη φιλοσοφία τους, στα παιδικοεφηβικά πρωταθλήματα εγκλωβίζουν μέσα σε αυτή τη λογική το οποιοδήποτε “άναρχο” επιθετικό ταλέντο, λες και στο παιχνίδι πρέπει να γίνονται όλα με το μολύβι και by the book!».
 
Ν' αγιάσει το στόμα σου, φίλε μου...
 
Απλά λόγια
 
Τι κρατάω από την κλήρωση του πρωταθλήματος; Τη δήλωση του Γιάννη του Μώραλη, γιατί είναι άνθρωπος που δεν μιλάει ποτέ τυχαία. «Πρέπει τα οικονομικά προβλήματα που έχουν κάποιες ομάδες να λυθούν μέχρι το τέλος Αυγούστου. Τα οικονομικά των ομάδων πρέπει να είναι νοικοκυρεμένα, για να αρχίσει και να τελειώσει το πρωτάθλημα με 16 ομάδες», είπε. Με απλά λόγια, υπάρχει μια καταλυτική προθεσμία (το τέλος Αυγούστου) για όσους θέλουν να αδειοδοτηθούν. Και μια μεγάλη πιθανότητα κάποιοι ν' αρχίσουν το πρωτάθλημα, αλλά να μην το τελειώσουν…

Πηγή: Sday.gr

Εθνική Νέων Ποδόσφαιρο SPORTS