Το μεγαλύτερο πρόβλημα, ο ίδιος του ο εαυτός

Οι απόψεις διίστανται και φυσικά κανείς από εμάς δεν είναι αρμόδιος να απαντήσει. Η γενικότερη εικόνα του Παναθηναϊκού όμως είναι η δεύτερη χειρότερη στη φετινή Σουπερ Λίγκα (μετά από αυτή της ΑΕΚ) και αυτό είναι που προβληματίζει περισσότερο από όλα. Το 4-2-3-1 του πρώτου ημιχρόνου και το 4-3-3 του δεύτερου – χωρίς την παραμικρή αλλαγή στην απόδοση της ομάδας- ήρθαν για να επιβεβαιώσουν πως το πρόβλημα της ομάδας δεν είναι “ποδοσφαιρικό”. Οι τακτικές παρατηρήσεις του ματς αφορούν ως επί το πλείστον τους Αρκάδες, αφού οι παίκτες και ο προπονητής των γηπεδούχων κάνουν εδώ και δύο μήνες τα πάντα για μην υπάρχει ίχνος αμιγούς ποδοσφαιρικής αποτύπωσης του παιχνιδιού τους.

Έλλειψη προσωπικότητας

Ο Φερέιρα βρίσκεται σε σύγχυση που μοιραία επιφέρει και “κινήσεις πανικού”. Οι επιλογές του κόουτς –εκ του αποτελέσματος- κρίνονται, για άλλη μια φορά, λανθασμένες. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως μια τακτική πινελιά του Πορτογάλου θα μεταμόρφωνε την ομάδα. Το πρόβλημα της ομάδας δεν συνάδει με τις τακτικές επιλογές του Φερέιρα. Ο Παναθηναϊκός έδειχνε ασύνδετος από το πρώτο λεπτό του παιχνιδιού. Οι γραμμές βρίσκονταν σε τεράστια- για τα υφιστάμενα ποδοσφαιρικά δεδομένα- απόσταση μεταξύ τους και με εξαίρεση ίσως το πρώτο 15λεπτο τους ματς, το τριφύλλι δεν θύμισε πουθενά ομάδα πρωταθλητισμού. Πιο λαϊκά, “οι πράσινοι έχασαν το κέντρο” αφού τα αμυντικά χαφ ήταν μονίμως εκτός παιχνιδιού και ρυθμού. Εκτός φυσικά των ευθυνών του τεχνικού επιτελείου, οι παίκτες βρίσκονται και αυτοί “στο μάτι του κυκλώνα”. Η σημαντικότερη ποδοσφαιρική παρατήρηση του παιχνιδιού των πρασίνων είναι η εμφανής έλλειψη προσωπικότητας των παικτών του. Οποιοσδήποτε παίκτης του ΠΑΟ ακουμπούσε τη μπάλα δεν προσπαθούσε να ενεργήσει με καθαρό μυαλό αλλά το μόνο που τον απασχολούσε ήταν το πώς θα μπορέσει να “ξεφορτωθεί” τη μπάλα για να… γλυτώσει το “κράξιμο”, με το φαινόμενο να είναι εντονότερο το τελευταίο ημίωρο του ματς. Δυστυχώς οι θεωρητικά έμπειροι και παλιοί παίκτες της ομάδας (Βύντρα, Σπυρόπουλος, Βιτόλο, Μαρίνος) δεν μπορούν να αναλάβουν πολλές επιθετικές πρωτοβουλίες. Εκτός του παραπάνω, βρίσκονται και οι ίδιοι σε πολύ άσχημη αγωνιστική και ψυχολογική κατάσταση. Η έλλειψη του παίκτη “που θα πάρει στις πλάτες του την ομάδα” είναι κάτι παραπάνω από διακριτή στην ομάδα.

Και λίγο τακτική…

Ο Φερέιρα έχασε και τη μάχη των πάγκων αφού η επιλογή του Σισοκό σε ρόλο 8ριού με σκοπό την ενίσχυση της κυκλοφορίας στην επανάληψη, αντιμετωπίσθηκε με επιτυχία από τον Τσιώλη που μετέφερε τον Αλβάρεζ πάνω στον Ιβοριανό μέσο του τριφυλλιού. Αποτέλεσμα ήταν να μην αλλάξει καθόλου η εικόνα της ομάδας στο δεύτερο 45λεπτο.. Το μόνο θετικό που μπορεί να αποκομίσει ο Παναθηναϊκός από το ματς είναι η παρουσία του Τριανταφυλλόπουλου που μαζί με τον Καρνέζη, ήταν ότι καλύτερο έδειξαν οι πράσινοι στην αναμέτρηση.

Τα man to man του Τσιώλη

Ο Σάκης Τσιώλης – όπως και όλοι οι προπονητές που αντιμετώπισαν φέτος τον ΠΑΟ- πίστεψε στην ομάδα του λόγω της μέχρι τώρα εικόνας των πρασίνων και αποφάσισε να κατεβάσει έναν παλαιομοδίτικο αλλά αποτελεσματικό Αστέρα στο χορτάρι του ΟΑΚΑ. Η τακτική που επέλεξε ο Έλληνας κόουτς περιελάμβανε στενή διάταξη και αργό ρυθμό κατά τη φάση της κατοχής μπάλας και κάθετες αντεπιθέσεις στην πλάτη των ανεβασμένων αμυντικών μεσών του ΠΑΟ. Η πιο σημαντική επιλογή του Τσιώλη όμως στο ματς είχε να κάνει με τις man to man επιλογές του στο χώρο του κέντρου. Ο προπονητής των Αρκάδων, αποφάσισε πως οι Βιτόλο, Μαρίνος και Λάζος “δεν θα ακουμπήσουν τη μπάλα στο κέντρο”. Πίστεψε στο μπλοκάρισμα του κέντρου του Παναθηναϊκού και δικαιώθηκε. Τοποθέτησε τον Αλβάρεζ πάνω στον Στέργο Μαρίνο και τον Κουρμπέλη στον Βιτόλο (άλλωστε αυτός ήταν και ο λόγος της αλλαγής της διάταξης του ΠΑΟ σε 4-3-3 στο 2^ο ημίχρονο). Επιπλέον, οποιαδήποτε οπισθοχώρηση του Λάζου κοντά στα χαφ του για να υποδεχτεί τη μπάλα συνοδευόταν από τον Ουσέρο, που δεν άφησε σχεδόν ποτέ τον Χριστοδουλόπουλο να γυρίσει και δει την εστία του Φούλοπ.

Ο επιτυχημένος συνδυασμός των παραπάνω σε συνάρτηση με την κακή απόδοση των γηπεδούχων επέτρεψαν στον Τσιώλη να έχει ένα από τα πιο ευχάριστα απογεύματα της προπονητική ς του καριέρας στο Ολυμπιακό Στάδιο. Η ομάδα του, με εξαίρεση το πρώτο 15λεπτο, απειλήθηκε ελάχιστα και αν κάποιος τελικά αδικήθηκε –βάσει απόδοσης- από το 0-0 αυτός ήταν σίγουρα ο Αστέρας Τρίπολης.

Συμπέρασμα

Η κρίση που περνάει ο ΠΑΟ είναι πιθανότατα η μεγαλύτερη στην σύγχρονη ιστορία του. Μία αλλαγή προπονητή θα επανέφερε σίγουρα –έστω και παροδικά- ηρεμία στα αποδυτήρια της ομάδας, Αυτό όμως δεν καθιστά επιτακτική ανάγκη την απομάκρυνση του Φερέιρα. Το πιο εύκολο απ’ όλα είναι το “φύγε εσύ έλα εσύ”, αλλά το ποδόσφαιρο δεν είναι τόσο απλό όσο το βλέπει ο αθλητικός τύπος. Η Βέρντερ Βρέμης με δύο προπονητές σε 30 χρόνια (Ότο, Σάαφ) δημιούργησε αυτό που όλοι κατά καιρούς θαυμάσαμε. Σίγουρα ο Φερέιρα δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Πρέπει όμως να επικρατήσει η λογική και να αποφευχθούν οι βιασύνες και παρορμητισμοί, για το καλό της ομάδας. Γιατί το τι πραγματικά συμβαίνει μέσα στα αποδυτήρια και η ομάδα παρουσιάζει μη φυσιολογική εικόνα, το ξέρουν μόνο ο Πορτογάλος και οι παίκτες.

ΠΗΓΗ: Overlap.gr