Αρετόπουλος στο... dancing with the stars!

Διαιτητικά σφάλματα συμβαίνουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Ο εκάστοτε ισχυρός είχε ανέκαθεν την εύνοια παραδοσιακά και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Καμία έκπληξη έως εδώ. Με τη μόνη διαφορά ότι το πέναλτι που σφυρίζει ο Αρετόπουλος στον Βύντρα ξεπερνά τα ειωθότα...

Πρώτον, γιατί αυτό το πέναλτι πολύ απλά δεν δίνεται ακόμα κι αν θέλεις να το δώσεις. Περιμένεις μία άλλη φάση πολύ πιο αληθοφανή... Προσωπικά δεν έχω ξαναδεί υπόδειξη πέναλτι με τον αμυντικό να τρέχει να... φύγει από τη φάση.

Δεύτερον, από τη στιγμή που φεύγεις από το σκεπτικό του ανθρώπινου λάθους, χάνεται η μπάλα μόνο αν προσπαθήσεις να εξηγήσεις τη σκοπιμότητα της συγκεκριμένης διαιτητικής απόφασης. Ο Πλατανιάς, βεβαίως, το παρασκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν το ελέγχει και από την άλλη πλευρά ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να ενοχλεί ή να απειλεί τον μοναδικό ισχυρό του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Και εκεί είναι που σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Γιατί Αρετόπουλοι υπήρχαν πάντα. Υπήρχαν, όμως, όταν... υπήρχε και λόγος για να υπάρχουν. Σε ένα πρωτάθλημα που έχει κριθεί πριν καν αρχίσει και που έχει σημαντικότερα προβλήματα να ξεπεράσει ο μέσος φίλαθλος αναρωτιέται για τη σκοπιμότητα ύπαρξης των Αρετόπουλων.

Και το μεγάλο κρίμα δεν είναι η έμπνευση του Αρετόπουλου στο ματς του Πλατανιά με τον Παναθηναϊκό. Το μεγάλο κρίμα είναι ότι δεν έχουμε καν την πολυτέλεια πλέον να ασχολούμαστε με τους Αρετόπουλους. Εχει τόσα προβλήματα το ελληνικό ποδόσφαιρο που όσοι μεταθέτουν τη συζήτηση σε αυτό το επίπεδο πολύ απλά εγκληματούν. Είτε ευνοούνται είτε αδικούνται από τον κάθε λογής Αρετόπουλο.

Σε ένα πρωτάθλημα τόσο χαμηλού επιπέδου με τον Ολυμπιακό να μην έχει αντίπαλο ούτε σε θεωρητικό επίπεδο, τον ΠΑΟΚ να βρίσκεται στην αρχή της εποχής Σαββίδη, τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και τις περισσότερες ομάδες να μετρούν τα κουκιά για να βγάλουν τη χρονιά και να μην τους βγαίνουν, είναι παράλογο το παιχνίδι να συνεχίζεται να γίνεται με τους όρους του παρελθόντος.

Είναι πραγματικά αδιανόητο όσοι ασχολούνται παραγοντικά με το ελληνικό ποδόσφαιρο είτε βάζοντας τα λεφτά τους είτε διαχειριζόμενοι τα πενιχρά έσοδα των ομάδων τους που ολοένα και θα μειώνονται, να μην καταλαβαίνουν ότι σε λίγο θα μείνουν μόνοι τους... Το να βαδίζεις προς τον γκρεμό με σημαία τον κάθε Αρετόπουλο ή την όποια ΚΕΔ υπερβαίνει τα δεδομένα όρια της ανοησίας της αυτοχειρίας. Αν η βλακεία έχει όρια...

Ενδιαφέρον για τη μάχη του τίτλου δεν υπάρχει, καλή μπάλα θα αργήσουμε να δούμε (αν δούμε ποτέ, γιατί πλέον τα πάντα κρίνονται σε επίπεδο οργάνωσης που είναι άγνωστη λέξη για τις ομάδες μας), έρχεται και ο κάθε Αρετόπουλος και είναι σαν όλοι μαζί να σου φωνάζουν ότι... κακώς κάνεις και ασχολείσαι.

Ποιος μπορεί τώρα να είναι πραγματικά κερδισμένος από αυτή την κατάσταση; Η λογική λέει κανείς, αλλά δεν υπάρχει λογική σε αυτό που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο. Και αυτό κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα... Γιατί είναι σαν κάποιος να σε κοροϊδεύει μέσα στα μούτρα σου.

Και κοροϊδεύει τους πάντες. Ακόμα και τον Ολυμπιακό που δεν μπορεί να συντηρηθεί με στόχους τύπου αήττητου ή της μεγαλύτερης διαφοράς από τον δεύτερο ή του ρεκόρ διαφοράς από τον Παναθηναϊκό... Καμία μεγάλη ομάδα δεν συντηρήθηκε πάνω στα συντρίμμια των παραδοσιακών αντιπάλων της. Η ιστορία μάλιστα έχει υπάρξει πολύ σκληρή σε όσους αποπειράθηκαν κάτι τέτοιο.

Κοροϊδεύει ακόμα και τον Αλαφούζο που νομίζει ότι μπορεί να αποδίδει τα πάντα στον κάθε Αρετόπουλο, ενώ τα πράγματα επί της ουσίας δεν θα άλλαζε με ή χωρίς Αρετόπουλους. Τα προβλήματα του Παναθηναϊκού είναι εντελώς διαφορετικά και πολύ πιο σοβαρά. Μακάρι να ήταν μόνο ο Αρετόπουλος...

Και το κακό είναι ότι ο Γιάννης Αλαφούζος και ο κάθε Αλαφούζος είναι μάλλον μάταιο να προσπαθεί να μας πείσει ότι ενδιαφέρεται περισσότερο για την εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου (αφήστε που και να ίσχυε, κάνει μπαμ ότι δεν ξέρει πώς να συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση) από το να γίνει κάποια στιγμή εκείνος... χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Το ζητούμενο πλέον δεν είναι το τι θα κάνουμε... χωρίς βαρβάρους, αλλά τι χρειαζόμαστε τους βάρβαρους υποτιμητές της νοημοσύνης μας. Και πότε επιτέλους θα έρθει το ποδόσφαιρο στο επίκεντρο ενός ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος... Και εφέτος ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για κάτι τέτοιο. Αν όχι τώρα, πότε;

Εκτός αν το ελληνικό ποδόσφαιρο το μόνο που τελικά εξυπηρετεί είναι την επίδειξη δύναμης του εκάστοτε ισχυρού. Σε αυτή τη περίπτωση, όμως, δεν χρειαζόμαστε καν το ποδόσφαιρο. Μπορούμε να μεταφερθούμε σε άλλα επίπεδα...

Και όσοι λίγοι έχουν απομείνει να ασχολούνται, να το γυρίσουν θέλοντας και μη στο «dancing with the stars» για τα κυριακάτικα βράδια τους. Και ο ΑΝΤ-1 να μοιράζει τα στιγμιότυπα για να στήνονται εκπομπές και να γίνεται της τρελής. Eκεί να δεις Αρετόπουλους... Και χωρίς τέτοια πέναλτι!

Πηγή: Sentragoal.gr