Οτι ο Παναθηναϊκός είναι άλλη ομάδα επί των ημερών του Χουάν Ραμόν Ρότσα δεν φαίνεται απλώς. Φωνάζει... Το «τριφύλλι» έχει μεταμορφωθεί μετά την αποχώρηση του Ζεσουάλδο Φερέιρα και την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της ομάδας από τον Αργεντινό τεχνικό και η αλλαγή αυτή είναι σαφές ότι δεν αφορά μόνο το κομμάτι της ψυχολογίας. Αλλωστε, αυτού του είδους οι τροποποιήσεις είθισται να κρατάνε ελάχιστα.

Ο Παναθηναϊκός με τον Ρότσα έχει αλλάξει πολλά. Πρωτίστως τη διάταξή του, που από 4-2-3-1 έγινε 4-3-3, έχει τροποποιήσει ρόλους παικτών-κλειδιά στην ομάδα όπως για παράδειγμα του Σισοκό, έχει βάλει διαφορετικές επιλογές και «ποικιλίες» στις στημένες φάσεις, είναι εν ολίγοις ομάδα με αρχή, μέση και τέλος. Με αγωνιστικό πλάνο και προσανατολισμό στο παιχνίδι του. Και με αδυναμίες ασφαλώς, τις οποίες προσπαθεί κατά το δυνατόν να «καμουφλάρει».

Από το 4-2-3-1 στο 4-3-3

Η πρώτη αλλαγή του Χουάν Ραμόν Ρότσα επί του αγωνιστικού αφορούσε το σύστημα της ομάδας, ή ορθότερα στη διάταξη του Παναθηναϊκού στον αγωνιστικό χώρο. Ο Αργεντινός τεχνικός εκτίμησε προφανώς ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα του "τριφυλλιού" αφορούσε τον άξονα της μεσαίας γραμμής. Υπήρχε δηλαδή αδυναμία τόσο στο κράτημα της μπάλας όσο και στην αναχαίτιση των αντιπάλων αλλά και τη δημιουργία-παραγωγή φάσεων. Σκέφτηκε συνεπώς ο Αργεντινός τεχνικός ότι με ορισμένες τροποποιήσεις και αλλαγές ρόλων μπορεί να ταιριάξει καλύτερα το 4-3-3 απ' το 4-2-3-1, "κρύβοντας" τις αδυναμίες και αναδεικνύοντας τα προτερήματα της ομάδας με γνώμονα το έμψυχο δυναμικό της.

Αλλαγές και ποικιλία στα στημένα

Οι διαφοροποιήσεις στις στημένες φάσεις είναι μεγάλες μετά την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού. Κατ' αρχάς, στα κόρνερ υπάρχει πλέον μεγαλύτερη διάθεση για εκτέλεση με πάσα και σέντρα κατόπιν από άλλη γωνία, ενώ οι παίκτες όταν γίνονται απευθείας εκτελέσεις χρησιμοποιούνται ανάποδα πόδια. Ο Σεϊταρίδης, ο Μαυρίας και ο Λάζαρος από αριστερά με το δεξί, ο Σισοκό και ο Χουχούμης από δεξιά.

Στα φάουλ στον άξονα επίσης είδαμε παίκτες με δυνατά χτυπήματα να συμμετέχουν: τον Κουίνσι με τον ΠΑΟΚ, τον Τοτσέ με τη Μάριμπορ, τον Βύντρα στη Νέα Σμύρνη, ενώ σε αυτά από τα άκρα ο Σεϊταρίδης έχει μπει "σφήνα" στους Χριστοδουλόπουλο και Σισοκό που παραδοσιακά (ειδικά ο πρώτος) κατείχαν τη μερίδα του λέοντος. Αμυντικά, πάντως, έχει διατηρηθεί η ζώνη (κάλυψη χώρου).

Οι νέοι ρόλοι και το κλίμα

Ισως η πιο ευεργετική κίνηση που έκανε με το... καλημέρα ο Ρότσα στον Παναθηναϊκό ήταν η μετατόπιση του Σισοκό από τα άκρα στον άξονα της μεσαίας γραμμής σε ρόλο οργανωτικό και τα οφέλη αυτής της κίνησης υπήρξαν πολλαπλά. Κατ' αρχάς ο Ιβοριανός άσος έδωσε καλύτερη κυκλοφορία και "απελευθέρωσε" Βιτόλο και Ζέκα, έδωσε στηρίγματα στον Σπυρόπουλο και γενικώς άλλαξε κυρίως τη δημιουργική εικόνα της ομάδας.

Στην ίδια θέση είδαμε και τον Χριστοδουλόπουλο (στο Κύπελλο με την Προοδευτική), ενώ αλλαγή θέσης είχαμε και στον Φορναρόλι, ο οποίος από φουνταριστός στράικερ και πίσω από το φορ περιοχής, μετατοπίστηκε στα άκρα.

Οσον αφορά την ψυχολογία των παικτών και το κλίμα των αποδυτηρίων, δεν το συζητάμε καν ότι έχει αλλάξει... έτη φωτός. Οι γκρίνιες και τα... γαλλικά που βλέπαμε στα λάθη και τα κατεβασμένα κεφάλια, έχουν δώσει τη θέση τους σε παροτρύνσεις και χαμόγελα.

Επέμεινε στο 4-2-3-1 ο Φερέιρα

Από τον μεταγραφικό σχεδιασμό της ομάδας το καλοκαίρι, στην προετοιμασία και εν συνεχεία στους επίσημους αγώνες της ομάδας ο Ζεσουάλδο Φερέιρα κατέστρωσε τα πλάνα του πάνω στο 4-2-3-1. Το οξύμωρο είναι ότι πέρυσι με τον Πορτογάλο στον πάγκο του ο Παναθηναικός αγωνιζόταν με 4-3-3, αλλά αυτό δεν συνεχίστηκε. Ο Φερέιρα επέμεινε μέχρι τέλους στη συγκεκριμένη διάταξη και μόνο σε ελάχιστα ματς πήγε στο 4-3-3 και αυτό με τρεις αμυντικογενείς παίκτες στον άξονα (Βιτόλο, Ζέκα, Μαρίνο, ακόμα και Βιτόλο, Μαρίνο, Χουχούμη). Για το 4-2-3-1 πάντως το μοναδικό του ελαφρυντικό είναι ότι είχε στο μυαλό του τον Σο δίπλα στον Βιτόλο, αλλά ο Αφρικανός αμυντικός μέσος δεν πρόλαβε ούτε ντεμπούτο να κάνει με τον Φερέιρα.

Δίχως... plan B σε ρόλους

Ο Ζεσουάλδο Φερέιρα δεν έκανε κάποιον ελιγμό προκειμένου να ανακατέψει την τράπουλα και να σώσει την παρτίδα, θέτοντας σε εφαρμογή ένα ενδεχόμενο... plan Β. Πέρυσι είχε την ιδέα να βάλει στην κορυφή της επίθεσης τον Λέτο, με εντυπωσιακά αποτελέσματα, φέτος θεωρούσε ότι δεν υπήρχαν αγωνιστικά αίτια που προκαλούσαν το πρόβλημα.

Ουδέποτε αναγνώρισε το πρόβλημα, για να μπορέσει κατόπιν να σκεφτεί τρόπους επίλυσης. Θεωρούσε ότι στα αποδυτήρια το κλίμα δεν ήταν καλό γιατί ευθύνονταν συγκεκριμένοι παίκτες, ότι η ομάδα δεν παίζει καλά εξαιτίας των τραυματιών-απουσιών και επειδή δεν σφυρίζουν αντικειμενικά οι διαιτητές, μόνο που όλα αυτά όσο αληθινά κι αν ήταν, «έκρυβαν» κάτω απ' το χαλάκι το αγωνιστικό χάλι της ομάδας.

Χαμένες ισορροπίες…

Ισως το μεγαλύτερο πρόβλημα στον Παναθηναϊκό με τον Φερέιρα στο «τιμόνι» της ομάδας ήταν ότι οι σχέσεις μεταξύ των παικτών και το κλίμα στα αποδυτήρια δεν είχαν την παραμικρή ισορροπία. Και αυτό δεν μπορεί να μην αποτελεί βασική ευθύνη του προπονητή.

Οταν οι μισοί βλέπουν με μισό μάτι τους άλλους μισούς και όταν ορισμένοι θεωρούν ότι υπάρχει «ειδική μεταχείριση» σε συγκεκριμένους παίκτες της ομάδας, τότε δεν θέλει και πολύ για να... χαθεί η μπάλα ή ορθότερα για να χαθεί μια και καλή η εκτίμηση στον προπονητή, πόσω μάλλον η έμπνευση. Το «να παίξω και για τον προπονητή μου» που ισχύει σε αρκετές υγιείς καταστάσεις είχε χαθεί, παρότι όλοι σχεδόν οι παίκτες ήταν επιλογές του Φερέιρα! Είτε η παραμονή τους είτε η απόκτησή τους είχε τη «σφραγίδα» του Πορτογάλου τεχνικού.

Πηγή: Goal

Ρότσα Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS