Μέρες Χριστουγέννων με τα συναισθήματα να βρίσκονται σε εγρήγορση βλέποντας τον γέρο χρόνο να αποχωρεί, διόλου απίθανο κάποιος να τον λυπηθεί. Η συμπόνια δεν στοιχίζει, αντίθετα τιμά πάντα αυτόν που την εκφράζει. Τονίζει τον χαρακτήρα του και τις ευαισθησίες του. Οφείλουμε, λοιπόν, να δεχθούμε ότι η γρουσούζικη αυτή χρονιά στην οποία μετρήσαμε τόσες σημαντικές απώλειες σε όλα τα επίπεδα, γεμάτη από κακομοιριά, μιζέρια, φτώχεια και ανασφάλεια σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, με τα παράθυρα ερμητικά κλειστά ώστε να μην περνάει ούτε μια αχτίδα αισιοδοξίας, μπορεί τουλάχιστον στον τομέα του ποδοσφαίρου να υπερηφανεύεται για κάτι. Μικρό εν συγκρίσει με τα μεγάλα και ζοφερά που μας κατακλύζουν, αλλά αξιοπρόσεκτο όχι μόνο γι' αυτούς που ασχολούνται με τη στατιστική, αλλά κυρίως γι' αυτούς που ασχολούνται με την αισθητική του αθλήματος.

Το 2012, λοιπόν, είχαμε την επιστροφή του καλού. Ή, αν θέλετε, την επικράτησή του απέναντι στο «κακό» που μετατρέπει το σπορ μόνο σε προϊόν. Οχι ότι δεν είναι προϊόν, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, αλλά «μόνο» προϊόν πληγώνει αυτούς που βλέπουν το ποδόσφαιρο σαν παιχνίδι. Γιατί παιχνίδι είναι και αν χάσει αυτή του τη βασική ταυτότητα, τότε μοιραία και το ίδιο θα χαθεί! Η επιστροφή του καλού έχει να κάνει με την επιστροφή της Μπαρτσελόνα στην κορυφή, για την ώρα, του ισπανικού πρωταθλήματος. Μια Μπαρτσελόνα που μετά την αποχώρηση του Γκουαρντιόλα πολλοί βιάστηκαν να την... τελειώσουν: έκλεισε ο κύκλος της, οι παίκτες της μεγάλωσαν, κατέκτησαν τα πάντα με την ομάδα αλλά και με την εθνική, ο κορεσμός είναι δεδομένος και άλλα πολλά προφητικά σχόλια για τον επικείμενο θάνατο της καλύτερης ομάδας τα τελευταία χρόνια στο ποδόσφαιρο. Μόνο που οι κήνσορες παραβλέπουν -αν το έχουν αντιληφθεί, που αμφιβάλλω- ένα σημαντικό στοιχείο αυτής της ομάδας. Οτι δεν παίζει μόνο ποδόσφαιρο για τα χρήματα, για τη δόξα, για τις διακρίσεις, για τους τίτλους, για τους χορηγούς ή για να κάνει περήφανη την Καταλονία, όπως θέλουν να ισχυρίζονται κάποιοι φανατικοί εθνικιστές.

Όλα αυτά ακολουθούν, αλλά με απόλυτο σεβασμό, τον απώτερο σκοπό, χωρίς διάθεση να τον προσπεράσουν. Και ο σκοπός αυτός που δεν έχει καμία σχέση με τη μακιαβελίστικη ερμηνεία του σκοπού που αγιάζει τα μέσα, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Ο σκοπός δεν είναι άλλος από το να παίζεις, να πρωταγωνιστείς και συγχρόνως να ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΕΙΣ, να ΨΥΧΑΓΩΓΕΙΣ πρώτα τον εαυτό σου και μετά όσους σε τιμούν με την παρουσία τους. Αυτός είναι ο «χρυσός κανόνας» της Μπαρτσελόνα του σήμερα. Μια παρέα που ξεκίνησε μαζί δοκιμάζει τις δυνάμεις και τις αντοχές της στον χρόνο, διασκεδάζοντας μέσα από ένα παιχνίδι που για αυτή ξεκίνησε πριν από χρόνια στις ακαδημίες.

Είναι σαν μια παρέα ανδρών που άρχισε να παίζει μπάλα στις αλάνες, μεγάλωσαν μαζί και για να μη χαθούν συνέχισαν το ίδιο παιχνίδι με τους κροτάφους γκρίζους πια σε ένα γήπεδο 5Χ5! Έτσι, για να βρίσκονται και να ψυχαγωγούνται. Ε, αυτή η ομάδα είναι ικανή να αγωνίζεται μέχρι τα βαθιά γεράματα, μέχρι να τη ξεπαστρέψει ο μόνος αντίπαλος που δεν ηττάται! Ο χρόνος! Το ίδιο και η Μπαρτσελόνα. Παρέα που αρνείται να γυρίσει την πλάτη στη διασκέδαση. Στη διασκέδαση του να κυλά η μπάλα στο χορτάρι, να αλλάζεις τακτικές, ταχύτητες, σχήματα, να πειραματίζεσαι με νέα δεδομένα, με νέους συντελεστές δυσκολίας που εφευρίσκει ο κάθε «πονηρός» αντίπαλος.

Την ωραιότερη δουλειά στον κόσμο αν κάνεις, με τις μεγαλύτερες αποδοχές, αν δεν τη χαίρεσαι και δεν τη διασκεδάζεις, λογικό να ψάξεις αλλού τρόπους να ανανεωθείς. Αλλά αυτό είναι κάτι άγνωστο για την παρέα της Μπαρτσελόνα. Η χαρά του παιχνιδιού κι έτσι όπως ανανεώνουν τις εκδοχές του στο χορτάρι ο ένας συμπληρώνοντας τις εμπνεύσεις του άλλου είναι το καλύτερο ελιξίριο νεότητας και φρεσκάδας. Αυτό έχει αντιληφθεί βαθιά ο πολύς κύριος Μουρίνιο τελευταία, γι' αυτό παραμένει σιωπηλός κοιτώντας με βλέμμα απλανές τους 16 βαθμούς που χωρίζουν τις δύο ομάδες. Σαν τον Αντόνιο Σαλιέρι, δάσκαλο του Μότσαρτ, πνίγει τον φθόνο του υποκλινόμενος στην ανωτερότητα του αντιπάλου! Μια ανωτερότητα, ότι στη σημερινή Μπαρτσελόνα δεν είδε κανείς την ομάδα μόνο σαν προϊόν!

ΠΗΓΗ: Sportday

Μουρίνιο Ποδόσφαιρο SPORTS