Σαν deja vu βιώνει η ΑΕΚ κάποιες καταστάσεις. Πριν 9 χρόνια η ομάδα ήταν ένα βήμα πριν την καταστροφή και το υποβιβασμό στο περιφερειακό, ένα σενάριο με το οποίο φλερτάρει και τώρα δεδομένου ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις οικονομικές της υποχρεώσεις.
Οι διαφορές του τότε με το σήμερα είναι μεγάλες βέβαια. Δεν ισχύουν τα ίδια οικονομικά δεδομένα στην Ελλάδα. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι το 2004 ο κόσμος είχε συσπειρωθεί και διαδήλωνε κατά χιλιάδες έξω από τη Βουλή ζητώντας λύση στην ΑΕΚ.
Τώρα ...συλλέγονται υπογραφές διαδικτυακά με αίτημα το πάγωμα των χρεών της "κιτρινόμαυρης" ΠΑΕ προς το Δημόσιο (η συγκεκριμένη κίνηση άλλωστε θα δρομολογηθεί από την ΠΑΕ και την Ερασιτεχνική, με την στήριξη Παλαιμάχων και Original, οι οποίες θα προσπαθήσουν να βρούνε τη φόρμουλα ώστε να εκχωρηθεί στο κράτος ένα ποσό από τα χρήματα που διεκδικεί η ομάδα από την υπόθεση Ψωμιάδη). Σαν μία μορφή πίεσης, δηλαδή, προς το ελληνικό κράτος.
Το θέμα είναι ότι Επανάσταση μέσω Internet δεν μπορεί να γίνει. Ούτε η σωτηρία της ομάδας μπορεί να δοθεί από τα πληκτρολόγια ενός υπολογιστή.
Η ΑΕΚ για να βρει τη λύση χρειάζεται τη δύναμή της, τον κόσμο της. Να αποδείξει ότι υπάρχει λαός που υποστηρίζει ακόμα την Ένωση, πηγαίνει στο γήπεδο και το γεμίζει. Με απλά λόγια χρειάζεται μία μαζική συσπείρωση τύπου 2004 και ίσως ακόμα πιο δυναμική!
Τότε είχε εμφανιστεί ο Ντέμης Νικολαΐδης, ενέπνευσε τον κόσμο και η ομάδα ξελάσπωσε. Έστω και προσωρινά. Ένα παρόμοιο σενάριοχρειάζεται και τώρα. Να βρεθεί κάποιος σαν τον Ντέμη που θα μπορέσει να αποδείξει ότι η ΑΕΚ δεν έχει "τελειώσει". Έχει δύναμη και λαό.
Μπορεί να βρεθεί κάποιο άλλο πρόσωπο που να λειτουργήσει επί της παρούσης σαν ...από μηχανής θεός; Μάλλον δύσκολο. Πάντως, όλο και πιο πολλοί Ενωσίτες ελπίζουν πλέον στον Νικολαΐδη, περιμένοντας πριν ή μετά τις 4 Φεβρουαρίου (ημερομηνία που έχει δοθεί ως dead line στον Δημήτρη Βιντιάδη για να μπει στην ΠΑΕ μέσω ΑΜΚ), να κάνει την κίνησή του...