Κατ΄ αρχάς, να ζητήσω συγνώμη από τους φίλους της στήλης για την απουσία μου τις προηγούμενες μέρες και -κυρίως- για την αδυναμία μου να (συγ)γράψω την καθιερωμένη ρετρό ιστορία της Τρίτης, ωστόσο μια καραμπινάτη αμυγδαλίτιδα με υψηλό πυρετό, καπάκι μετά τη γαστρεντερίτιδα της προηγούμενης εβδομάδας, με κράτησε στα πιτς. Όπου βρίσκομαι ακόμα, δηλαδή...

Το πρώτο πράγμα που κατάφερα να δω σχετικά υποφερτά αυτές τις μέρες, ήταν το ξεχωριστό ματς του «Σαν Σίρο». Το οποίο μου έδωσε την αφορμή για μια μίνι ρετρό ιστορία, όχι για να ρεφάρω τη χαμένη της Τρίτης (αυτή τη χρωστάω και θα επανορθώσω), αλλά για να συνδέσω τις σκέψεις μου με όσα παρακολουθήσαμε στο ματς, κυρίως από τη Μίλαν. Συνοπτικά, ήταν ένα ματς το οποίο αποδείκνυε πως ακόμα και σε αυτό, το πολύ υψηλό επίπεδο, στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Και ...προσοχή: στο συγκεκριμένο ματς κέρδισε ο καλύτερος. Και απολύτως δίκαια, γιατί η Μίλαν την έκανε Μπαρτσε-λιώμα την Μπαρτσελόνα. Πριν το ματς, όμως, πόσοι πίστευαν πως η Μίλαν είναι καλύτερη ομάδα; Και πόσοι το πιστεύουν και τώρα, εδώ που τα λέμε...

Διαβάστε τη συνέχεια στο gazzetta.gr

Ποδόσφαιρο SPORTS Μίλαν