Το ...momentum γυρίζει!

Είτε είσαι ο Γαλιλαίος και θες να υποστηρίξεις με παρρησία την ακριβή θεωρία σου ότι "η γη γυρίζει", αντιμετωπίζοντας την οργή του Αγίου Δομήνικου, προεδρεύοντα της Ιεράς Εξέτασης, της έτοιμης να ενεργοποιήσει τη δαμόκλειο σπάθη για να σου τινάξει το κεφάλι από τους ώμους, οπότε αναγκαστικά την αποκηρύσσεις…

Είτε, πάλι, είσαι ο χαρισματικός, μετρ της σάτιρας, Γιάννης Ζουγανέλης, που υποδύεσαι απολαυστικά τον διάσημο Ιταλό αστρονόμο, φιλόσοφο και φυσικό, για τις ανάγκες μιας διαφήμισης, γράφοντας με …πένα-φτερό στο κουπόνι του στοιχήματος τα προγνωστικά σου…

Είτε έτσι, είτε αλλιώς… η γη θα εξακολουθήσει να γυρίζει, αλλά αυτός ο Ολυμπιακός, των καιρών του Γαλιλαίου, το 1600 …τόσο, θέλετε, του "Ζούγα" του σήμερα, προτιμάτε ή του ….αιώνα του άπαντα, ματς δεν γύριζε, πρόκριση δεν έπαιρνε.

Κανείς δεν είχε την ψευδαίσθηση ότι ο Ολυμπιακός θα έβγαινε μέσα στη βροχή, νυχτιάτικα, για …τσάρκα στο μπαξέ τσιφλίκι. Ότι στόχευε στην ανατροπή των (πολύ και πολλών) κακώς κειμένων της Βαλένθια, έχοντας απέναντί του όχι μια ισπανική ομάδα – έστω μη πρωτοκλασάτη αλλά με ότι συνεπάγεται από την καταγωγή της και την παρακαταθήκη του 3-0 – αλλά την ουραγό της Ανδόρας, του Λουξεμβούργου ή του Σαν Μαρίνο, που και πάλι, θαύμα μπορεί να μην ήταν, ωστόσο σίγουρα θα επρόκειτο για υπέρβαση. Τεράστια κιόλας. Ιστορικών διαστάσεων.

Δεν ήταν κανείς αιθεροβάμων, αδαής ή άσχετος, για να θεωρεί ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να προκριθεί, νικώντας με ευρύ σκορ, συγκεκριμένων "απαιτήσεων" - τουλάχιστον τριών γκολ για να πάει στην παράταση – τη Λεβάντε, υπό την προϋπόθεση ότι θα κατάφερνε να νικήσει πρώτα τον …mr. Hyde παραμένοντας ο …σωστός, ο σώφρων, ο γιατρός, ο dr. Jekyll.

Τον κακό εαυτό του, το φάντασμα του πρώτου αγώνα θα έπρεπε να …αποκηρύξει ο πρωταθλητής Ελλάδας για να συνεχίσει στο Europa League (σε αντίθεση με ένα σωρό brand names του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου που κούνησαν το ίδιο μαντήλι με τους "ερυθρόλευκους"…).

Πόζα για καρτ ποστάλ

Ε, ούτε που πρόλαβε ουσιαστικά να το σκεφτεί ως προοπτική. Ως πιθανότητα τελεσφόρησης. Χαμένος στο διάστημα ήταν στην Ισπανία, χαμένος στο διάστημα παρέμεινε και στη ρεβάνς, ύστερα από ένα εγκληματικό αμυντικό λάθος, από εκείνα που στην Ευρώπη είναι καταδικαστικά.

Πόσο μάλλον όταν αυτή η ταφόπλακα στην πιο αμυδρή ελπίδα του πιο αισιόδοξου οπαδού θα πω εγώ, μπαίνει στο ίδιο χρονικό σημείο (8ολεπτό) και προκαλεί τον ίδιο – και εύλογα χειρότερο – αποσυντονισμό που είχε ως συνέπεια η "πλημμύρα" της Βαλένθια! Και κατόπιν ενός παιδαριώδους – με όλη τη σημασία της λέξης – σφάλματος.

Στημένη φάση, κάνει γκολ κοντός παίκτης -έστω της αξίας και της πείρας του Μάρτινς- με …το κεφάλι και την ερυθρόλευκη άμυνα απολιθωμένη, λες και πόζαρε για τη φωτογράφηση του αναμνηστικού καρτ ποστάλ της ευρωπαϊκής σεζόν 2012-13! Όχι στις προπονήσεις, όχι στο δημοτικό σχολειό του ποδοσφαίρου, παραπλήσια με το αλφαβητάρι της μπάλας διδάσκεσαι τη συγκεκριμένη αντίδραση σε παρόμοιες φάσεις, όχι να στο πει κάποιος προπονητής… Αυτονόητα μαρκαρίσματα από επαγγελματίες αμυντικούς παίκτες απαιτεί η περίπτωση, που σφραγίζει με το "καλησπέρα" την υπόθεση πρόκριση.

Η συνέχεια δεν αντέχει σε κριτική. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει καμία αξία. Πού μυαλό για μπάλα, πού σκέψη, διάθεση, κουράγιο για να ανεβοκατέβεις τα γηπεδικά χιλιόμετρα που λέει ο λόγος.

Πρόεδρος-κόσμος-προπονητής

Τι κρατάει ο Ολυμπιακός από τα δύο εφιαλτικά ραντεβού του από μια ανώτερη – όπως εν τέλει αποδείχτηκε – ομάδα:

*Το κέντρισμα, το πείσμωμα του οπαδού-προέδρου του, ο οποίος ήταν ικανός να ένωνε από το μπαλκόνι της σουίτας του, τη φωνή του με τον υπόλοιπο λαό της ομάδας και θα κάνει με απόλυτη βεβαιότητα ό,τι χρειάζεται προκειμένου να γίνει ο Ολυμπιακός έτσι όπως θα τον ονειρεύονται και θα χλομιάζουν οι αντίπαλοί του. Γιατί στον …ξύπνιο τους δεν θα χωράει η λέξη "έλεος"…

*Η φράση του Βαγγέλη Μαρινάκη: "Αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους και πιο πολύ τους παίκτες μας…" όταν αναφέρθηκε στην έλλειψη ψυχής της ομάδας, ερμηνεύεται ως προαγγελία ξεσκαρταρίσματος στο φινάλε της σεζόν. Σκούπα και φαράσι για όσων οι ώμοι δεν αντέχουν το "ειδικό βάρος" της φανέλας…

*Την αποθέωση που γνώρισε ο Μίτσελ από μερίδα οπαδών κατά την αποχώρηση του από το γήπεδο. Πρόεδρος, διοίκηση και κόσμος αναθέτουν στον Ισπανό τεχνικό την ανοικοδόμηση – κυρίως του ευρωπαϊκού αναστήματος – σε βάθος χρόνου…

*Τη μοναδικότητα του πάθους, της αφοσίωσης και της λατρείας, το μεγαλείο κοινώς, αυτού του λαού που είναι δοσμένος ολοκληρωτικά με την ψυχή του στην ιστορικότερη ομάδα της χώρας. Και που είναι δίπλα της, μάχιμος, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Στα εύκολα, στις δόξες, στους γύρους θριάμβου, αλλά και στα δύσκολα. Όπως ήταν αυτά τα δύο αρνητικά (από πλευράς εικόνας και αποτελεσμάτων) παιχνίδια με τη Λεβάντε. Και που για καμία ομάδα στον κόσμο, εδώ που τα λέμε, δεν "απαγορεύεται" το άσχημο momentum. Το οποίο – σίγουρα αυτό – γυρίζει…