Γλυκό ρίσκο με Γιαταμπαρέ

Όταν το καλοκαίρι του 2005, ο Γιάγια Τουρέ προσγειώνονταν στην Αθήνα για λογαριασμό του Ολυμπιακού, ήταν 22 ετών, άγνωστος στο ευρύ κοινό και προέρχονταν από θητεία σε άσημες ομάδες, όπως η Μπέβερεν και η Μέταλουργκ Ντόνετσκ.

Οκτώ χρόνια αργότερα, ο Ιβοριανός θεωρείται ένας από τους κορυφαίους αμυντικούς μέσους στον κόσμο και το 1,1 εκατομμύριο ευρώ που ξόδεψαν οι «Ερυθρόλευκοι» για την απόκτησή του, παρουσίασε εντυπωσιακή πρόοδο στις επόμενες μεταγραφές του.

Η Μονακό ξόδεψε τέσσερα εκατομμύρια το 2006, η Μπαρτσελόνα δώδεκα το 2007 και η Μάντσεστερ Σίτι… τριάντα το 2010, όταν έκανε τον Αφρικανό και έναν από τους πιο ακριβοπληρωμένους ποδοσφαιριστές στον πλανήτη, αφού πλέον ο Τουρέ βάζει τον χρόνο δώδεκα εκατομμύρια ευρώ στον λογαριασμό του!

Ο (μακρύς) πρόλογος δεν έγινε σε καμία περίπτωση για να βαφτιστεί «νέος Τουρέ» ο Σαμπού Γιαταμπαρέ, πρώτος στόχος των νταμπλούχων για την θέση του αμυντικού μέσου. Η επιλογή του, όμως, έχει λογική και σε αυτό το πλαίσιο θα έπρεπε να κινούνται πάντα οι ελληνικές ομάδες.

Να αποκτούν, δηλαδή, ποδοσφαιριστές με προοπτική, σε νεαρή ή σχετικά νεαρή ηλικία (ο Γιαταμπαρέ είναι 24) και με μεταπωλητική αξία, όπως συνέβη με τον Τουρέ, παλαιότερα με τον Νέρι Καστίγιο ή πιο πρόσφατα με τον Κέβιν Μιραλάς.

Ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ ή η ΑΕΚ δεν θα γίνουν ποτέ Πόρτο ή Λιόν, ομάδες που αγοράζουν φθηνά (ενίοτε πάμφθηνα) και πουλάνε πανάκριβα (ειδικά οι «Δράκοι» το έχουν αναγάγει σε… επιστήμη).

Και αυτό οφείλεται κυρίως στην δυναμικότητα του ελληνικού πρωταθλήματος, η οποία αποτρέπει πολλές ομάδες από το να επενδύσουν σε ποδοσφαιριστές που διακρίνονται στην χώρα μας.

Γιατί, θα πει κάποιος, το πορτογαλικό πρωτάθλημα είναι πολύ καλύτερο από το ελληνικό; Ενδεχομένως στο σύνολό του όχι, αλλά Πόρτο και Μπενφίκα αποτελούν παραδοσιακά «βιτρίνες – κυψέλες» πολύ καλών ποδοσφαιριστών και είναι φουλ ανταγωνιστικές και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, κάτι που δυστυχώς συμβαίνει σπάνια με τους εκπροσώπους μας.

Ο Γιαταμπαρέ, λοιπόν, είναι απίθανο να εξελιχθεί σε Τουρέ. Στα 24 του, άλλωστε, θεωρείται πλέον «προχωρημένης ποδοσφαιρικής ηλικίας» για να μην τον έχουν εντοπίσει ήδη οι «κατάσκοποι» μεγαλύτερων ομάδων, έστω και αν στο παρελθόν ο Αρσέν Βενγκέρ τον είχε σημειωμένο στο μπλοκάκι του.

Ο ψηλόσωμος αμυντικός μέσος (1,90) από το Μάλι, όμως, «διψάει» για να διακριθεί σε μεγαλύτερη ομάδα από την Μπαστιά, έχει τις σωματικές και τεχνικές αρετές να το κάνει και το Τσάμπιονς Λιγκ αποτελεί τεράστιο δέλεαρ για κάθε ποδοσφαιριστή.

Ο Ολυμπιακός χρειάζεται, όπως ο διψασμένος το νερό, έναν κόφτη αξιώσεων για να είναι ανταγωνιστικός στο Τσάμπιονς Λιγκ (για το πρωτάθλημα δεν γίνεται λόγος…). Και ο Γιαταμπαρέ, σαφώς πιο προσιτός οικονομικά από τον (έχοντα και βεβαρημένα γόνατα) Μοχαμέντ Σισοκό, φαντάζει ένα πιο γλυκό ρίσκο για μια ομάδα που θέλει έναν παίκτη που θα «δαγκώνει» στην άμυνα και θα βγάζει ορθολογικά την μπάλα στην επίθεση. Και αυτό μπορεί να το κάνει ο Γιαταμπαρέ…

Πηγή: Goal