Στο κείμενο που έγραψα με τη λήξη του αγώνα με την Νίκη Βόλου, όταν ο προβληματισμός για το αγωνιστικό μέλλον της ομάδας είχε... χτυπήσει κόκκινο, κατέληξα σημειώνοντας ότι: «Το ευτυχές για την ΑΕΚ που ζούμε, είναι ότι πλέον έχει τους ανθρώπους που μπορούν να διαπιστώσουν τι χρειάζεται και έχουν τη δυνατότητα να της το εξασφαλίσουν...».

Δεν χρειάστηκαν περισσότερες από δύο μέρες και κάτι για να το διαπιστώσουμε. Και αυτή είναι όλη η ουσία της υπόθεσης. Η νέα πραγματικότητα που θα πρέπει να συνηθίσουμε, για το καλό της δικής μας ψυχικής υγείας, αφού τα πάντα θα γίνουν πολύ πιο απλά και ευχάριστα. Δεν είναι εύκολο. Θέλει χρόνο. Είναι σαν να ξυπνήσαμε ένα πρωί σε έναν διαφορετικό κόσμο. Ξένο στα βιώματά μας. Υπό... κανονικές για ΑΕΚ συνθήκες, με την επιστροφή της ομάδας από το Πήλιο θα τρώγαμε μια βδομάδα με την κουβέντα ότι «για να έρθουν παίκτες, πρέπει κάποιοι να φύγουν, αφού το μπάτζετ δεν σηκώνει επιβάρυνση».

Η επόμενη εβδομάδα θα κυλούσε με την προσπάθεια της διοίκησης να ξεμπλοκάρει τους τραπεζικούς λογαριασμούς ή να προεισπράξει καμιά δόση από τα τηλεοπτικά ή τον ΟΠΑΠ, για να εξασφαλίσει ένα ποσό για μεταγραφές. Και μετά, για τους ελεύθερους παίκτες θα τρώγαμε τέσσερις πέντε μέρες με τον καθένα, για τις... εγγυήσεις που θα ζητούσαν όχι μόνο για τα χρήματά τους αλλά και για... τους στόχους της ομάδας(!), ενώ πιθανότατα η υπόθεση Ντακόλ-Φαγέ θα γινόταν σίριαλ ενός μήνα. Το τελευταίο, στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη, όταν θα χτυπούσαμε την πόρτα της Καλλιθέας να της πούμε ότι θέλουμε τους δύο καλύτερους παίκτες του ρόστερ της «πακέτο», τα γέλια των ανθρώπων της θα... ξεσήκωναν όλα τα Νότια Προάστια. Αυτή ήταν η ΑΕΚ του χθες. Η «γνώριμη».

Με αυτά τα βιώματα, η εικόνα της ομάδας στα δύο τελευταία φιλικά ήταν λόγος για να τα βάψουμε μαύρα. Και για τον λόγο αυτό ο πανικός του κόσμου (παρά τις φωνές της λογικής που υπήρχαν) κρίνεται ως κατανοητός. Όμως, πλέον ζούμε μια άλλη ΑΕΚ. Αυτή που ο προπονητής της και ο τεχνικός της διευθυντής δηλώνουν την Κυριακή ότι θα πάρει τουλάχιστον τρεις παίκτες και την Τετάρτη έχει κλείσει ήδη πέντε! Και όχι του... σορού. Ο Ντακόλ, για οποιαδήποτε ομάδα της Β' εθνικής, θα ήταν η μεταγραφή του καλοκαιριού. Για την Γ' εθνική είναι απλά πολυτέλεια. Όπως και ο Πόποβιτς. Και ο Κορδέρο, ο Πλατέλλας, ο Τσιρίλο, ο Μπρέσεβιτς, ο Ανάκογλου, ο Ρόβας, ακόμη και ο Γεωργέας. Γιατί πολύ απλά, μέτρο αυτής της ΑΕΚ δεν έπρεπε να είναι και δεν ήταν ποτέ η Γ' εθνική. Είναι το να στέλνει καθημερινά το μήνυμα.

Όσοι δεν το πήραν με την παραμονή του Κορδέρο (που πραγματικά λόγω συνθηκών και κλάσης του παίκτη, ήταν κατ' αναλογία σαν να έφερε η ΑΕΚ της Σούπερ Λίγκα πίσω τον... Σκόκο), πιθανότατα το πήραν μέσα σε δύο μέρες και κάτι. Το κρίσιμο (και του ουσιώδες) όμως, είναι ότι και όσοι δεν το πήραν, θα το πάρουν την... επόμενη φορά. Γιατί πλέον είναι βέβαιο πως ό,τι χρειάζεται η ΑΕΚ θα το έχει. Και έπειτα από την απόκτηση πέντε παικτών μέσα σε δύο μέρες, φαίνεται ξεκάθαρα ότι το «μην τα πάρω και πάω να αγοράσω καμία ομάδα ολόκληρη», που είχε πει ο Μελισσανίδης πριν ξεκινήσει ο σχεδιασμός του ρόστερ, δεν ήταν και τόσο... σχηματικό. Αν χρειαστεί, είναι ικανός να το κάνει.

Αν τον Δεκέμβρη δεν έχει εξασφαλίσει ήδη την άνοδο η ΑΕΚ ή δεν αποδίδει το ποδόσφαιρο που πρώτα απ΄ όλους περιμένουν οι ίδιοι οι άνθρωποι της ομάδας, μπορεί να ζήσουμε και το να αγοράσει... δέκα παίκτες, σε τέσσερις μέρες. Μπορεί. Θα δείξει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε αυτή την ΑΕΚ δεν πρόκειται να αφεθεί ποτά ξανά και τίποτα στην τύχη...

Πηγή: aek365.gr

Μελισσανίδης Ποδόσφαιρο ΑΕΚ SPORTS