Το μάθημα του Παπαδόπουλου

Αν το ματς έχει ενδιαφέρον είναι για να δούμε επί το έργον κάποιους που πολύ δεν αγωνίζονται (Κονέ, Ταχτσίδη, ίσως και τον Φορτούνη). Κυρίως όμως η βραδιά ανήκει στον Δημήτρη Παπαδόπουλο, πρωταγωνιστή μιας ωραίας ιστορίας.

Oι πιο πολλοί την παρουσία του Δημήτρη Παπαδόπουλου στην ομάδα του Οτο Ρεχάγκελ, που κατέκτησε το Εuro του 2004 στην Πορτογαλία, δεν τη θυμούνται. Κι όμως, ο «Παπ» ήταν από τους χρήσιμους σε εκείνο το αξέχαστο τουρνουά καθώς είχε συμμετοχή στο γκολ που πανηγυρίσαμε λιγότερο, μολονότι είναι ένα από τα πολυτιμότερα στη μεγάλη πορεία: αναφέρομαι σε αυτό με το οποίο ο Βρύζας μείωσε το σκορ κόντρα στους Ρώσους. Πριν ο νυν τεχνικός διευθυντής του ΠΑΟΚ στείλει την μπάλα στα δίχτυα, ο Παπαδόπουλος του την είχε πασάρει διεκδικώντας με πείσμα μια χαμένη μπάλα μέσα στην περιοχή: ο Ρεχάγκελ που τον έστειλε στο γήπεδο αντί του τραυματία Ντέμη Νικολαΐδη είχε δικαιωθεί γιατί τον πήρε στην αποστολή αντί του Νίκου Λυπερόπουλου. Το γκολ του Βρύζα, από την κεφαλιά-πάσα του «Παπ», έδωσε στην Εθνική μας την πρόκριση αφού στην ισοβαθμία με τους Ισπανούς είχε καλύτερα τέρματα. Για να τον επιβραβεύσει για τη συνολική του προσπάθεια ο χερ Οτο του έδωσε και δέκα λεπτά συμμετοχής στον τελικό: ο Παπαδόπουλος αντικατέστησε τον Βρύζα στο 80'και μπορεί να λέει ότι έχει συμμετοχή στο σημαντικότερο ματς της Εθνικής μας στην ιστορία της.

Τελευταία

Τιμά τον Φερνάντο Σάντος ότι τον κάλεσε στην ομάδα μετά από έξι ολόκληρα χρόνια. Ο Παπαδόπουλος φόρεσε για τελευταία φορά το εθνόσημο στην Τούμπα, στις 22 Αυγούστου του 2007, σε ένα φιλικό αγώνα με την Ισπανία που χάσαμε 2-3. Το ματς είχε γίνει προς τιμήν του Ζαγοράκη, η Τούμπα είχε κατεστραμμένο αγωνιστικό χώρο, οι Ισπανοί δεν ήθελαν να παίξουν και το διεθνές ρεζιλίκι είχε υπάρχει τεράστιο. Ο Παπαδόπουλος σε αυτό το ματς συμπλήρωσε 20 συμμετοχές και με την Εθνική έχει σημειώσει 8 γκολ, απολογισμός καθόλου άσχημος. Ομως θα ήταν άδικο η καριέρα του με την Εθνική να ολοκληρώνονταν σ ένα ματς γεμάτο ευτράπελα: η αδικία έσβησε μετά την τωρινή κλήση του -ελπίζω ο Σάντος να του δώσει και λίγο χρόνο συμμετοχής.

Παράσημα

Εχει κάνει εντυπωσιακά πράγματα τα δυο τελευταία χρόνια ο Παπαδόπουλος. Πολλοί θεωρούν παράσημο το περσινό του κατόρθωμα να σώσει τον Πανθρακικό σκοράροντας ασταμάτητα και ξεκινώντας τη σεζόν χωρίς συμβόλαιο, αφού η συμφωνία του με τους ανθρώπους της Κομοτηνής ήταν να πληρώνεται με το ματς. Ολοι τονίζουν ότι η μεταγραφή του στον Ατρόμητο και η επιστροφή του στην Εθνική είναι ένα θεαματικό τελευταίο κεφάλαιο καριέρας. Ωστόσο εγώ σέβομαι και θαυμάζω τον Παπαδόπουλο για κάτι άλλο: για την απόφασή του να μην τα παρατήσει μετά το αποτυχημένο του προ διετίας πέρασμα από το Λεβαδειακό -πέρασμα που κανείς δεν θυμάται.

Λεβαδειακός

Του είχε δώσει την ευκαιρία να επιστρέψει στην Ελλάδα και στη Super League ο Γιάννης Κομπότης, που τον πίστευε πολύ και ήταν τόσο ενθουσιασμένος όταν τον Δεκέμβριο του '10 τον απέκτησε, ώστε μου τηλεφώνησε για να μου το πει! Ο Λεβαδειακός έπαιζε δυο ματς την εβδομάδα στο απίθανο εκείνο πρωτάθλημα, ο «Παπ» θα έπρεπε να του δώσει λύσεις, η ομάδα ρόλαρε εντυπωσιακά, αλλά ο καλός επιθετικός δεν βοήθησε είτε γιατί υπέφερε από παλιούς τραυματισμούς είτε γιατί δεν έδεσε -συμβαίνει. Μετά από μια τέτοια χρονιά όταν έχεις γυρίσει την Ευρώπη κι έχεις παίξει παντού κι έχεις βγάλει από το ποδόσφαιρο και χρήματα εύκολα το παρατάς. Ο «Παπ», με κλεισμένα τα 31, ξεκίνησε από την αρχή με τεράστια θέληση και γι' αυτή του τη σκληρή επανεκκίνηση θα τον χρησιμοποιώ ως παράδειγμα πάντα: μπορείς να ξαναφτάσεις στην Εθνική, ακόμα κι έπειτα από χρονιές καταραμένες αρκεί να αγαπάς το ποδόσφαιρο.

Μάθημα

Η επανεμφάνιση του Παπαδόπουλου στην Εθνική είναι ένα ωραίο μάθημα για όλους εν μέσω κρίσης. Δεν υπάρχει καμία μαγική συνταγή εξόδου της χώρας από την κρίση κι όποιος λέει το αντίθετο καθησυχάζοντας τον κόσμο ότι θα του χαρίσει την ευημερία της δεκαετίας του 2000 κοροϊδεύει. Υπάρχει όμως η συνταγή της αντιμετώπισης της κρίσης από τον καθένα μας -η συνταγή του Παπαδόπουλου, δηλαδή η συνταγή της ασταμάτητης προσπάθειας και της σκληρής δουλειάς. Οποιος τα παρατάει ή όποιος νομίζει ότι θα γίνει ένα θαύμα κι ως διά μαγείας θα βγει από τα ζόρια πλανάται. Ας δει τον Δημήτρη Παπαδόπουλο. «Τελειωμένο» στα 29 του και «ξεγραμμένο» στα 30 του. Και πρωταγωνιστή στα 32 του, ένα μοναδικό παράδειγμα θέλησης.