Όταν στο κρισιμότερο -κατά τεκμήριο- διοικητικό συμβούλιο καταναλώνεται το 80% του χρόνου για να συζητηθεί το “πώς φτάσαμε σε αδιέξοδο” και όχι το “γιατί φτάσαμε σε αδιέξοδο” και κυρίως το “πώς θα βγούμε από αυτό”, υπάρχει πρόβλημα. Όταν μάλιστα τόσοι άνθρωποι συζητούν επί τρεις ώρες και το μόνο στο οποίο συμφωνούν είναι να τα ξαναπούν, το πρόβλημα είναι ακόμη μεγαλύτερο.

Και είναι μεγαλύτερο, γιατί αρνούνται να δουν την αλήθεια κατάφατσα και αντί της μιας και μοναδικής αλήθειας που περιγράφει το σημερινό αδιέξοδο, ανακαλύπτουν δεκάδες με την σφραγίδα της οπτικής του καθενός.

Έτσι, εξυπηρετούνται να καταλήγουν στο ανώδυνο συμπέρασμα ότι απέτυχε η πολυμετοχικότητα και αποφεύγουν το επώδυνο ότι αυτοί που απέτυχαν είναι μονάχα οι πρωταγωνιστές της και μάλιστα μ' ένα καθ' όλα επιτυχημένο μοντέλο.

Την απροθυμία να ανοίξουν χαρτιά και να υπάρξουν σαφείς δεσμεύσεις, την προαναγγείλαμε σε προηγούμενη επικοινωνία μας χωρίς να διεκδικούμε μαντικές ικανότητες ή να μασάμε δάφνες για να μοιράσουμε χρησμούς. Την ίδια ώρα που με επιπολαιότητα υποθηκεύτηκε το μέλλον του Παναθηναϊκού, οι μέτοχοι αρνούνται να τραυματίσουν -έστω επιπόλαια- το δικό τους και αγωνίζονται με το υποδεκατόμετρο να αποφύγουν το ενδεχόμενο να αυξήσουν το ποσοστό τους, ώστε να μην υποχρεωθούν να συμμετέχουν με κάτι περισσότερο εφ' εξής.

Αυτό βεβαίως ισχύει μόνο από τη θέση και την οπτική του μετόχου. Γιατί αν είναι να κυβερνήσουν, τότε θέλουν γενναίες αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου και συμμετοχή όλων, ώστε να μη γίνουν άφραγκοι διαχειριστές... Έχω σημειώσει πολλές φορές και θέλω πολύ να διαψευστώ, ότι με αυτά τα μυαλά δεν υπάρχει λύση στον ορίζοντα. Ότι έγιναν λάθη το γνωρίζαμε και η παραδοχή Πατέρα εξυπηρέτησε μόνο το τυπικό κομμάτι της ιστορίας. Υπήρξε ως έναν βαθμό κακή διαχείριση, αλλά όχι κακοδιαχείριση με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εδώ όμως, επιτρέψτε μου να πω, ότι περισσότερο και από την υπενθύμιση των λαθών, με σόκαρε η εξακολουθητική λογιστική θεώρηση των πραγμάτων από τον Γιάννη Βαρδινογιάννη.

Ο μεγαλομέτοχος υποστήριξε ότι το λάθος δεν έγινε το 2008, αλλά το 2009, όταν έγινε η υπέρβαση του μπάτζετ για την αγορά των Σισέ, Λέτο, Κατσουράνη κ.λ.π. Τότε δηλαδή, με απλά ελληνικά, ενώ έπρεπε να ξοδευτούν 10, ξοδεύτηκαν 20 και δημιουργήθηκε τρύπα στα οικονομικά.

Το ότι το 2008 αγοράστηκε ο Ίβανσιτς που δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ, αγοράστηκε ο Μάτος που παραχωρήθηκε δανεικός, ότι αγοράστηκαν ο Μελίσσης, ο Κλέιτον, ο Ροντρίγκο Σόουζα που δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, δεν είναι τόσο λάθος γιατί υπήρχαν λεφτά. Λάθος είναι ότι αγοράστηκαν ο Σισέ, ο Λέτο, ο Κατσουράνης, που πράγματι έκαναν τη διαφορά και βοήθησαν τον Παναθηναϊκό να αλλάξει επίπεδο, επειδή ανέβασαν τον πήχη των οικονομικών υποχρεώσεων. Βέβαια και πάλι θέμα οπτικής γωνιάς είναι. Ο λογιστής μου θα συμφωνούσε 100% με τον κ. Βαρδινογιάννη αν συζητούσαμε στο γραφείο του, αλλά αν το άκουγε στη θύρα 9 του ΟΑΚΑ που έχει “διαρκείας”, θα τραβούσε τα μαλλιά της κεφαλής του.

Θα συμφωνήσω σ' ένα πράγμα με τον Γιάννη Ξυλά. Ξοδεύτηκε ένας σκασμός λεφτά και τρία χρόνια, για να βρισκόμαστε σήμερα στο ίδιο σημείο που βρισκόμασταν προ 2008 (και με χειρότερα οικονομικά). Πάλι έχουμε ένα υλικό το οποίο συγκεκριμένοι άνθρωποι απαξιώνουν διαρκώς, πάλι βρίσκουμε μπροστά μας μία υπερσύγχρονη παράγκα (και οι άλλοι να πα να γαμ...) και γεννιέται ένα πελώριο ΓΙΑΤΙ.

Ένα ΓΙΑΤΙ που δεν θα απαντηθεί με “μπαλώματα” στις τρύπες προηγούμενων χρήσεων, αλλά μ' ένα νέο ξεκίνημα, που θα ξαναδώσει όραμα, χωρίς να αφαιρέσει προσδοκίες ή να χαμηλώσει των πήχη των φιλοδοξιών. Πόσοι είναι διατεθειμένοι να το κάνουν ή να συμβάλλουν σ' αυτό; Αυτή την απάντηση περιμένει ο κόσμος του Παναθηναϊκού στο επόμενο διοικητικό συμβούλιο και όχι πόσα θα βάλει ο κάθε μέτοχος για να κλείσει το έλλειμμα της προηγούμενης και να βγει όπως όπως η επόμενη...

Πηγή: Contra.gr

Βγενόπουλος Γιαννακόπουλος Βαρδινογιάννης Πατέρας Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS