Βρήκαμε ...υπουργό Εξωτερικών!

Η αντίδραση μου στο αυτογκόλ του Μούχα (σ.σ. ασχέτως αν ως φίλος της Λίβερπουλ θεωρώ τον Σκρτέλ... γιο της γκάφας, δεν μπορώ να του χρεώσω την παραμικρή ευθύνη στο αστείο γκολ που δέχτηκαν οι Σλοβάκοι) ήταν αυθόρμητη.

Παρακολουθούσαμε το παιχνίδι στα γραφεία του Goal και μόλις είδα τον... ευεργέτη μας να πραγματοποιεί το blooper αυτής της προκριματικής φάσης, έστρεψα το βλέμμα μου στο Γιώργο Κουτσούμπα και τον ρώτησα: “Αν στο έκανα αυτό στο Πρωτάθλημα Τύπου τι θα έκανες;”...

Για όσους δεν γνωρίζουν τι εστί Γιώργος Κουτσούμπας, εκτός από εξαιρετικό ρεπόρτερ – λαγωνικό, πρόκειται για τον αμυντικό ογκόλιθο της ομάδας του “Πήγασου”, με τον οποίο φιλοδοξούμε να πανηγυρίσουμε στο τέλος της χρονιάς την κατάκτηση του δικού μας τίτλου.

Εντάξει, όποιος έχει παίξει τερματοφύλακας καταλαβαίνει ότι ένα δέκατο του δευτερολέπτου απερισκεψίας, μια στιγμιαία χαλάρωση αρκεί για να σε γελοιοποιήσει, ωστόσο αδυνατώ να κατανοήσω τον τρόπο σκέψης του Μούχα στη φάση που έκρινε το παιχνίδι. Μα να επιχειρήσει να κοντρολάρει την μπάλα με το εξωτερικό του ποδιού του;

Τώρα που το σκέφτομαι αφού έχει τόση αδυναμία στο εξωτερικό, νομίζω ότι βρήκαμε ιδανικό... υπουργό Εξωτερικών για την κυβέρνησή μας! Καλύτερος είναι ο Βενιζέλος; Τουλάχιστον ο Μούχα έκανε ότι μπορεί για να βγάλει την εθνική μας από την... αγωνιστική της κρίση.

Πέρα από το καλαμπούρι όμως, καλό θα είναι να συνειδητοποιήσουμε άπαντες ότι η πρόκριση στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι. Και έχω την αίσθηση ότι το αγωνιστικό πρόσωπο της εθνικής ομάδας δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο την προσπάθειά μας.

Ναι το αγαπημένο μας 1-0 (έχω χάσει το λογαριασμό πόσες φορές έχουμε κερδίσει με αυτό το σκορ την τελευταία διετία) μπορεί να δίνει προκρίσεις, μπορεί να πιστοποιεί τη δεδομένη αμυντική ισχύ της ομάδας μας ιδιαίτερα στο κέντρο της οπισθοφυλακής της, όπου δεσπόζει η μορφή του “παγκόσμιου” Σωκράτη Παπασταθόπουλου, ωστόσο η ανισορροπία που εμφανίζει η εθνική ανάμεσα στην επιθετική και την αμυντική της λειτουργία φαντάζει εξαιρετικά ανησυχητική.

Κι αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας ότι στα μπαράζ θα μας περιμένουν πιθανότατα αντίπαλοι της ισχύος μιας Γαλλίας, μιας Σουηδίας και μιας Τουρκίας, ίσως θα πρέπει να αρχίσουμε την... αποταμίευση γιατί το καλοκαίρι βλέπω να χρειαζόμαστε μεγάλες τηλεοράσεις για να παρακολουθήσουμε τα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Αυτό ίσως να είναι το κλειδί της μετέπειτα πορείας της εθνικής. Να βρει την αγωνιστική ισορροπία που μοιάζει να έχει χάσει. Και για να συμβεί αυτό ίσως θα πρέπει και ο Σάντος να σταματήσει τα συνεχή πειράματα με τις συνεχείς αλλαγές θέσεων των διεθνών μας. Ο Γιώργος Σαμαράς για παράδειγμα έχει χτίσει το όνομά του παίζοντας στα άκρα. Τι τον ταλαιπωρείς ως “δεκάρι”; Χαμένος στο διάστημα ήταν ο “Sam”.

Έχεις στην ενδεκάδα σου έναν από τους πλέον φορμαρισμένους επιθετικούς της Ευρώπης, όπως ο Μήτρογλου, και χθες δεν κατάφερες να τον βγάλεις σε θέση βολής ούτε μία φορά.

Δεν είμαι αφελής για να πιστεύω ότι η εθνική μας ομάδα μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο κατοχής με το τεράστιο έλλειμμα που εμφανίζουμε στην παραγωγή επιθετικογενών μέσων ως “ποδοσφαιρική βιομηχανία”, ωστόσο δεν είναι δυνατόν να μην μπορούμε να βγάλουμε μια κάθετη πάσα στον κενό χώρο προς τους επιθετικούς μας.

Όλα αυτά επαναλαμβάνω ότι είναι προβληματισμοί ενόψει της συνέχειας. Και ο πρώτος που πρέπει να προβληματιστεί είναι ο Φερνάντο Σάντος...

Υ.Γ. Δεν αισθάνθηκα την παραμικρή έκπληξη από τις τρέλες του Σκρτελ μετά το τέλος του αγώνα. Αν το παιδί αυτό διέθετε έστω και μισό... κουκούτσι ως μυαλό θα είχε κάνει πολύ μεγαλύτερη καριέρα με το ταλέντο που διαθέτει. Με το δικό του IQ όμως, απορώ που παίζει σε μια τόσο μεγάλη ομάδα όπως η Λίβερπουλ. Και δεν αναφέρομαι τόσο στη νοημοσύνη του εκτός γηπέδων, όσο στην εξυπνάδα του εντός αυτών...

Πηγή: Goal