Μεγάλη ομάδα (υποτίθεται ότι) είμαστε.

Ομως:

• Στο πρώτο, στο εκτός έδρας παιχνίδι, παραλίγο να μη νικήσουμε. Με το ζόρι 1-0 αντί να προσπαθήσουμε να ρίξουμε εκεί πέντε – έξι και να μειώσουμε τη διαφορά.

• Και χθες το βράδυ, στο «Καραϊσκάκης», καθόμασταν αναγκαστικά και περιμέναμε στο ακουστικό μας, μη τυχόν και σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και προκριθούμε από σπόντα, αντί να κυνηγήσουμε κι εκεί το μεγάλο σκορ.

Ποιο το όφελος; Κανένα. Μόνο για λόγους πρεστίζ!

Αλλά μπα… Ποιος να τα σκεφτεί όλα αυτά;

Ετσι όλα κύλησαν… φυσιολογικά. Μη σας πω ότι κινδυνεύσαμε κιόλας στο πρώτο ημίχρονο.

Τα είδατε… Βάλαμε ένα γκολ στην αρχή με τον Σαλπιγγίδη, αλλά μετά το πρώτο τέταρτο χάσαμε για λίγο το τόπι. Στην πραγματικότητα μας έπαιξαν μονότερμα για κανένα τέταρτο κάτι παιχτάκια που δεν υπάρχουν πουθενά στον ποδοσφαιρικό χάρτη.

Μάλιστα ο διαιτητής δεν έδωσε ένα πέναλτι στο Λίχτενσταϊν σε χερούκλα του Σιόβα (22′) και λίγο αργότερα χάρισε μια δεύτερη κίτρινη στον Κονέ, που θα μας άφηνε με 10 από το 35′.

Για να μην τα πολυλογούμε, παρουσιάσαμε την ίδια εικόνα των προηγούμενων αγώνων. Μάλιστα από την ώρα που μπήκε ο Σάμαρης αποφεύγαμε να παραχωρήσουμε κόρνερ, μη τυχόν γίνει κανένα πέναλτι σαν αυτά με τον Ολυμπιακό στο Champions League!

Ευτυχώς που ο Καραγκούνης επιβεβαίωσε την κλάση του κάνοντας το 2-0 με φάουλ – δοκάρι – πλάτη τερματοφύλακα και μέσα, δίνοντας… διαστάσεις θριάμβου στη νίκη μας!

Ολα αυτά μέχρι να τελειώσει το πανηγυράκι και να δούμε ότι είμαστε οριστικά δεύτεροι στον όμιλο, για τον οποίο όταν έγινε η κλήρωση πανηγυρίζαμε, επειδή… «περνάμε εύκολα»!

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Εθνική Ελλάδας Ποδόσφαιρο SPORTS