Κάθονται τώρα όλοι, ύστερα από αυτό το νικηφόρο σερί του Μίτσελ και την προέλαση του Ολυμπιακού σε Ελλάδα και Ευρώπη, μέσα από ένα αποθεωτικό επιθετικό ποδόσφαιρο, μέσα από ένα εκτελεστικό κρεσέντο το οποίο έχει αναδείξει (βάσει αριθμών και στατιστικής) τους "ερυθρόλευκους" σε μια από τις παραγωγικότερες ομάδες όλων των πρωταθλημάτων της ηπείρου, διαθέτοντας παράλληλα επίσης και μια από τις πιο αξιόπιστες αμυντικές γραμμές στην ευρωπαϊκή σκηνή, ότι αυτός ο προπονητής σβήνει τα χνάρια του συμπατριώτη του, Ερνέστο Βαλβέρδε.

Οι ίδιοι άνθρωποι που τον επέκριναν, τώρα τον αναγορεύουν στον απόλυτο άρχοντα στη σύγχρονη ιστορία του "ερυθρόλευκου" πάγκου. Ο βασιλιάς Ερνέστο απέθανε, ζήτω ο βασιλιάς Μίτσελ, εν ολίγοις!

Πώς αλλάζει το τροπάρι ε; Πώς από κλητήρας γίνεσαι δήμαρχος! Τι σου είναι ο όχλος. Ειδικά ο ελληνικός. Που τα συναισθήματα του διαδέχονται το ένα το άλλο στο …πιτς φυτίλι. Για να γίνει ο …άμπαλος παιχτούρα και ο παλιάτσος μπροστά από τον πάγκο …προπονητάρα!

Διαφωνώ και με το πριν και με το τώρα. Το ταμείο γίνεται στο τέλος και η παράσταση παίρνει το χειροκρότημα του κοινού όταν ο θίασος ανέβει επί σκηνής και υποκλιθεί. Είναι το τέλος του έργου, το φινάλε στο σανίδι. Εκεί που έρχεται η ώρα να κριθούν όλοι. Κι όταν το φινάλε είναι πράγματι grand, η αυλαία πέφτει και σηκώνεται πολλές φορές, για να έρθουν οι πρωταγωνιστές ενώπιον του λαού και να αποθεωθούν με το παρατεταμένο και ρυθμικό χειροκρότημα, το εφάμιλλο του "ωσανά".

Ο Μίτσελ θα κριθεί με το πλήρωμα του χρόνου. Όταν το …κοντέρ του γράψει τα χιλιόμετρα του Βαλβέρδε, όταν ο κύκλος κλείσει όπως έκλεισε (δύο φορές κιόλας) του "τσινγκούρι" κι όταν τα πεπραγμένα θα μιλήσουν από μόνα τους.

Κανέναν δεν υπερασπίζομαι και εύχομαι να μην έδωσα την παραμικρή εντύπωση προς κάποια κατεύθυνση.

Με τον Βάσκο ο Ολυμπιακός έκανε διαχρονικά τις κορυφαίες εμφανίσεις του τις τελευταίες δεκαετίες. Επί θητειών Ερνέστο οι Πειραιώτες δεν κατέκτησαν μόνο τίτλους, πρωταθλήματα και κύπελλα, αλλά γοήτευσαν επί μακρόν με την απόδοσή τους και, κυρίως, με την επιθετικότητα και τη σύγχρονη ποδοσφαιρική εικόνα τους, η οποία είχε ξάστερες ισπανικές αποχρώσεις φιλοσοφίας. Passing game-χάζεμα και πρεσάρισμα ψηλά, εξουθενωτικό και παρατεταμένο, που εγκλώβιζε και αποκοίμιζε τους αντιπάλους. Ταχύτητα και ανάπτυξη με διεμβολισμούς από τα άκρα.

Τον τελευταίο καιρό, επί Μίτσελ, είναι γεγονός ότι ο Ολυμπιακός παρουσιάζει ακόμα πιο χειμαρρώδης, εκρηκτικότερος, αποτελεσματικότερος, πληρέστερος στο γήπεδο. Δεν χαρίζεται, δεν αστειεύεται. Δεν δείχνει οίκτο, αν του σταθείς μπόσικος θα σε …ξεκατινιάσει! Θα σε διαλύσει.
Είναι μια μηχανή των γκολ. Και αυτό δεν αφορά τον Κώστα Μήτρογλου, που πράγματι διανύει πολύ καιρό συνεχιζόμενη φουλ φόρμα. Είναι σαν ομάδα ολόκληρη …killer.

Καλπάζει στο πρωτάθλημα, είναι αήττητος, έχει ήδη κάνει το "2 στα 2" σε ντέρμπι, απέχει 6 βαθμούς από τον δεύτερο της βαθμολογίας μόλις στο 1/3 της διαδρομής, είναι προφανές ότι έχει τα φόντα να καταρρίψει μέχρι το τέλος της χρονιάς το μυθικό ρεκόρ των 102 τερμάτων εκείνης της τεράστιας ομάδας του αείμνηστου Νίκου Γουλανδρή στα 70΄s και ετοιμάζεται να πανηγυρίσει την πολυπόθητη πρόκριση στους "16" του Champions League, διεκδικώντας φυσικά και το Κύπελλο εντός συνόρων.

Ο Μίτσελ προφανώς και είναι ο άξιος συνεχιστής της θαυμάσιας δουλειάς του συμπατριώτη του, Ερνέστο. Το αν θα τον φτάσει ή θα τον ξεπεράσει είναι πολύ πιθανά και τα δύο, ωστόσο μικρή έως καμία σημασία δεν έχουν αυτή τη στιγμή, γιατί ούτε το πρωτάθλημα έχει τελειώσει, ούτε το Κύπελλο, ούτε η ευρωπαϊκή πορεία του Ολυμπιακού. Ο γαμπρός ξυρίζεται στο τέλος και η ιστορία θα μιλήσει και για τους δύο όταν "εκείνη" κρίνει πως είναι έτοιμη να το κάνει.

Όλα τα υπόλοιπα είναι για να έχουμε να λέμε, για να περνούν οι ώρες στις καφετέριες, για να γεμίζουν τις στήλες τους οι εφημερίδες και ντόρος να γίνεται στα ραδιόφωνα ώστε να παίρνουν το βήμα οι ακροατές σ΄ αυτό το καθημερινό αλισβερίσι των ερτζιανών.

Ούτε …ταχυδακτυλουργός

Για τον Μίτσελ έχω να παρατηρήσω το εξής, θεωρώ, πολύ σημαντικό, το οποίο τον διαχωρίζει ξεκάθαρα από τον Βαλβέρδε. Ειδικά για τους φανατικούς λάτρεις του "μυρμηγκιού" που δηλώνουν …κολλημένοι μαζί του, υποστηρίζοντας (σωστά) ότι τούτος εδώ, ο τωρινός τεχνικός ηγέτης του Ολυμπιακού, διαθέτει όχι μόνο καλύτερο, πληρέστερο, ποιοτικότερο υλικό, αλλά πραγματικά ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

Αναλογίστηκαν όμως από την άλλη πόσο δύσκολο είναι να διαχειριστεί ένας προπονητής τόσους πολλούς εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές; Πόση προσοχή και σύνεση θέλει ένα rotation που έτσι απλά το λέμε με κάθε ευκαιρία, όμως πόσο απέχει και η θεωρία από την πράξη;

Τέλος πάντων, για να μην μακρηγορούμε: Η διαχείριση του υλικού από τον Μίτσελ θα τη χαρακτήριζα σχεδόν ιδανική! Κινείται μέσα σε αρμονία, δημοκρατικές διαδικασίες, αποτελεσματικότητα και, ιδίως, χωρίς να ακούγεται "κιχ"… Τόσα πρώτα ονόματα, ένας μεγάλος αριθμός από φίρμες, ξεχωριστούς χαρακτήρες και προσωπικότητες, ο Ισπανός όλους και όλα τα …κουλαντρίζει!

Η ομάδα νικά, παίζει μπάλα, είναι ελκυστικό το θέαμα της, ο κόσμος το ευχαριστιέται, ο πρόεδρος και η διοίκηση το καμαρώνουν, οι παίκτες παίζουν δεν παίζουν, χαμογελούν, είναι μονιασμένοι και πανέτοιμοι ανά πάσα στιγμή να μπουν στο γήπεδο και να διεκδικήσουν τη θέση τους στην 11άδα.

Αυτά και μόνο είναι ένα τεράστιο "συν" του Μίτσελ. Μια κατάκτηση του, μια επιτυχία του. Τα υπόλοιπα …επί της οθόνης μας…

Σχεδιασμός Μαρινάκη

Και για να μη γινόμαστε άδικοι, ο Μίτσελ είναι εδώ, είναι ο προπονητής του Ολυμπιακού και ο Ολυμπιακός βελτιώνεται και ανεβαίνει συνεχώς, γιατί επιλέχθηκε από την ηγεσία της ΠΑΕ, που επέμεινε να δηλώνει "ερωτευμένη" με το ισπανικό ποδοσφαιρικό μοντέλο, πληρώνοντάς το όσο απαιτείται προκειμένου να έρθουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης επικρίθηκε πέρυσι το χειμώνα όταν απότομα είπε, κοιτάζοντας Ζαρντίμ και Μίτσελ: "Φύγε εσύ, έλα εσύ".

Φαίνεται ξεκάθαρα τώρα ότι σχεδιασμός Μαρινάκη ήταν από πέρυσι όλη η φετινή χρονιά και το διάστημα που θα ακολουθήσει. Τον έφερε ...ξημερώματα τον Μίτσελ για να οικοδομήσει τον Ολυμπιακό της επόμενης μέρας.

Ήταν ένα μελετημένο, μεγαλόπνοο και κοστοβόρο πλάνο που δικαιώνει τον πρόεδρο του Ολυμπιακού.

Και, μάλιστα, για δεύτερη φορά σε επιλογή τεχνικού ύστερα από την παράδοση των κλειδιών του Ρέντη στον Ερνέστο Βαλβέρδε, τον οποίο έπεισε σε μια περίοδο που αρνιόταν, αν ενθυμείστε, πεισματικά στον Σωκράτη Κόκκαλη να επιστρέψει στην Ελλάδα. Για να τα λέμε όλα… 

Μίτσελ Βαλβέρδε Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός