Οταν οι περισσότεροι εδώ στην Ελλάδα κορόιδευαν για την αντίδρασή του μετά το μη πέναλτι από τον Σουηδό Ερικσον στο ματς με τη Ρωσία στο προηγούμενο Euro και κυρίως για την κίτρινη κάρτα που του στέρησε τη συμμετοχή στον προημιτελικό με τη Γερμανία, η γαλλική εφημερίδα «L' Equipe» όχι μόνο του έδινε δίκιο για την ανατροπή από τον Ιγκνάσεβιτς και έγραφε για ξεκάθαρο πέναλτι (αυτό είναι το λιγότερο), αλλά μιλούσε και για τεράστια αδικία επί προσωπικού για έναν ποδοσφαιριστή που απλά ζει για το ποδόσφαιρο.

«Ποδοσφαιρική αδικία για έναν από τους θρύλους του ελληνικού ποδοσφαίρου, για έναν από εκείνους τους παίκτες που καταλαβαίνεις εύκολο πόσο πολύ αγαπούν το ποδόσφαιρο και πόσο όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες έχουν γράψει με το πάθος τους»... Δεν ήταν πάνω από 300 λέξεις σε μία από τις κορυφαίες ευρωπαϊκές αθλητικές εφημερίδες το ματς Ελλάδα-Ρωσία 1-0. Οι περίπου 250 ήταν για τον Καραγκούνη. Γιατί το ζητούμενο είναι να σέβεσαι τις αξίες και τις σπάνιες ποδοσφαιρικές μορφές.

Ηταν εκείνες οι δραματικές μέρες για τον «Κάρα» που είχε φτάσει στο σημείο να αναζητήσει πρόσβαση ακόμα και στον Γάλλο πρόεδρο της UEFA Μισέλ Πλατινί, όχι για το... πέναλτι, αλλά ελπίζοντας ότι με κάποιο τρόπο θα μπορούσε να ακυρώσει αυτή την καταδικαστική κίτρινη κάρτα που του στερούσε τη συμμετοχή στο ματς με τους Γερμανούς.

«Είναι δυνατόν να μην παίξω εγώ σε αυτό το παιχνίδι;» φώναζε ή καλύτερα ούρλιαζε εξοργισμένος ένας ποδοσφαιριστής που φοράει από τα 16 του χρόνια τη φανέλα με το εθνόσημο και που μόλις την περασμένη Παρασκευή συμπλήρωσε 130 συμμετοχές με τη γαλανόλευκη.

Κολλημένος με την μπάλα; Οχι ακριβώς... Πολύ λάιτ όταν μιλάμε για τον Καραγκούνη. Τέτοιες ποδοσφαιρικές μορφές είναι σπάνιες και δεν ταυτίζονται με το ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο ταυτίζεται μαζί τους. Γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο οι παίκτες τεράστιας κλάσης (όχι πώς έλειψε ποτέ το ταλέντο και η ποδοσφαιρική αξία από τον αρχηγό). Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο οι τίτλοι, οι χρυσές μπάλες, τα Μουντιάλ, τα βαρύτιμα τρόπαια (ούτε αυτά του έχουν λείψει), τα μεγάλα συμβόλαια, οι ακριβές μεταγραφές.

Το ποδόσφαιρο είναι κυρίως αυτό που συμβολίζει ο Γιώργος Καραγκούνης. Είναι το πάθος του, είναι η ψυχή του, η ευγνωμοσύνη που αισθάνεται... «για αυτό το πετσί που κυνηγούν 22 αλήτες», όπως συνήθιζε να μου λέει η μητέρα μου, όταν ήμουν μικρός για να με κρατήσει μακριά μήπως και χάσω χρόνο από τα μαθήματά μου.

Είναι υπέροχο το ποδόσφαιρο όταν υπάρχουν «αλήτες» σαν τον Γιώργο Καραγκούνη, που λατρεύουν αυτό που κάνουν, που το ζουν πρώτα απ' όλα για τους ίδιους και που φροντίζουν να προσφέρουν και να μοιράζονται τη χαρά του.

Ναι, είναι ασύλληπτο αυτό που έχει κάνει αυτό το παιδί. Είναι ασύλληπτο να παραμένει στο ίδιο επίπεδο πρωταγωνιστής μίας εθνικής ομάδας για πάνω από δέκα χρόνια. Είναι ασύλληπτο τα μισά χρόνια της ζωής του και περισσότερα να είναι ταυτισμένα με τις εθνικές ομάδες. Είναι ασύλληπτο να έχει καταφέρει να μετάσχει στα 26 του χρόνια με την ελληνική φανέλα σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης για πρώτη του φορά και να έχει προλάβει να αγωνιστεί σε τέσσερις και τώρα να ετοιμάζεται για την πέμπτη!

Ναι, αυτό δεν είναι ποδοσφαιρική καριέρα. Αυτό είναι έπος. Και τα έπη τα γράφουν οι θρύλοι. Και ο Γιώργος Καραγκούνης αποτελεί πλέον μία από τις ιστορικότερες μορφές του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ναι, αυτός ο ίδιος ο Καραγκούνης που κατά καιρούς τον έχουμε κοροϊδέψει για τα φάουλ που κερδίζει μέσα στο γήπεδο και έχουμε αμφισβητήσει το κατά πόσο αποτελεί αυτό θέλουμε να λέμε μεγάλος ποδοσφαιριστής. Ναι, αυτός ο ίδιος ο Καραγκούνης που κατά καιρούς μας έχει εκνευρίσει με τη συμπεριφορά του μέσα στο γήπεδο, που έχουμε γελάσει με την γκρίνια του και με το παράξενο περπάτημά του, που τον έχουμε αποθεώσει για τις γκριμάτσες του, που πολλοί από εμάς έχουμε φτάσει να πούμε ότι έχουμε βαρεθεί να τον βλέπουμε με τη φανέλα της Εθνικής ομάδας.

Ναι, είναι αυτός ο ίδιος που όταν τον είχα ρωτήσει στο διάλειμμα μίας εκπομπής του MEGA για το Champions League, με την Εθνική να έχει εξασφαλίσει την πρόκριση στην τελική φάση του Euro 2012, αν είναι η ιδανική στιγμή για να σταματήσει υπερήφανος, μου είχε απαντήσει με παράπονο και με την απίστευτη παιδική του αφέλεια: «Δεν είναι κρίμα να μην με θυμάται και ο μικρός μου γιος να παίζω σε ένα Μουντιάλ;»...

Προφανώς ο γιος για τον οποίο δάκρυσε μιλώντας χθες το βράδυ στο MEGA και έσπευσε να βγάλει το ακουστικό και το μικρόφωνο, για να μην κλάψει ενώπιον των τηλεθεατών.

Είναι άδικο, όμως, αυτό που έκανε, γιατί εμάς μας έχει κάνει να κλάψουμε πολλές φορές για πάρτη του. Γιατί το αξίζει. Γιατί στο πρόσωπό του καθρεφτίζεται η αγάπη όλων μας για το ποδόσφαιρο.

Γιατί το ποδόσφαιρο είναι ο Γιώργος Καραγκούνης! Γιατί ευλογημένοι που τον βλέπουμε να παίζει είμαστε εμείς. Και όχι αυτός!

Πηγή: Goal

Εθνική Ελλάδας Ποδόσφαιρο SPORTS