18 Noεμβρίου 2009: Ντόνετσκ. Η Ελλάδα έχει προκριθεί στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής, μετά το γλέντι στο γήπεδο και στα αποδυτήρια η αποστολή φτάνει στο αεροδρόμιο. Σε κοντινή απόσταση στα σκαλιά ο Γιώργος Καραγκούνης με Ελληνα δημοσιογράφο που τολμά τη μεθυσμένη στο νέκταρ της επιτυχίας «ριψοκίνδυνη» ερώτηση. «Γιώργο, το πρώτο και τελευταίο σου Μουντιάλ, ε;». Η απάντηση με χαμόγελο: «Εγώ φιλαράκι θα πάω και στη Βραζιλία!». Ελάχιστα σκαλιά πιο κάτω, στον… κόσμο του (καλό του κάνει αυτό, θα το αναλύσουμε άλλη φορά!) ο Κώστας Μήτρογλου. «Μητρόγλου, το ακούς ρε, θα έρθω και εγώ στη Βραζιλία!».

«Μητρόγλου» τον έλεγε ο κάπτεν. Του έβαλε τη «φυτιλιά» του «μικρού», έβαλε και τον δικό του στόχο. Πριν από τέσσερα χρόνια όλα αυτά, ελάχιστες ώρες αφού η Ελλάδα είχε σφραγίσει το διαβατήριο για τη Νότιο Αφρική. Ακριβώς τέσσερα χρόνια μετά, ο αρχηγός βγάζει την «-πάρε βάλε παιδί μου Κώστα- ασίστ», ο μικρός και άγουρος Κώστας που έχει γίνει το ξερολούκουμο για 5-10 «μεγάλους» της Ευρώπης κινείται σωστά στην «γουρουνότριχα» - που λέγαμε και πιτσιρικάδες- λεπτομέρεια του οφσάιντ και μετά κυνηγάει με το σημαιάκι τον «Τυπάρα»…

Σκαρώνει πού και πού τέτοιες ιστορίες το ποδόσφαιρο. Επιφυλάσσει και άσχημες εκπλήξεις και απογοητεύσεις. Εχει και αίμα και δάκρυα: σκεφτείτε τους Ουκρανούς με πέντε αποκλεισμούς σε μπαράζ για συμμετοχή σε Euro και Mundial. Δεν είναι όμως το συναίσθημα, δεν είναι ο συνασπισμός, δεν είναι η «Ελλάδα της ενότητας» το κυρίαρχο στοιχείο αυτή της ομάδας. Θα΄ ναι τεράστια αδικία για τους παίκτες, τον Σάντος και τους συνεργάτες του αν τα ρίξουμε όλα στην «ψυχάρα», στο «φιλότιμο», στο «πάθος». Κουβαλά πίσω της δυο χρόνια δουλειάς αυτή η ασίστ – διαβατήριο προς το Ρίο. Δυο χρόνια επιλογών, δυο χρόνια αγώνων, δυο χρόνια «πήγαινε – έλα», μόλις με μία μεγάλη «υπερβατική» χαρά: τη νίκη με το γκολ του «Σάλπι» στη Σλοβακία.

Διάβασε περισσότερα στο gazzetta.gr

Εθνική Ελλάδας Ποδόσφαιρο SPORTS