Η παντοδύναμη τρέλα του Ρονάλντο

Η σχετική ψηφοφορία, που ως έπαθλο έχει τη «Χρυσή Μπάλα», και στην οποία μετέχουν οι ομοσπονδιακοί προπονητές κι οι αρχηγοί όλων των εθνικών ομάδων, καθώς και επιλεγμένοι δημοσιογράφοι, έπρεπε αρχικά να ολοκληρωθεί στις 15 Νοεμβρίου. Από όσα έμαθα, δεν είχε ολοκληρωθεί, καθώς κάποιοι -κυρίως δημοσιογράφοι- δεν είχαν ψηφίσει. Η FIFA, που έχει την ευθύνη της διεξαγωγής της, δίνει πλέον τη δυνατότητα στους ψηφοφόρους να τροποποιήσουν τις επιλογές τους! Όλα αυτά γιατί πολύς κόσμος έμεινε άναυδος βλέποντας όσα έκανε ο Κριστιάνο Ρονάλντο στα δυο μπαράζ Πορτογαλία - Σουηδία.

Πριν μερικά χρόνια είχα γνωρίσει στην Αθήνα τον Λούκα Καγιόλι, Ιταλό δημοσιογράφο με ειδικότητα στη συγγραφή βιογραφιών. Ήταν καλεσμένος των «Εκδόσεων Παπαδόπουλος» για την προώθηση της βιογραφίας του Μέσι. Γνωρίζοντας ότι έχει γράψει πολλές βιογραφίες ακόμα (για τον Ζιντάν, τον Μουρίνιο, τον Μαντσίνι κ.λπ.), κι επειδή μέρος της δουλειάς του είναι η συναναστροφή με τους ήρωες των βιβλίων του, τον είχα ρωτήσει τι τύπος είναι ο επίσης γνωστός του Κριστιάνο Ρονάλντο. «Είναι» μου είπε «ένα από τα καλύτερα παιδιά εκτός γηπέδου, ίσως γιατί πέρασε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια». «Το μόνο αξιοπερίεργο» πρόσθεσε «είναι ότι σε σύγκριση με όλους τους άλλους αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο ως ατομικό κι όχι ομαδικό σπορ». Τη θυμήθηκα αυτή την παρατήρηση του Ιταλού, μετά τα όσα έκανε ο Ρονάλντο απέναντι στον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς τις προηγούμενες μέρες.

Σόου
Ότι ο Κριστιάνο αντιλαμβάνεται κάθε του παιχνίδι, είτε με τη Ρεάλ Μαδρίτης είτε με την εθνική Πορτογαλίας, ως ευκαιρία για να δώσει το προσωπικό του σόου δεν χρειάζεται φυσικά να στο επισημάνει κάποιος άλλος: αν λίγο ξέρεις από ποδόσφαιρο το καταλαβαίνεις. Ο Ρονάλντο πλέον παίζει πολύ για το γκολ, είναι λιγότερο ομαδικός από ό,τι τον καιρό που δούλευε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τον σερ Άλεξ, καμιά φορά ακόμα κι απλούστερες εκτελέσεις προσπαθεί να τις μετατρέψει σε κάτι το δύσκολο. Όλα αυτά είναι γνωρίσματα που κουβαλάνε οι επιθετικοί που είναι μεγάλοι σταρ: όλοι τους, μετά από μία ηλικία, θέλουν να εντυπωσιάσουν το κοινό. Όμως η διαφορά της αντίληψης είναι ότι ετούτος εδώ αισθάνεται ότι τα φώτα είναι πάνω του, όχι απλά γιατί έχει κάτι παραπάνω από τους υπόλοιπους, αλλά γιατί είναι υποχρεωμένος αυτό το κάτι παραπάνω πάντα να το δείχνει! Ο Κριστιάνο αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο ως μία μάχη δική του με όλο τον κόσμο που τον περιμένει απέναντι, χωρίς διακρίσεις σε αντιπάλους και συμπαίκτες, εχθρούς ή φίλους. Υπάρχει αυτός κι όλοι οι υπόλοιποι είναι κομπάρσοι στο δικό του σόου.

Ανάγκη
Αυτή η μανιώδης ανάγκη του να δείχνει το πόσο καλύτερος είναι τον βοήθησε στο να μετατρέψει σε παραστάσεις για έναν ρόλο τα δύο μπαράζ με τους Σουηδούς. Έχω την εντύπωση πως πιο πολύ κι από την πρόκριση στο Μουντιάλ (που είναι έτσι κι αλλιώς κάτι σημαντικό), το μεγάλο κίνητρο του Ρονάλντο ήταν η μονομαχία με τον Ιμπραΐμοβιτς: οι άλλοι δεν υπήρχαν. Ειδικά το ματς στη Σουηδία είναι κάτι απίστευτο. Ο Ρονάλντο, όταν ο Ζλάταν πάει με τα δυο του γκολ τη Σουηδία στο 2-1 ανατρέποντας το 0-1, πραγματικά αφιονίζεται. Ενας άλλος θα μπορούσε να έχει κάποιου τύπου ψυχολογικό πρόβλημα: αυτός γκάζωσε με τρόπο που θύμιζε ήρωα - κόμικ. Σαν σούπερ ήρωας που περνάει δύσκολες στιγμές με τη βεβαιότητα όμως, πως μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω και να νικήσει τον κακό, ο Ρονάλντο γίνεται ολοένα και καλύτερος στη διάρκεια του δύσκολου ματς δείχνοντας στην ανθρωπότητα το ρεπερτόριό του: επιταχύνσεις, ντρίμπλες και φυσικά γκολ και αυτάρεσκοι πανηγυρισμοί είναι οι απαντήσεις του απέναντι σε μια πιθανή αμφισβήτηση όχι της αξίας του, αλλά της πρωτοκαθεδρίας του. Ο Ζλάταν ήταν ένας σφετεριστής της δικής του πρωτιάς, όπως κι ο Μέσι π.χ. Ο Ρονάλντο αισθανόταν ότι τον κάλεσε σε μονομαχία. Για να τον συντρίψει.

Παράταση
Η παράταση της ψηφοφορίας για τη «Χρυσή Μπάλα», μπορεί να είναι κάτι αληθινά ενδιαφέρον για όλους όσους υπάρχουμε στο παγκόσμιο τσίρκο που λέγεται ποδόσφαιρο, αλλά όχι για τον Κριστιάνο. Δεν νομίζω πως τον ενδιαφέρει η ψήφος κανενός: θα τον ενδιέφερε περισσότερο να νικήσει τους αντιπάλους του εντός γηπέδου σε ανάλογα ιδιότυπα «ένας εναντίον ενός παιγνίδια» όπως αυτό που έδωσε με το Ζλάταν και μόνο: οι άλλοι είκοσι παίκτες θα μπορούσαν και να λείπουν. Ο Ρονάλντο δεν θέλει ψήφους. Πιστεύω πως θα ήθελε να καλέσει σε ανάλογες μονομαχίες μετά το Ζλάταν, όλους τους υπόλοιπους που νιώθει στο μυαλό του αμφισβητίες του θρόνου του. Θα ήθελε τον Μέσι, τον Ριμπερί, τον Ρόμπεν, όλους. Έναν, έναν κι απέναντί του. Μόνος αυτός, να τους περιμένει με όπλο την παντοδύναμη τρέλα του...