Με το φτωχό μου το μυαλό ...λέω εγώ

Το τελευταίο που θα ήθελε ο Γιάννης Αλαφούζος είναι να βγει ότι «τορπίλισε» την προσπάθεια του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να μπει στην ΠΑΕ. Καλωσόρισε τον Γιαννακόπουλο και δεν άφησε να φανεί ότι έχει αμφιβολίες, έστω κι αν αυτά που έβγαιναν το Σάββατο δεν είχαν σχέση με όσα ακουγόντουσαν τη Δευτέρα. Επίσης είχε έτοιμη την οικονομική εικόνα της ΠΑΕ μέσα σε δύο μέρες. Εδώ θα βάλω μια παρένθεση.

 

Θα βάλω την παρένθεση για να σκεφτούνε όλοι το πόσο γιγάντιο σότο είναι αυτό που πουλιέται κάθε φορά, ότι για να πάρει κάποιος μια ΠΑΕ πρέπει να βάλει ένα δίμηνο εταιρεία λογιστών για να «ξεσκονίσει τα βιβλία». Το οποίο ακούγεται σαν να είμαστε στον 19ο αιώνα, που ο μπαμπάς του Κράτσιτ στις Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες είχε μια πένα με φτερό και έγραφε στα βιβλία της εταιρείας του Εμπενέζερ Σκρουτζ. Το γράφω για την επόμενη φορά, που θα έρθει ο πρίγκιπας Μπιν Ταχτιρντί, ο Κοζώνης κι ο σοβαρός Βιντιάδης με τον Κιθ Χάρις και θα ζητάνε ένα τρίμηνο για να ξεσκονίσουνε τα βιβλία.

 

Επιστρέφοντας στην επικαιρότητα, ο «Αλαφού» μπορεί να μη βγάζει τίποτα αλλά από τα λίγα που ακούω και από τα πολλά που εκ πείρας καταλαβαίνω δεν βλέπω να πολυπιστεύει την ιστορία με τον Δημήτρη. Με τη σημασία στις λεπτομέρειες. Λέει μέσω των κύκλων του χθες ο «Αλαφού» ότι μετά τη συνάντηση με τον Δημήτρη την Πέμπτη θα δώσει συνέντευξη Τύπου. Και πολύ σωστά ξηγιέται, αφού δεν υπάρχει οπαδός που να μην καίγεται να μάθει τι είπανε. Προσθέτει όμως ότι στη συνέντευξη Τύπου θα ήθελε να είναι κι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

 

Λέω λοιπόν με το φτωχό μου το μυαλό: του είχε τελειώσει η μπαταρία στο τηλέφωνο του «Αλαφού» και δεν μπορούσε να πάρει τον Δημήτρη να του πει «Κοίτα κάτι, σκέφτηκα μετά τη συνάντηση να κάνω μια συνέντευξη Τύπου. Τι λες για να το ανακοινώσω;». Μάλλον όχι. Οπότε ισχύει αυτό που λένε οι αναλυτές της Πανάθας ότι επαφή ανάμεσα στον «Αλαφού» και τον Δημήτρη δεν υπάρχει. Αλλά και ο Δημήτρης ξηγήθηκε μία κάτω από τη μέση.

 

Αποφασίζει να αγοράσει τον Ντάνιελ Γκάλιτς για να βοηθήσει το βόλεϊ του Παναθηναϊκού. Αν χρειάζεται το βόλεϊ του Παναθηναϊκού βοήθεια… Τελευταία είναι η ομάδα με μηδέν βαθμούς. Αλλά ρωτάω τώρα και εγώ. Τώρα; Τώρα που υπάρχει η ιστορία με την αγορά της ΠΑΕ βγαίνει ο Γιαννακόπουλος να πάρει βολεϊμπολίστα, που δεν θυμάμαι να έχει ασχοληθεί ποτέ του με το άθλημα; Με την καλύτερη των προθέσεων να το δεις το θέμα τι σου έρχεται στο μυαλό; Ας κάνουνε αυτοί το καθήκον τους και να πληρώσουνε τα χρέη τους κι εγώ θα κάνω το δικό μου. Θα δείτε τι έχω να πάρω στο ποδόσφαιρο.

 

Με τα χρόνια δεν χρειάζεται να τα λένε. Τα καταλαβαίνεις αυτά όπως τα αρθριτικά. Και καταλαβαίνεις ότι για να γίνει μια συμφωνία, πρέπει να υπάρχουνε οι ελάχιστες δυνατές προοπτικές να γίνει. Και στην ιστορία με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο αν μείνει, στο «να πληρώσουν όμως τα χρέη τους». Κανένας από τους πολυμετοχικούς, τζιγκερικούς και ό,τι άλλο δεν μιλάει, γιατί αν μιλήσει θα του πουν: «Α, εσύ κάποτε δεν ήσουνα στον Παναθηναϊκό; Τώρα πλήρωνε». Και ο Αλαφούζος δεν πιστεύει ότι χρωστάει, αλλά ότι του χρωστάνε από τις ταμειακές διευκολύνσεις και τα 5 εκατ. του ομολογιακού. Ποιος λοιπόν να αναλάβει το χρέος;

 

Η τύχη τού γύρισε την πλάτη

Όπως το λέγανε και στη Δημόσια Τηλεόραση. «Εκτός από το γκολ, το πρώτο ημίχρονο πήγε όπως το είχε σχεδιάσει ο Μίτσελ». Κατοχή 70-30, μια απόκρουση του Ρομπέρτο σε σουτ του Καβάνι «Παναγιά μου», ένα γύρισμα του Λαβέτσι που ίσα που κάλυψε τον Καβάνι ο Μπονγκ και μια ξάπλα του Μανωλά σε ντρίμπλα του Ιμπραΐμοβιτς, που δεν κατέληξε πουθενά. Σε αντιστάθμισμα, ο Ολυμπιακός είχε ένα one touch τελείωμα από τον «βεζίρη» που απέκρουσε δύσκολα στη γωνιά το τέρμα ο Σιρίγου και ένα καλό γύρισμα του Μπονγκ, που θα μπορούσε να μπει γκολ από τον Μήτρογλου αν κάποιος «έψηνε» τον Τιάγκο να μην πηδήξει κι αποκρούσει με το κεφάλι. Προφανώς ο Μίτσελ δεν είχε σχεδιάσει τίποτα να πάει έτσι, αλλά προφανέστερα δεν μπορούσε να είναι δυσαρεστημένος από την εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου εναντίον της Παρί. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες ήταν όση κι η διαφορά ανάμεσα στον Ιμπραΐμοβιτς και τον Κάμπελ. Σε δύο ίδιες ντρίμπλες τη μία την κάνει ο Ιμπραΐμοβιτς και πέφτει ο Μανωλάς και τη δεύτερη κάνει ο Κάμπελ και πέφτει ο Κάμπελ.

 

Η διαφορά ανάμεσα στην κλάση των δύο ομάδων φαίνεται στο δεύτερο ημίχρονο μετά την αποβολή του Βεράτι. Κάπου στο τέταρτο η Παρί αποφασίζει να παίξει κατοχή. Για πάνω από ένα λεπτό την μπάλα δεν ακουμπάει παίκτης του Ολυμπιακού, κάτι που για ομάδα που παίζει με παίκτη λιγότερο είναι κατόρθωμα. Το ποδόσφαιρο όμως έχει περίεργα γυρίσματα. Τόσο περίεργα που ο Ολυμπιακός βρέθηκε να ισοφαρίζει από αυτό που θεωρείται το πλεονέκτημα της Παρί. Από στημένη φάση. Και εκεί που είχε το momentum, εκεί που είχε την αριθμητική υπεροχή είδε τον Μήτρογλου να τραυματίζεται, τον Μανιάτη εξαντλημένο να χάνει τον Καβάνι, τον Ρομπέρτο να μην μπορεί να πιάσει τον μύτο του Ουρουγουανού κι ένα έπος να μεταβάλλεται σε ηρωική χωρίς αντίκρισμα εμφάνιση.

 

Καταστροφή προφανώς όχι. Μετά τη νίκη της Μπενφίκα στις Βρυξέλλες ο Ολυμπιακός και πάλι θα ήθελε αποτέλεσμα την τελευταία αγωνιστική. Δοκιμασία όμως σίγουρα. Για πρώτη φορά ο Ολυμπιακός είδε την τύχη να του γυρίζει την πλάτη της. Στο επόμενο ματς θα δείξει αν μπορεί να αντεπεξέρχεται στις αναποδιές. Σε μια σεζόν όμως που ξεκίνησε με έναν Ολυμπιακό να φτύνει αίμα για να νικήσει στο ΟΑΚΑ την Καλλονή και βρίσκεται στο σημείο που βλαστημάει που έχασε 2-1 από την Παρί στο «Παρκ ντε Πρενς» όλα είναι δυνατά.

Πηγή: SportDay