Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος γράφει για το πρόβλημα της Μ. Γιουνάιτεντ

Ενώ θα ήταν πολύ πρόωρο επειδή ξέφυγε στην βαθμολογία κάποιος πριν καν φτάσομε στα Χριστούγεννα να θεωρηθεί πρωταθλητής, οι αριθμοί και τα στατιστικά επιβεβαιώνουν πως το να έχεις στις 15 πρώτες αγωνιστικές 5 ήττες, όσες έκανες δηλαδή σε ολόκληρη την περσινή περίοδο και να βρίσκεσαι 12 βαθμούς – που πιθανώς να γίνουν 15 μέχρι το βράδυ – από την κορυφή, σου αφαιρούν το δικαίωμα να πηγαίνεις για τίτλο.

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που έτσι και αλλιώς ξέραμε ότι όταν θα ερχόταν η ώρα να φύγει ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον θα προβλημάτιζε την αμέσως επόμενη σεζόν, εκπλήσσει και τον χειρότερο εχθρό της. Όχι τόσο για τα κακά αποτελέσματα αλλά ιδίως για την απώλεια αντίδρασης και νεύρου. Και αν μάλιστα κάποιος θέλει να το πάει πιο μακριά, για την απώλεια εγωισμού που διαθέτουν συνήθως ομάδες με το δικό της DNA. Πόσω μάλλον όταν μιλάμε για τη σχεδόν μόνιμη πρωταθλήτρια της Πρέμιερ Λιγκ.

Κάτι που δεν θυμούνται πολλοί είναι πως η χειρότερη θέση της Γιουνάιτεντ στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ είναι δύο φορές η τριτη! Ολες τις υπόλοιπες ήταν ή πρωταθλήτρια ή τερμάτιζε στην 2η θέση. Αυτή τη στιγμή ο Ντέιβιντ Μόιες δείχνει εγκλωβισμένος και σε κάποιες στιγμές πραγματικά χαμένος την ώρα που παρακολουθεί όρθιος την εξέλιξη των αγώνων ενώ το ίδιο νοητικά μπλοκαρισμένοι θαρρείς πως είναι οι παίκτες του. Αν και κάποιοι λένε ξανά και ξανά ότι η ομάδα δεν ενισχύθηκε το περασμένο καλοκαίρι, καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι με αυτό το ρόστερ κατέκτησε πέρυσι πανεύκολα τον τίτλο αποκτώντας διαφορά 14 βαθμών από τον Φεβρουάριο! Άλλοι κάνουν λόγο - ρωτώντας τον Μοιες στη συνέντευξη Τύπου μάλιστα- για πολλές αλλαγές πολυ σύντομα σε μια πετυχημένη ομάδα κάτι που φυσικα ούτε συνέβη ούτε έχει λογική βάση!

Ποιο λοιπόν είναι το αληθινό προβλημα; Το να βλέπεις στις λίστες, την Έβερτον να κερδίζει από το 1992 μέσα στο «Ολντ Τράφορντ», τη Νιούκαστλ από το 1972 και νωρίτερα στη σεζόν την Γουέστ Μπρόμιτς να φεύγει με τους τρεις βαθμούς από το γήπεδο κάτι που δεν είχε κάνει από το 1978, διαπιστώνοντας ταυτόχρονα ότι οι πρωταθλητές έχουν σκοράρει εντός έδρας λιγότερες φορές από την Σάντερλαντ! Οπως το οτι έχασαν δύο συνεχόμενα ματς για πρώτη φορά στην έδρα τους απο το 2002 αλλα και το οτι δεν σκόραραν μέσα στο γήπεδο τους από το 2007 δεν θα προκαλούσαν ως μεμονωμένα περιστατικά πανικό αλλα ολα μαζι, ναι είναι ανησυχητικο ζήτημα!

Αν στον πάγκο ήταν ο Φέργκιουσον ακόμα λένε κάποιοι δεν θα ειχε συμβεί τίποτα! Λάθος μπορεί και να συνέβαινε όμως θα υπήρχε μια μεγαλύτερη ηρεμία, ή τουλάχιστον η αίσθηση ότι όλα αυτά μπορούν να διορθωθούν πιο εύκολα. Ωστόσο αυτό που σίγουρα δεν θα υπήρχε γιατί δεν θα το επέτρεπε το κύρος του και ο τρόπος που θα αντιδρούσε ξεσπώντας ακόμα και πάνω στους ποδοσφαιριστές του ο σερ Αλεξ θα ήταν ο τρόπος αντιδρασης! Γιατί είναι ανήκουστο για την Γιουναιτεντ απο το 1992 και έπειτα το να δέχεται γκολ μισή ώρα πριν τελειώσει το ματς μέσα στο γήπεδό της και να κάνει μόλις μια φάση μέχρι το σφύριγμα της λήξης!

Έχω ήδη γράψει μέσα στη σεζόν, δύο φορές μάλιστα πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι να χάσει κάποια παιχνίδια. Αυτο είναι εντός λογικής του ίδιου του παιχνιδιού. Αυτο που κινδυνεύει όμως να πάθει είναι η απώλεια μιας υπεροπλίας που πάντα διέθετε με τον Σερ Άλεξ και που δεν άφηνε περιθώρια στην κάθε Νιούκαστλ στην κάθε Έβερτον στην κάθε Γουέστ Μπρομιτς να μπορούν να σκέφτονται φωναχτά οτι γινεται να φύγουν νικήτριες μέσα στο «Θέατρο των Ονείρων». Αντίθετα μέσα σε λίγες μέρες και ο Μαρτίνεθ αλλά και ο Πάρντιου το πρωί του Σαββάτου πριν το ματς έκαναν ανοιχτά λόγο για την ευκαιρία των ομάδων τους να σπάσουν οι δυσμενείς παραδόσεις.

Και αυτό είναι ίσως το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Χειρότερο και από το να μείνει μια χρονια μακριά απο το Τσάμπιονς Λιγκ η ομάδα γιατί μετά δεν θα μπορέσει να επανορθώσει εύκολα αυτη την απώλεια ανωτερότητας!

Η προϊστορία έτσι και αλλιώς μας δίδασκε ότι αυτό που συμβαίνει στη τρέχουσα σεζόν ήταν πολυ πιθανό ότι θα συμβεί, όταν μιλάμε για εμβληματικές φυσιογνωμίες που αποχωρούν από ένα πάγκο. Όταν έφυγε ο Σερ Ματ Μπάσμπι το 1969, οι δύο αμέσως επόμενοι διάδοχοί του, ο ΜακΓκίνες και ο Ο’Φάρελ άντεξαν μόλις 1,5 χρόνο ο καθένας και ο τρίτος ο Σκωτσέζος Τόμι Ντόχερτι δεν μπόρεσε να σταματήσει την πτώση των «κόκκινων διαβόλων» ακόμη και στη 2η κατηγορία το 1974.

Όταν έφυγε ο Σάνκλι από τη Λίβερπουλ το 1974 στη πρώτη του σεζόν ο (μετέπειτα επιτυχημένος ) Μπομπ Πέισλι δεν κατέκτησε τίποτα και όταν αποχώρησε η μυθική φυσιογνωμία του Μπιλ Νίκολσον από την Τότεναμ το 1974, μέσα σε δύο χρόνια οι «σπερς» υποβιβάστηκαν. Ακόμη και η αποχώρηση του Κένι Νταλγκλίς το 1991 σηματοδότησε την αρχή των προβλημάτων που ενδεχομένως να κρατούν μέχρι και σήμερα στη Λίβερπουλ.

Συνεπώς η δουλειά του Μόιες ήταν δύσκολη αλλά και ο πανικός που είναι ο χειρότερος σύμβουλος δεν μπορεί να οδηγεί σε βιαστικές αποφάσεις! Είναι άλλωστε δεδομένο πως οι παίκτες που κατέκτησαν πριν μερικούς μήνες το πρωτάθλημα δεν μπορεί να ξέχασαν την μπάλα που ήξεραν σε λιγότερο από 200 ημέρες.