Σε ποιον παίκτη του ορκίζεται ο Μίτσελ;

Τον Μήτρογλου… ευχαριστεί το Θεό - και τον Μαρινάκη για το extension του συμβολαίου με το οποίο επιμηκύνθηκε κάβος του στο λιμάνι – που τον έχει να «αλαλιάζει» τις αντίπαλες εστίες. Άλλωστε η λεζάντα που του έκανε πρόσφατα, όταν τον κοστολόγησε με πάνω από μια 30άρα εκατομμύρια, είναι σαν να μιλάει για τον θρυλικό «γύπα», τον άλλοτε συμπαίκτη του στη μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης, Εμίλιο Μπουτραγένιο!

Ο Σάμαρης είναι το «χαϊδεμένο παιδί» του και νιώθει υπερήφανος, έχοντας πετύχει διάνα στις προβλέψεις και την επιμονή του για την εξέλιξη αυτού του ποδοσφαιριστή, στον οποίο – κακά τα ψέματα – ελάχιστοι πίστευαν το καλοκαίρι ότι θα έμενε στους πρωταθλητές και δεν θα δινόταν δανεικός κάπου αλλού.

Νιώθει ευτυχισμένος που πήραν τα «πάνω τους» ο Σιόβας με τον Μανωλά (με τους οποίους επίσης δούλεψε πολύ και άκρως αποτελεσματικά) , κάνοντας… αθέατο το κενό του Αβραάμ Παπαδόπουλου από το κέντρο άμυνας.

Χαίρεται γενικότερα που η βασική ψυχική έκφραση των «ερυθρολεύκων» βασίζεται στο ελληνικό στοιχείο και το λέει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, ξεχωρίζοντας ιδιαίτερα τη θέληση και την μαχητικότητα του αρχηγού Γιάννη Μανιάτη.

Έναν ποδοσφαιριστή όμως θα παρακαλούσε τον Αϊ Βασίλη να του τον… κλωνοποιούσε ώστε να μη στερηθεί ποτέ των υπηρεσιών του: Τον Νταβίντ Φουστέρ.

Αυτόν έχει μέσα στην καρδιά του ο Μίτσελ, αυτός αισθάνεται ότι τον έχει βγάλει ασπροπρόσωπο με το παραπάνω, ασχέτως αν οι προαναφερθέντες τον έχουν δικαιώσει σε διάφορους τομείς.

Ο Φουστέρ είναι ο παίκτης που όποτε του λείπει νιώθει… κομμένος στη μέση ο Ισπανός προπονητής.

Έχει ειπωθεί ότι τον συμπατριώτη τους, του τον είχε επισημάνει από την αρχή, από τις αρχικές συστάσεις για την ομάδα ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Πράγματι οι επικοινωνίες των δύο τεχνικών ήταν αρκετές στο πρώτο διάστημα του Μίτσελ στην Ελλάδα και το “know how” το πήρε σε βασικά ζητήματα ο τωρινός επικεφαλής του «ερυθρόλευκου» τεχνικού επιτελείου από τον προκάτοχο του.

Ωστόσο ο Φουστέρ δεν του ήταν άγνωστος του Μίτσελ. Τον γνώριζε από την Ισπανία και διαπίστωσε άμεσα στο Ρέντη ότι είναι ένα «χαρτί» στο οποίο θα ποντάριζε με ασφάλεια στο χτίσιμο της νέας ομάδας.

Ένας παίκτης που όπως λένε όλοι, εντός κι εκτός Ολυμπιακού, ντρίμπλα δεν έχει, το κοντρόλ του δεν διεκδικεί ιδιαίτερες δάφνες, η μεγάλη μπαλιά του είναι… άγνωστη και παρόλα αυτά είναι ο «στρατιώτης» κάθε προπονητή.

Είναι ο παίκτης που κάθε τεχνικός θέλει να τον έχει στη διάθεσή του. Εργασιομανής στις προπονήσεις, πρώτος πηγαίνει, τελευταίος φεύγει, ελάχιστες κουβέντες, σκυμμένο κεφάλι, πειθαρχημένος μέσα και έξω από τα γήπεδα, πανέξυπνος στον αγωνιστικό χώρο και ακούραστος τρεχαλατζής.

Μαρκάρει, κόβει, μοιράζει, απασχολεί και σκοράρει, χωρίς και πάλι το σούπερ αισθητήριο στην εύρεση του «πλεκτού», αλλά με όπλο την οξυδέρκεια και την ακατάπαυστη εγρήγορση του μέσα στο παιχνίδι.

Για όλα αυτά ο Μίτσελ επαναλμβάνει: «Τον Νταβίντ και τα μάτια μας»!