Σε παράγοντες και οπαδούς. Στην Αγγλία ο παίκτης δεν κρίνεται ούτε στην προετοιμασία, ούτε στα πρώτα πέντε ματς, ούτε στο πρώτο μισό της σεζόν. Το δεν κρίνεται σημαίνει κι έτσι και γιουβέτσι. Δηλαδή δεν κρίνεται σαν αποτυχημένος επειδή στα πρώτα πέντε ματς δεν σκόραρε, αλλά ούτε και γίνεται σωτήρας επειδή σκόραρε στο πρώτο του ματς. Παράδειγμα ο Βέλλιος που πήγε στην Εβερτον σκόραρε στην αρχή, προβλήθηκε από τον ελληνικό Τύπο σαν ο νεαρός Ελληνας σούπερ σταρ που θα τρελάνει τους Αγγλους κι ούτε τους τρέλανε, ούτε έγινε βασικός αλλά ούτε και τον διώξανε. Αντίθετα με την Αμερική που το you do not have a second chance to make a first impression είναι θρησκεία, η Αγγλία μπορεί να περιμένει. Δηλαδή ένας παίκτης εύκολα μπορεί να είναι βασικός, να γίνει αναπληρωματικός και να ξαναγίνει βασικός. Απόδειξη ο Σόλσκιερ της Γιουνάιντεντ. Αμφιβάλω αν υπάρχει χώρα που ποδοσφαιριστής να έχει γίνει σούπερ σταρ σαν 12ος παίκτης.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι οι Αγγλοι οπαδοί είναι αγαπησιάρηδες με τους παίκτες κι εκτιμούν τα περίεργα. Για παράδειγμα, οι οπαδοί της Φούλαμ έχουν πάντα μια θέση στην καρδιά για τον αρχηγό Κρις Κόλμαν. Πήγε στη Φούλαμ από την Μπλάκμπερν, την ανέβασε στη μεγάλη κατηγορία παίζοντας πότε στόπερ και πότε φορ και έγινε αρχηγός της.  Αυτό που λάτρεψαν όμως οι οπαδοί της Φούλαμ ήταν οι γκέλες του. Κάτι που δεν θα μπορούσε να γίνει στην Ελλάδα εκτός αν κάποιος μπορεί να φανταστεί οπαδούς του Παναθηναϊκού να ανταλλάσσουν αναμνήσεις με τις καλύτερες γκέλες του Βύντρα.

Επίσης ο Μήτρογλου θα πρέπει να ξέρει ότι οι Αγγλοι λατρεύουν τους εκκεντρικούς. Μπορεί να κάνει τα μαλλιά του όπως θέλει, να ξυρίσει τα φρύδια του, να λανσάρει το kangouras look κι οι Αγγλοι να το λατρέψουν. Υπάρχουν όμως κάποια άλλα πράγματα που είναι μυστήριοι. Ας πούμε ότι κλοτσάει ένα σκύλο, ας πούμε ότι γελάει όταν συναντάει τον θρύλο του glorious ʼ66 Τζορτζ Κόεν και η καριέρα του είναι πιο τελειωμένη από πρόγραμμα του Διογένη όταν έχουν ανάψει τα φώτα.

Και από τη στιγμή που έχει κάνει το blunder, δεν υπάρχει περίπτωση να τον σώσουν από τα tabloid ούτε πρόεδρος, ούτε οπαδοί, ούτε η Ελισάβετ η ίδια. Ο αγγλικός Τύπος δεν έχει καμία σχέση με τον ελληνικό στην αντιμετώπιση των ποδοσφαιριστών. Αντίθετα με τον ελληνικό Τύπο που αν ένας παίκτης ντίρλα στουκάρει το αυτοκίνητο του στην Αττική Οδό στις 5 το πρωί θα γράψει ότι κάποιος του βγήκε από το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, στην Αγγλία θα γράψουν πόσο αλκοόλ του βρήκαν στο αίμα και ποια γκόμενα βρισκόταν δίπλα του. Κι αν είναι παντρεμένος στα μπόλοκς τους. You did it, we write it and not hard feelings.

Επίσης στην Αγγλία οι οπαδοί ξέρουν μπάλα και πάνε στο γήπεδο για να δουν μπάλα. Τα καραγκιοζιλίκια όπως οι βουτιές τα έχουν συνηθίσει και τα ανέχονται με τους ξένους μετά το ʼ70, αλλά δεν πάει να πει ότι και τα εκτιμάνε. Εκεί που δεν ψήνονται καθόλου είναι με παραμύθι τραυματισμούς και ξαπλώματα στο χορτάρι. Ο Αγγλος οπαδός εκτιμάει τον παίκτη που ακόμα και τραυματίας βγαίνει όρθιος για να μη δώσει δικαιώματα στους αντιπάλους να νιώθουν σκληροί.

Ολα όσα προανέφερα κι άλλα τόσα και μαθαίνονται και εκτιμούνται. Το δεύτερο σε ένα πολύ μεγάλο σημείο. Οι Αγγλοι όπως και οι Ιάπωνες έχουν σε μεγάλη εκτίμηση έναν ξένο που προσαρμόζεται στην κουλτούρα τους. Θα αναφέρω δύο παραδείγματα. Ο Θοδωρής Ζαγοράκης όταν πήγε στη Λέστερ το πρώτο πράγμα που είχε κοιτάξει ήταν πώς πιάνονται τα ελληνικά κανάλια. Πέρασε και δεν ακούμπησε. Ο Νίκος Νταμπίζας μέσα σε έξι μήνες είχε μάθει να μιλάει καλά αγγλικά και σε ένα χρόνο μπορούσε να πηγαίνει με τους συμπαίκτες του στο pub και να είναι one of the boys. Εγινε αρχηγός της Νιούκαστλ και ακόμα και σήμερα το όνομά του μνημονεύεται στα φόρα των οπαδών. Στο χέρι του Μήτρογλου είναι να περάσει στην ιστορία της Φούλαμ σαν η πιο ακριβή μεταγραφή ή σαν ένας από τους καλύτερούς της παίκτες. Το μόνο που δεν χρειάζεται είναι βιασύνη.

Πηγή: SportDay

Μήτρογλου Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός