ΟΙ οκτώ στους δέκα που σου πιάνουνε κουβέντα για το ποδόσφαιρο είναι Ολυμπιακοί. Και οι οκτώ στους οκτώ έχουνε να πούνε για τον Μήτρογλου: «Τι θα κάνουμε τώρα χωρίς τον Μήτρογλου στα δύο παιχνίδια με τη Γιουνάιτεντ»;
Λες και ήτανε συνηθισμένοι κάθε χρόνο να φτάνουνε στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ. Μίνιμουμ. Ετσι είναι όμως ο οπαδός: Οσο πιο καλομαθημένος είναι τόσο πιο απαιτητικός γίνεται.
Οχι ο Μαρινάκης, ο Τζορτζ Σόρος να ήτανε αφεντικό στον Ολυμπιακό, έτσι και του ακουμπάγανε απάνω στο τραπέζι τρία τάλιρα εκατομμύρια γιούρο θα τον έδινε τον Μήτρογλου χωρίς δεύτερη κουβέντα. Μη τυχόν δηλαδή και το ξανασκεφτούνε αυτοί της Φούλαμ και το μετανιώσουνε.
Αν ήμουνα μάλιστα στη θέση του Μαρινάκη δεν θα έκανα την κίνηση με τον Βαλντέζ. Τον Γενάρη και στην τούρλα του Σαββάτου μάλιστα, δεν βρίσκεις καλό ποδοσφαιριστή. Επαθε και θλάση με το που μπήκε στο γήπεδο, ώσπου να συνέλθει, να επανέλθει και να προσαρμοστεί, το πουλάκι θα έχει πετάξει. Είναι λάθος δηλαδή να γίνεται μια μεταγραφή στη λογική ότι κάποιον πρέπει να πάρουμε για να μην γκρινιάζει ο κόσμος.
Ο κόσμος ας γκρινιάζει όσο θέλει. Τις αποφάσεις τις παίρνουνε τα αφεντικά. Το καλοκαίρι, λοιπόν, μπορείς να πάρεις όποιον σέντερ φορ γουστάρεις κι έχεις τη διάθεση να πληρώσεις, με την ησυχία σου και την άνεσή σου. Ο κόσμος του Ολυμπιακού σε ένα είναι που έχει δίκιο: Οτι δεν πρόλαβε να χαρεί τον Μήτρογλου. Δεν πρόλαβε να τον φχαριστηθεί.
Πάνω που πήρε φόρα κι άρχισε να τρυπάει τα δίχτυα, έφυγε. Πάνω που άρχισε να κολλάει το ένα παστέλι μετά το άλλο, έγινε η μεταγραφή. Τρεις μήνες και κάτι ψιλά κράτησε η ιστορία Μήτρογλου. Από το Σεπτέμβριο μέχρι τις αρχές Δεκεμβρίου που τραυματίστηκε. Δεν είναι δηλαδή ότι τον είδανε δυο-τρία χρόνια να σκίζει τα δίχτυα.
Οτι τον φχαριστηθήκανε. Με το που έκανε το μπαμ και ξεπετάχτηκε, έγινε στο πατ κιουτ η μεταγραφή. «C' est la vie» όμως, που λένε και οι Γάλλοι. Οπως στην Κεφαλονιά. Αυτός ο καταραμένος ο Εγκέλαδος ούτε σε ρωτάει πριν χτυπήσει ούτε σε ενημερώνει. Στα ξαφνικά γίνεται η καταστροφή.
Δεν τους έφταναν δηλαδή τα γενικότερα βάσανά τους, όπως όλων των Ελλήνων, στην Κεφαλονιά, τους έπεσε κατακέφαλα και ο σεισμός. Αφορμής δοθείσης όμως, αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά ότι σ' αυτή τη χώρα υπάρχει κράτος. Υπάρχει κρατική μηχανή που λειτουργεί. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός μετέβη στον τόπο της καταστροφής. Αυτοπροσώπως. Και διανυκτέρευσε στην Κεφαλονιά μάλιστα για να δείξει ότι δεν φοβάται και να τους δώσει θάρρος.
Με σπορ ντύσιμο, ανάλογο της περίστασης. Σακάκι, μπεζ πουκάμισο χωρίς γραβάτα. Κι έκανε και βαρυσήμαντες ανακοινώσεις μάλιστα: Οτι «ελέγξαμε το νερό και το βρήκαμε ΟΚ και ότι χρειαζόμαστε δύο γιατρούς. Εναν παιδίατρο κι έναν γαστρεντερολόγο». Και ότι «επικοινώνησα με τον Αδωνι για να τους στείλει». Μάλιστα, κύριοι...
Λες και βρισκόμαστε στη δεκαετία του '50, στον προηγούμενο αιώνα, στον προηγούμενο σεισμό της Κεφαλονιάς. Για να πάνε δύο γιατροί, έπρεπε να πάει ο πρωθυπουργός στο νησί, να του το πούνε, για να το πει με τη σειρά του αυτός στον Αδωνι. Ετσι ακριβώς δουλεύει ο κρατικός μηχανισμός στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Οπως λένε δηλαδή οι ίδιοι. Στο «μου 'πες, σου 'πα» και με τον Αραμπά. Αυτά.
Παλιά οι διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες μεταξύ αδερφών πουλούσαν
ΤΡΕΙΣ είναι οι μαγκιόρες πολιτικές οικογένειες στην Ελλάδα. Και μην πάει το μυαλό σας σε Παπανδρέου, Καραμανλήδες και Μητσοτάκηδες. Υπάρχουν κάποιοι ακόμα πιο προχωρημένοι. Οπως οι αδελφοί Ψωμιάδη στη Θεσσαλονίκη. Οπως οι αδελφοί Καρατζαφέρη από το Παλαιό Φάληρο. Οπως, λοιπόν, σε μια οικογένεια συμβαίνει το ένα παιδί να βγει Ολυμπιακός και το άλλο Παναθηναϊκός, προκύπτει, έστω και σπάνια, διαφορετική πολιτική τοποθέτηση: Ο ένας αδελφός δηλαδή να υποδύεται τον δεξιό κι ο άλλος τον σοσιαλιστή. Οπως Παναγιώτης και Διονύσης Ψωμιάδης. Πριν συνεργαστούν στην Περιφέρεια Θεσσαλονίκης.
Οπως Γιώργος και Σπύρος Καρατζαφέρης. Στην ίδια κατηγορία εντάσσονται και οι αδελφοί Γιακουμάτοι. Ο άλλος αδελφός που μπλέχτηκε τώρα σ' αυτή την ιστορία με τον οίκο ευγηρίας, σε εμάς τους παλαιότερους είναι γνωστός. Ο Μίμης Γιακουμάτος δηλαδή, σαν διαιτητής Α' Εθνικής τη δεκαετία του '80, αλλά και πρωτοπαλίκαρο του Κίμωνα Κουλούρη στον ιερό αγώνα για τον σοσιαλισμό και την Αλλαγή. Με την ταυτότητα της κλαδικής στην κωλότσεπη, είχε κάνει καριέρα σαν διαιτητής ο Μίμης Γιακουμάτος. Κι εδώ που τα λέμε, όλα αυτά τα χρόνια που τα δύο μεγάλα κόμματα είχαν δήθεν ιδεολογικές διαφορές, η καλύτερη μάκινα ήταν δύο αδέρφια να ανήκουν σε αντίθετους δήθεν χώρους. Ο ένας να έχει άκρες δηλαδή στη μία πλευρά κι ο άλλος στην άλλη. Μέχρι βέβαια που Βενιζέλος και Σαμαράς άφησαν όλες αυτές τις αηδίες στην άκρη και ενώθηκαν εις σάρκα μία.
Από τη στιγμή που είναι φορτωμένος, όλα παίρνουν τον δρόμο τους
ΒΑΡΕΘΗΚΑ όλες αυτές τις μέρες να διαβάζω και να ακούω σαχλαμάρες για τις συνθήκες κράτησης του Αντζελο Φιλιππίδη στις φυλακές του Μαλτεπέ της Ιστανμπούλ. Οτι δήθεν τον έχουνε σ' ένα κελί με οκτώ Σομαλούς και άλλα διάφορα πιπεράτα. Τρίχες κατσαρές. Και δεν το λέει αυτό η ταπεινότητά μου. Το λέει η κοινή λογική. Οι φυλακές σε όλο τον κόσμο είναι σαν τα νοσοκομεία. Αν έχεις λεφτά θα νοσηλευθείς σε σουίτα. Αν δεν έχεις, θα σε πετάξουνε σ' ένα ράντζο. Ετσι και στις φυλακές. Αν έχεις λεφτά θα περάσεις, κατά το μέτρο του δυνατού, καλά. Σε καλό κελί, με καλή παρέα και όλες τις ανέσεις που μπορείς να έχεις σε μια φυλακή. Αν είσαι ρέστος, θα σε ρίξουνε στο μπούγιο. Στο σωρό. Και κάηκε το κουλούρι σου.
Τα πράγματα, λοιπόν, και στην περίπτωση του Φιλιππίδη είναι απλά. Από τη στιγμή που είναι φορτωμένος, όλα παίρνουν το δρόμο τους. Βρίσκεις δηλαδή έναν καλό Τούρκο δικηγόρο, που έχεις τη δυνατότητα να πληρώσεις. Αυτός με τη σειρά του θα βρει τον τρόπο να σε φτιάξει. Τι θα κάνουνε δηλαδή οι Αραβαντινοί στις φυλακές της Τουρκίας; Εχουνε οικογένειες, έχουνε τις ανάγκες τους, έχουνε τις υποχρεώσεις τους. Κλέφτες να γίνουνε; Αυτά ότι γίνονται σε όλες τις φυλακές του πλανήτη, τα ξέρουνε και τα μικρά παιδιά. Πολύ περισσότερο στην Τουρκία, όπου ανατρέχει και το μπαξίσι.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Δηλαδή, υπήρχε τόση μεγάλη ανάγκη να απαντήσει ολόκληρος Ολυμπιακός στον Τζαβέλλα;
Ο Στέφενς μίλησε στα ελληνικά στον διαιτητή και του είπε πέναλτι.
-Κωστής Μπότσαρης
Πηγή: Goal