Ο Μήτρογλου έτρεξε άρον-άρον στο Λονδίνο να πάρει τα χρήματα. Αν ήμουν ο πατέρας του ή ένας μπάρμπας του, θα του έλεγα πόσο καλά έκανε. Αγια! Στα μάτια μου, η showbiz είναι πιο ανελέητη απ’ όσο είναι ελκυστική. Τη στιγμή του, λοιπόν, οφείλει να την αντιλαμβάνεται κανείς. Να την αδράξει. Carpe momentum. Στο ποδόσφαιρο, όπου βρίσκω πρότυπα σταθερότητας και μακροημέρευσης, τον Καμπιάσο για ν’ αναφέρω έτσι τυχαία ένα, τα προσκυνώ. Αλλά 30+ χρόνια επαγγελματικής τριβής στον χώρο με δίδαξαν πως πιο πολλά είναι τα σήμερα-είσαι-αύριο-δεν-είσαι παραδείγματα. Οσο «είσαι» συνεπώς, εκμεταλλεύσου το. Ο,τι πάρεις, θα σου χρειαστεί όταν…δεν θα είσαι. Από το πιο βαθύ της ψυχής, εύχομαι στον Μήτρογλου να σκίζει για άλλα δέκα χρόνια. Και αντίστοιχα ν’ αμείβεται. Είναι, όμως, μόνο μία ευχή. Δεν μπορεί να είναι, για τον Κώστα, ένα σχέδιο καριέρας. Ζωής. Με τα σχέδια, η μοναδική βεβαιότητα είναι αυτό που λένε για τον Θεό. Όταν βλέπει άνθρωπο να τα κάνει, γελά.
Οποτε έτυχε να παίζει Φούλαμ στην τηλεόρασή μου, από τότε ακόμη που ήταν προπονητής ο Γιολ, συνειδητοποίησα πόσο κουραστικά κακή ομάδα είναι. Ποτέ δεν κράτησε (όχι ως δημοσιογράφου, ως ποδοσφαιρόφιλου) το ενδιαφέρον μου, και το χέρι μου μακρυά απ’ το τηλεκοντρόλ, για περισσότερα από δέκα λεπτά. Δεν γνωρίζω εάν ο Μήτρογλου είχε υπ’ όψιν του «δείγμα Φούλαμ» προτού πάει. Γνωρίζω τι έχει δει απέξω, στο λίγο που είναι εκεί. Την είδε να κατακρημνίζεται, πράγμα που ήταν (αυτή η αφρενάριστη κατάβασή της) απλώς θέμα χρόνου, στον βυθό. Στο -4 απ’ τη γραμμή, ήδη. Επειτα, την είδε να βγαίνει νοκ-άουτ στο κύπελλο, εντός έδρας, από αντίπαλο γ’ κατηγορίας, με γκολ στο 120’, αφού στο πρώτο ματς, το εκτός στο Σέφιλντ, είχε χρειαστεί ολίγη διαιτησία για να μη αποκλειστεί με τη μία. Τώρα, πηγαίνει την Κυριακή στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, οι επόμενοι δύο επισκέπτες στο Κότατζ είναι η Λίβερπουλ και η Τσέλσι, ο νέος προπονητής πρόλαβε σε δύο μήνες να είναι κιόλας «στον ατμό», το δε -4 στην πραγματικότητα είναι -5 αφού εμφανίζουν τη, μακράν, χειρότερη διαφορά τερμάτων σ’ ολόκληρη την Πρέμιερσιπ.