Αλλοίμονο και να τα θεωρούμε όλα συμπτωματικά.

Κάτι έχει, κάτι κρύβει, κάτι στέλνει η λέξη και η έννοια “Ολυμπιακός”, που ιδρύθηκε σα σήμερα, 10 Μαρτίου, το 1925, με απόφαση συνέλευσης με τη συμμετοχή δύο σωματείων. Του Πειραϊκού Ποδοσφαιρικού Ομίλου και του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς, που αυτοδιαλύθηκαν για να γεννηθεί ο “Ολυμπιακός”, όπως πρότεινε ο Νότης Καμπέρος και τελικά πέρασε του Μιχάλη Μανούσκου, “Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς”.
 

Κι έγινε θρύλος. Κι έμεινε θρύλος. Πρώτα η ομάδα κέρδισε ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον επειδή έφθασαν να παίζουν στην επίθεση 5 αδέλφια! Δεν έχει ξαναγίνει αυτό με τους Ανδριανόπουλους. Ο Γιάννης, ο Ντίνος, ο Γιώργος, ο Βασίλης και μετά προστέθηκε ο πέμπτος, ο Λεωνίδας, ενώ για μικρό διάστημα αγωνίστηκε και έκτος Ανδριανόπουλος, ο Στέλιος.
 

Θυμίζω ότι ο Γιώργος Ανδριανόπουλος, ο αρχηγός της ομάδας, με το παρατσούκλι “Ποδάρας” λόγω Ολυμπιακού έγινε δήμαρχος Πειραιά και υπουργός. Μια προσωπικότητα ελάχιστη, σχεδόν ανύπαρκτη, αν ήθελες να τον συγκρίνεις με τον αντίστοιχο του Παναθηναϊκού, τον Απόστολο Νικολαϊδη.
 

Ο Ολυμπιακός, όμως, σε περίοδο που είχε διοίκηση της πλάκας, παρουσίασε την ομάδα που πραγματικά δικαιούται να αναγνωριστεί σα θρύλος. Παίκτες που τα έδιναν όλα για την τιμή της φανέλλας. Η καταγωγή της ηρωικής ομάδας, που έπαιρνε και έδινε δύναμη στον λαό, οφείλεται σ' εκείνους τους παικταράδες με τη ψυχή πρώτα του Θανάση Μπέμπη και από κοντά Μπάμπη Κοτρίδη, Θανάση Σούλη, Ηλία Ρωσίδη, Γιώργου Δαρίβα, Ηλία Υφαντή, Κώστα Πολυχρονίου, και βέβαια εκείνου του απίστευτου θηρίου, του Ανδρέα Μουράτη.
 

Ποδοσφαιριστές μαχητές. Μάτωναν τη φανέλλα με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο. Που κατέστη μεγάλο λαϊκό σύμβολο.
 

Ο Θρύλος είναι ζεϊμπέκικο, είναι τσατζήκι, χασίσι, είναι τσαμπουκάς, μαγκιά, γράφει σε θρυλικό σεντόνι ο apodytiriakias.gr

Αποδυτηριάκιας Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός