Πρώτα-πρώτα η ομάδα της Θεσσαλονίκης παρουσιάστηκε χωρίς να πιστεύει στον εαυτό της. Από τα άγραφα είναι αυτό. Δεν ήταν ψυχολογικά προετοιμασμένος ο ΠΑΟΚ για τις απαιτήσεις ενός αγώνα που έδινε τίτλο.

Έβλεπες τον ΠΑΟΚ και ψαχνόσουν. Ανερμάτιστος. Χωρίς οργάνωση, χωρίς τακτική, χωρίς προσανατολισμό κυκλοφορούσε στο γήπεδο απέναντι σε έναν αντίπαλο γεμάτο υγεία και φρεσκάδα, αλλά κυρίως με τη συνείδηση αποστολής και την απόφαση να παράξει αποτέλεσμα. Ήταν ολοφάνερο, ο Παναθηναϊκός από τα αποδυτήρια θεώρησε ότι είναι δική του υπόθεση ο τελικός. Και τον διευκόλυνε η ανεπάρκεια του ΠΑΟΚ.

Ακόμα κι όταν ο ΠΑΟΚ έφτασε στις ευκαιρίες μετά το 1-0 σε βάρος του δεν μπορείς να του πιστώσεις θετική αντίδραση. Ο λόγος ήταν τα κενα, οι αδυναμίες που εμφάνισε ο Παναθηναϊκός σε κάποια διαστήματα του αγώνα.

Τι είδαμε όλη τη σαιζόν από τον ΠΑΟΚ; Να ανατρέπει το σε βάρος του σκορ. Αυτό, όμως, που πήγε να γίνει μετά το 1-0 δούλεψε ανάποδα. Ο Παναθηναϊκός έριξε άλλα δύο τεμάχια.

Θα ανέτρεπε κάθε έννοια ποδοσφαιρικής λογικής να τελειώσει το ματς χωρίς να κερδίσει ο Παναθηναϊκός όταν διέθετε τον serial killer. Τον Μπερκ που έκανε τα τρία γκολ.

Ο σχεδιασμός συνέτριψε τον σουρεαλισμό, γράφει για τον τελικό ο apodytiriakis.gr