Απλώς συστηθήκαμε. Έσφιξε την παλάμη μου με την καρδιά του, όμως η δική μου καρδούλα ήξερε πόσο αγωνιούσα για το αν θα… επανέρθει το χέρι μου στην κανονική του κατάσταση.

Λίγα χρόνια μετά, οι συναντήσεις μας έγιναν πια πιο τακτικές. Το καφέ που διατηρούσε στην Κρήνη είχε γίνει ένα από τα καλύτερα ποδοσφαιρικά στέκια και εκεί είναι αλήθεια ότι και καλούς φίλους έβλεπες και ειδήσεις «ψάρευες». Ο Παναγιώτης Ποικιλίδης ουδέποτε έκρυβε πως ήταν «άρρωστος» ΠΑΟΚτσής, αλλά κατά έναν τρόπο που μόνο αυτός πετύχαινε, είχε τρομερές σχέσεις με ανθρώπους που είτε υπηρετούσαν επαγγελματικά τον Άρη ή τον Ηρακλή ή τον επίσης αγαπημένο του Απόλλωνα, είτε ήταν απλοί φίλαθλοι. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις στιγμές πριν τον τελικό του 2003. Ο Νίκος Παπαδόπουλος, αρχηγός τότε του Άρη, ήταν ένας από τους τακτικούς θαμώνες του μαγαζιού. Ο τελικός της Τούμπας ήταν Σάββατο. Πρέπει να ήταν Τετάρτη ή Πέμπτη, όταν οι δύο εξαιρετικοί φίλοι βρισκόταν στο μαγαζί. Δεν ξεχνιέται η σκηνή λίγο πριν φύγουν. Άπλωσε τα πελώρια χέρια του, αγκάλιασε τον αρχηγό του Άρη και του έλεγε θαρρείς στοργικά πως: «για εσένα και κάποια άλλα παιδιά να ξέρεις ότι θα στεναχωρηθώ γιατί είσαι αδερφός. Όμως ο ΠΑΟΚ θα το πάρει Νικολάκη γιατί… δεν γίνεται αλλιώς». Ήξερε τα όρια. Ήταν πάνω απ΄ όλα καλός άνθρωπος. Με όλη την σημασία της λέξης. Καλός άνθρωπος…

Η εμπλοκή του στα διοικητικά του ΠΑΟΚ, γνωρίζω πολύ καλά πως από την μία τον γέμιζε με υπερηφάνεια, όμως από την άλλη οι ευθύνες ήταν μερικές φορές τόσο μεγάλες, που μπορεί να μην τον «λύγιζαν» (ήταν άλλωστε άνθρωπος που δεν λύγιζε και εύκολα) όμως του είχαν σπείρει μερικές φορές τον φόβο πως θα φθαρεί. Είχε τρέλα με τον ΠΑΟΚ. Αρρώστια. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να το καταλάβουν. Που πιστεύουν ότι όσοι ασχολούνται με το παραγοντιλίκι, ξεχνούν την ιδεολογία. Τα παιδικά τους χρόνια. Αυτά που πιστεύουν. Δεν είναι έτσι. Για όλους τουλάχιστον.

Σάββατο του Λαζάρου ήταν η τελευταία φορά που συναντηθήκαμε. Στον αγαπημένο του πεζόδρομο στην Καλαμαριά. Μερικές ημέρες πριν τον δεύτερο ημιτελικό με τον Ολυμπιακό και μία ημέρα πριν τον αγώνα της Λιβαδειάς, για την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος. Μεσημεράκι ήταν. «Φεύγεις για κάτω»; ρώτησα απλοϊκά. «Ναι αλλά την Τετάρτη είναι το θέμα» απάντησε ξεφυσώντας τόσο, που πρόδιδε την αγωνία του. «Όμως είναι ευκαιρία να πάρετε και έναν βαθμό παραπάνω στα play-offs»... Προσπάθησα να τον επαναφέρω. «Εντάξει… αλλά… την Τετάρτη είναι το θέμα και μετά ο τελικός», είπε. «Πως τα βλέπεις; Θα είναι ήρεμα»; αναρωτήθηκα. «Για να σου πω την αλήθεια, εμάς κάτω μας φέρθηκαν σχετικά καλά. Πήγαμε πολύ ήρεμα στο γήπεδο, δεν έγινε τίποτα. Μόνο στην φυσούνα ξέρεις… τα γνωστά», μου είπε. Ο Παναγιώτης ήταν πάντα δίκαιος. Έκρινε πάντα προσπαθώντας να δικαιολογήσει τον οποιονδήποτε. Κι όταν κάτι έκρινε σωστό, το έλεγε. «Είναι δύσκολο αλλά πιστεύω ότι θα το πάρουμε. Βλέπω και τα παιδιά. Γυαλίζει το μάτι τους» πρόσθετε. «Θέλει και τύχη σε αυτά τα παιχνίδια Παναγιώτη. Δοκάρι ο ένας, γκολ ο άλλος… κρίνεται μία πρόκριση. Μην σε τρώει το άγχος. Το ποδόσφαιρο με τόσο άγχος είναι άτιμο πράγμα» του είπα για να ελαφρύνω λίγο την ατμόσφαιρα. Χαμογέλασε όπως συνήθως, κούνησε συμφωνώντας το κεφάλι και ξεκινώντας να βηματίζει ήδη, τόνιζε αυτό που στην πραγματικότητα ξέρουμε όλοι. «Μην συζητάς, πολύ άγχος, αλλά είναι αρρώστια. Όσο και να θέλεις να το βλέπεις απλά σαν παιχνίδι, στο τέλος θα αγχωθείς. Κουμπώνει το στομάχι, δεν παλεύεται…».

Αυτό ήταν. Προχθές και αφού η είδηση περί εισαγωγής του στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση είχε κυκλοφορήσει, τηλεφώνησα σε έναν κοινό μας φίλο. Που ήταν εκεί. Σχεδόν από την πρώτη στιγμή. «Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Παρουσιάζονται λίγο αισιόδοξα προς τα έξω, όμως σου λέω… είναι πολύ δύσκολα. Άλλος θα είχε ίσως πεθάνει με αυτό που συνέβη. Μόνο αυτός έζησε. Είναι θαύμα».

Δεν είναι θαύμα σκέφτηκα. Οι καλοί άνθρωποι αξίζει να έχουν συνέχεια στην ζωή. Κι εκτός αυτού ένας γίγαντας δεν μπορεί να λυγίσει έτσι εύκολα. Ένας γίγαντας ήρεμος, συνετός, άκακος, χαμογελαστός, στοργικός. Ένας γίγαντας που πίστευες ότι δεν μπορούσε να πειράξει ούτε κουνούπι. Έφυγε… Λύγισε…

Σήμερα κάπου στις 12:15 το μεσημέρι ένιωσα την γη να τραντάζεται. Το σπίτι να κουνιέται. Σεισμός είπαν όλοι και μάλιστα δυνατός. Που να ήξεραν. Δεν ήταν σεισμός. Απλώς ο Παναγιώτης, ο γίγαντας, αποφάσιζε να φύγει. Αυτό ήταν. Καλό ταξίδι... Τώρα τουλάχιστον μπορεί να αγχώνεσαι λιγότερο όταν θα βλέπεις τον ΠΑΟΚ. Και μην ξεχνάς να μοιράζεις το χαμόγελο σου, σε όποιον και αν βρίσκεις εκεί επάνω…

Πηγή: metrosport.gr

Ποικιλίδης Ποδόσφαιρο ΠΑΟΚ SPORTS