Το βίωμα του «αμερικανικού ονείρου» για τον Ολυμπιακό στο κορυφαίο ποδοσφαιρικό τουρνουά του καλοκαιριού μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο, αναδεικνύεται σε διαβατήριο ευρωπαϊκής υπερβατικότητας ενόψει της νέας σεζόν.
Δεν πρόκειται για πρόχειρα ή βιαστικά συμπεράσματα στηριγμένα στον ενθουσιασμό της στιγμής ή απόρροια τυχαίων γεγονότων και εμφανίσεων.
Ομάδες υψηλότατων προδιαγραφών και βαριάς, πρωταγωνιστικής ιστορίας στα top πρωταθλήματα των χωρών τους και το Champions League, δεν επιτρέπουν στον καθένα να τις «στριμώχνει» (Μάντσεστερ Σίτι), να τις προβληματίζει σοβαρά και να νιώθουν τυχερές που νίκησαν με το στανιό και συμπτωματικά (Λίβερπουλ) ή και να τις διασύρει (Μίλαν).
Ο Ολυμπιακός, σε ένα πρώιμο στάδιο προετοιμασίας για τέτοιο και τόσο υψηλό αγωνιστικό επίπεδο, στο ποδοσφαιρικό ραντεβού Ευρωπαίων πολιτών «ανώτατης βαθμίδας», που συγκέντρωσε τους φωτεινότερους προβολείς δημοσιότητας όλου του πλανήτη, είχε στοιχεία μεγάλης ομάδας.
Έμπειρης, «μπαρουτοκαπνισμένης» σε ανάλογες δοκιμασίες, πανέτοιμη για το ανταγωνιστικό status του ευρωπαϊκού χώρου.

Παρουσίασε σταθερή αλλά και διαρκώς βελτιωμένη απόδοση από παιχνίδι σε παιχνίδι. Προσαρμοστικό σύνολο στις ανάγκες και τις απαιτήσεις ενός αγώνα, με αποκορύφωμα τον τελευταίο εναντίον των «Πολιτών», όπου χρειάστηκε να «επιστρέψει». Και μάλιστα δύο φορές που βρέθηκε πίσω στο σκορ. Και το ακόμα πιο ενθαρρυντικό ότι το έπραξε στο «πιτς φυτίλι», στις αμέσως επόμενες… αναπνοές του ματς.
Χωρίς σοκ και κόμπλεξ, με αντανακλαστικά απολύτως απαιτητά και εκφραστικού του «πετσιού» και του «μετάλλου» τεράστιας ποδοσφαιρικής προσωπικότητας.
Όποτε σκόραρε η πρωταθλήτρια Αγγλίας, η χαρά της πάγωνε στα χείλια γιατί ο πρωταθλητής Ελλάδας είχε την απάντηση αμέσως στο… τσεπάκι του Διαμαντάκου.

Τον χωράει η καρδιά του

Στον δημιουργικό «αέρα» του Μίτσελ καθώς και στην μεταλαμπάδευση της ισχυρής προσωπικότητάς του στην ομάδα δεν θα σταθώ σήμερα. Τα πρωτοσέλιδα του ελληνικού Τύπου, καθώς και πολλά ξένα δημοσιεύματα εκθειάζουν το έργο του Ισπανού προπονητή στην εκκίνηση της δεύτερης (εξ’ ολοκλήρου) χρονιάς του στην πατρίδα μας.




Τα έχω γράψει και σημειώσει εδώ και μια εβδομάδα, στον απόηχο του φιλικού με την Λίβερπουλ
Ο Μίτσελ «εξανάγκασε» τον ίδιο τον πρόεδρο να του στείλει υπερατλαντικά δημόσια συγχαρητήρια για την αφοπλιστικά θαυμάσια εικόνα της ομάδας στο ICC!
Έκανε τον Βαγγέλη Μαρινάκη να πράξει κάτι που δεν συνηθίζει, ακόμα και όταν κάτι αντίστοιχο αφορούσε το έργο του Ερνέστο Βαλβέρδε, τον προπονητή με τον οποίο θα τον συνδέουν πάντοτε σπουδαίες αναμνήσεις και παράλληλα μια «ειδική φιλία»!
Κι αυτή η επισήμανση λέει πάρα πολλά για τον Μίτσελ…

Τα καλά και σπουδαία

Στο Δημήτρη Διαμαντάκο και στον Αβραάμ Παπαδόπουλο θέλω να εστιάσω πιο πολύ σήμερα.
Στον εκπρόσωπο της (εντελώς) νέας ερυθρόλευκης γενιάς και στον κύριο εκφραστή της «παλιάς φρουράς».
Ο Διαμαντάκος έχω τονίσει από πέρυσι στον Εργοτέλη ότι είναι ο φορ της μιας επαφής. Που αποδεικνύει ότι το «μυρίζεται» το γκολάκι. Γιατί ο καλός και άριστος εκτελεστής δεν έχει πολλά-πολλά. Χώνεται εκεί που δεν τον σπέρνουν και με ένα ακούμπημα της μπάλας έχει επέλθει η ζημιά για τον αντίπαλο.
Δεν μπορεί να ξέρει κανείς, είναι νωρίς ακόμα, αν οι Ερυθρόλευκοι βρήκαν, βρίσκουν ή θα βρουν στο πρόσωπό του, τον «serial killer». Τον επόμενο Μήτρογλου.
Το βέβαιο είναι ότι με τις εμφανίσεις του στην Αμερική και ιδίως κατόπιν του διπλού χτυπήματος στην Man. City, το βέρο Πειραιωτάκι κέρδισε πόντους, καρδιές και βασικό, προφανώς οριστικό «πρόκριμα» έναντι άλλων συμπαικτών του, στη μάχη της επιβίωσης στο μυαλό του Μίτσελ.
Με σαφήνεια, δηλαδή: Ο Διαμαντάκος μένει, ο Παπάζογλου όχι. Υπό τη σιγουριά ότι θα αποκτηθεί ο βασικός σέντερ φορ της νέας περιόδου.

Ο Αβράμης άνοιξε φαρδύπλατα τα χαμόγελα στο λιμάνι. Όλοι καταχάρηκαν τη μεγάλη επιστροφή του μεγάλου αρχηγού.
Τόσο με την Λίβερπουλ όσο και με την Σίτι, ο Παπαδόπουλος…εμφανίστηκε από τα παλιά.
Πανέτοιμος ξανά για σπουδαία πράματα. Είχε απόδοση εφάμιλλη του γνωστού παρελθόντος του. Ήταν ένα υπέροχο déjàvou με την ευχή της ανάλογης συνέχειας…

Στα κέρδη του Ολυμπιακού από τα φιλικά του ICC η ποιοτική αναβάθμιση που προσδίδουν στη φετινή εικόνα του ξεκάθαρα, ο Παϊτίμ Κασάμι στο κέντρο και ο Ματ Ντοσεβί στα πλάγια της επίθεσης.
Ο Ελβετός και ο Γάλλος έδειξαν «ενδεκαδάτοι», έσο έτοιμοι να πάρουν φανέλα και να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις. Φυσιογνωμίες που ξεχωρίζουν μέσα στο παιχνίδι, αναλαμβάνοντας καθοριστικούς ρόλους στις θέσεις τους στο γήπεδο.
Ο Ντοσεβί αναστατώνει από τα άκρα, είναι πηγή κινδύνων.
Ο Κασάμι ογκόλιθος και τεχνίτης στη μεσαία γραμμή. Δύο παίκτες που έλειπαν από τον Ολυμπιακό.
Ο πρώτος ως «αντί-Κάμπελ» και ο δεύτερος δεν υπήρχε καθόλου πέρυσι.

Υποψηφιότητα ωστόσο για τη θέση κεντρικού μέσου έχει βάλει η δεύτερη μεγάλη έκπληξη της… Αμερικής: Ο Ανδρέας Μπουχαλάκης. Κολοβό περιμέναμε πιο πολύ από τους νεότερους, Μπουχαλάκης και Διαμαντάκος, δύο πρώην «Εργοτελίτες» μας βγαίνουν στο δρόμο ως τα τώρα.

Ο Αρμένης, ο Γκαζαριάν, εξάλλου, πείθει ως μια πολύ καλή εναλλακτική λύση για τις επιθετικές πτέρυγες.
Εκτιμώ ότι κι αυτός, όπως ο Διαμαντάκος, έχουν περάσει επιτυχέστατα το «crash test παραμονής» τους, στο μυαλό του Μίτσελ…

Ντοσεβί Γκαζαριάν Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός