Για τον Μίτσελ δεν υπάρχουν δικαιολογίες, όπως δεν υπάρχει η ανάγκη δημιουργίας και καλλιέργειας δικής του επικοινωνιακής πολιτικής. Μεγαλύτερη απόδειξη; Η συνάντησή του με τους ρεπόρτερ του Ολυμπιακού επί τουρκικού εδάφους στο περιθώριο του φιλικού με τη Φενέρ, που αποτελεί και την πιο σαφή βεβαίωση για το πώς ενεργεί και κινείται ο Ισπανός προπονητής που δεδομένα έχει διευρύνει την παρουσία του στον «ερυθρόλευκο» πάγκο στα όρια του μάνατζερ με τον όρο των αγγλικών ομάδων.

Είναι ξεκάθαρο ότι ο Μίτσελ έχει στο μυαλό του όχι μόνο το 4-2-3-1 ή το 4-3-3 ή το πώς θα στήσει μέσα στο γήπεδο τον Ολυμπιακό, αλλά επεξεργάζεται το συνολικό πλάνο στο οποίο πρέπει να δομηθεί και να λειτουργήσει το club. Εχει καταλάβει τον τρόπο με τον οποίο εδώ και δύο χρόνια λειτουργεί ο Βαγγέλης Μαρινάκης και είναι ξεκάθαρο ότι έχει επιστρατεύσει το δικό του όνομα και τις δικές του πολύ καλές γνωριμίες προς την ίδια κατεύθυνση.

Με απλά λόγια, το πώς καλύτερα ακόμα και από τον ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού θα εξυπηρετήσει το πλάνο «και αγοράζω φθηνά, αλλά και προσπαθώ να πουλήσω ακριβά», όχι γιατί είμαι... ωραίος και τυχερός, αλλά γιατί επιχειρώ μέσα από την ομάδα να αναδείξω τον όποιο Σάμαρη, τον όποιο Ολαϊτάν, τον όποιο Μανιάτη, τον όποιο Μήτρογλου και πολλούς ακόμα πάνω στους οποίους έχω στηρίξει το πλάνο μου και τους έχω φέρει φθηνά στην ομάδα μου, εκμεταλλευόμενος και τις συγκυρίες της εγχώριας αγοράς. Και αυτό, βεβαίως, ως Μίτσελ έχω τη δυνατότητα να το επεκτείνω με μεταγραφικές περιπτώσεις, όχι, βεβαίως, τύπου Αμπιντάλ ή Σαβιόλα (που τους χρειάζομαι ούτως ή άλλως για κράχτες), αλλά τύπου Μπενίτες ή Πουλίδο.

Το λεγόμενο «πρότζεκτ Πόρτο» δεν είναι καθόλου εύκολο ή πολύ περισσότερο δεδομένο να το υιοθετήσει και να το εφαρμόσει μία ελληνική ομάδα και, βεβαίως, ο Ολυμπιακός εκμεταλλεύεται εκτός από την εν Ελλάδι οικονομική κατάσταση και την παντελή έλλειψη για πολλούς λόγους εγχώριου ανταγωνισμού προκειμένου να το στήσει επαρκώς. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να το εγκαταλείψει αν αύριο ο Παναθηναϊκός ή ο ΠΑΟΚ ή η ΑΕΚ, όταν ανέβει από τη Football League, καταφέρουν να γίνουν περισσότερο ανταγωνιστικοί.

Το ζητούμενο είναι ότι το «πρότζεκτ Πόρτο» απαιτεί ακρίβεια και λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο αγοράζω και πουλάω, απαιτεί ομάδα που θα μπορεί να βελτιώνει και να διαφημίζει την... πραμάτεια της με αξιοπρεπή παρουσία στο Τσάμπιονς Λιγκ και έναν προπονητή που θα επιχειρήσει μέσα από την ομάδα να αναδείξει έναν Μήτρογλου, έναν Σάμαρη, έναν Διαμαντάκο ή έναν Μπουχαλάκη, χωρίς να επιθυμεί να δουλέψει με δοκιμασμένες γι' αυτόν περιπτώσεις τύπου Φουστέρ, όπως ο Βαλβέρδε.

Υπό αυτή την έννοια, Μαρινάκης και Μίτσελ έχουν «δέσει» μεταξύ τους, όχι γιατί ταιριάζουν ως ποδοσφαιρική φιλοσοφία, αλλά γιατί ο Ισπανός έχει την τεράστια ικανότητα προσαρμογής στις απαιτήσεις του περιβάλλοντος στο οποίο εργάζεται, έχει την προσωπικότητα να μην κρύβεται αλλά να υιοθετεί όλες τις επιλογές και, κυρίως, να τις υπερασπίζεται με πάθος και απόλυτη συνείδηση, όπως το έπραξε στην Κωνσταντινούπολη, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη αλλά ακόμα και την ίδια την πατρότητα του πρότζεκτ.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι αυτό το πλάνο δεν έχει και τα ρίσκα του... Ή ότι είναι δεδομένο πως ένα club που κάθε χρόνο αλλάζει πρόσωπο και μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία, όχι του να χτίζει ομάδα σταδιακά ή χρόνο με το χρόνο (μοντέλο Μπάγεβιτς ή Βαλβέρδε) αλλά να δημιουργεί παίκτες και να αλλάζει συνεχώς ρόστερ, θα παραμένει κάθε χρόνο σε υψηλά επίπεδα Τσάμπιονς Λιγκ.

Πηγή: Goal

Μίτσελ Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός