H λιγότερο ανησυχητική από τις διαπιστώσεις σε σχέση με τον Κλαούντιο Ρανιέρι και την αρχή της ζωής του στην Εθνική Ελλάδας, με αφορμή και αιτία τη χθεσινή παρουσίασή του, είναι ότι έχει ανάγκη από έναν διερμηνέα που θα έχει σχέση και γνώση της φύσης και της ιστορίας του ποδοσφαίρου, προκειμένου να επικοινωνεί καλά με τους Ελληνες που τον ακούν. Ο χθεσινός μεταφραστής μετέφρασε πολύ λιγότερα από όσα είπε ο Ιταλός. Και η Ομοσπονδία, ή ο ίδιος, θα έπρεπε να το έχουν φροντίσει αυτό εκ των προτέρων, ακριβώς επειδή η πρώτη επαφή είναι πολύ ουσιαστική και σημαντική. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο.

 

Η πιο σημαντική ανησυχία είναι αυτή που πηγάζει από τη διαπίστωση ότι ο Ιταλός προπονητής δεν ήρθε διαβασμένος. Δεν είναι διαβασμένος, όπως άλλωστε φάνηκε καθαρά με την επιλογή του να προσκαλέσει τον Δημήτρη Σιόβα επειδή δεν γνώριζε ότι αυτός ήταν τραυματίας, με συνέπεια να τον «κόψει» την επόμενη ημέρα. Θα ήξερε αν είχε επικοινωνία.

 

Και δεν είναι αδιάβαστος μόνο στα χρηστικά. Είναι και στα ιστορικά. Γι' αυτό και φανέρωσε τη σκέψη του να βάλει τους ποδοσφαιριστές να ψηφίσουν για αρχηγό, σαν να είναι η Εθνική σύλλογος, καταργώντας το καθεστώς της παράδοσης του περιβραχιόνιου στον ποδοσφαιριστή με τις περισσότερες συμμετοχές. Ο προηγούμενος που είχε επιχειρήσει να καινοτομήσει, ο Ιορντανέσκου, κατάφερε να κάνει άνω κάτω τα αποδυτήρια. Τίποτα περισσότερο. Πού να το ξέρουν αυτό όμως οι συνεργάτες του Ρανιέρι;

 

Το πιο ανησυχητικό από όλα είναι ότι ο Ιταλός, που -φυσιολογικά τούτη τη στιγμή- είναι «στον κόσμο του», θα παραμείνει στον κόσμο του, αφού οι συνεργάτες του θα είναι μόνο οι Ιταλοί που φέρνει και κανένας Ελληνας με ιστορία και γνώση που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τον Ρανιέρι για να κατανοήσει, ώστε να λειτουργήσει. Για να μην αναφερθώ σε αυτόν που έχει κολλήσει βεντούζα στον Ρανιέρι και έχει αναλάβει τη διεύθυνση των εθνικών ομάδων. Οποιος θυμάται ποιος είναι και τι ήταν στο ελληνικό ποδόσφαιρο ο Γιάννης Μπεθάνης, ναι ο Μπεθάνης της εποχής Μητρόπουλου, της εποχής που στο ελληνικό ποδόσφαιρο βασίλευε η παράγκα, δεν χρειάζεται να ακούσει περισσότερα. Καταλαβαίνει.

 

Ακόμη δεν άρχισε, η νέα Εθνική θυμίζει το παρελθόν της. Ομως όχι το χρυσό, αλλά το μαύρο. Και δυστυχώς ο Ρανιέρι δεν μπορεί αυτό να το αντιληφθεί, ακόμη και αν τον ενδιαφέρει, αν τον νοιάζει. Διότι δεν το έχει ζήσει και δεν το ξέρει. Η μόνη μας ελπίδα είναι να τον νοιάζει, να ασχοληθεί, να δουλέψει πολύ, να ψαχτεί. Αλλιώς...

Πηγή: sportday.gr

Ρανιέρι Εθνική Ελλάδας Ποδόσφαιρο SPORTS