Μπορεί να κάνει ένα καλό η ήττα από τη Ρουμανία: να κάνει κατανοητό στους πάντες ότι η πρόκριση για τα τελικά του Euro της Γαλλίας δεν είναι απλή υπόθεση και ότι τα ματς που η ομάδα έχει να δώσει, δεν προσφέρονται για δοκιμές και πειράματα. Κυρίως γιατί η ομάδα έχει χωρίς Καραγκούνη και Κατσουράνη τεράστια προβλήματα προσωπικότητας.

 

 

Σκεφτόμουν την Κυριακή το βράδυ, όταν παρακολουθούσα το ματς της Εθνικής Ελλάδας με τη Ρουμανία, ότι η διαφορά της Εθνικής της τωρινής με την Εθνική την προηγούμενη είναι η διαφορά του Παναγιώτη Ταχτσίδη με τον Γιώργο Καραγκούνη.

 

Ταχτσίδης

Ο Ταχτσίδης έπαιζε κάποτε «δεκάρι» στην ΑΕΚ και είχε ξεχωρίσει για δύο πράγματα: για την καλή του τεχνική και γιατί ήταν αργός. Είχε την τύχη να πάει στην Ιταλία, όπου οι ομάδες προσέχουν τους καλούς τεχνίτες και οι προπονητές ψάχνουν να βρουν ένα τρόπο να τους αξιοποιήσουν: τον κάνανε κάτι σαν οργανωτή μπροστά από την άμυνα. Η Τζένοα που τον απέκτησε τζάμπα προσφέροντάς του ένα καλό συμβόλαιο, τον έδινε δανεικό δεξιά κι αριστερά. Χάρη στον Ζντένεκ Ζέμαν, που για τεχνίτες πεθαίνει, έφτασε στη Ρόμα, από την οποία έφυγε, όταν έφυγε κι ο προπονητής: οι οπαδοί δεν άντεχαν το soft παιγνίδι του – πόσο μάλλον όταν στον πάγκο καθόταν ο Ντε Ρόσι για να παίζει αυτός. Μετά συνέχισε την περιοδεία του στην ιταλική επαρχία, αλλάζοντας μια ομάδα τον χρόνο χωρίς κανείς να έχει να πει κάτι για την περίπτωσή του. Αν ήταν Ιταλός δεν θα είχε ποτέ κληθεί στην Εθνική, είναι όμως Ελληνας και στην Εθνική βρέθηκε γιατί παίζει στην Ιταλία. Είναι καλό κι ήσυχο παιδί και περιμένουμε όλοι ένα ματς στο οποίο να δικαιολογήσει την παρουσία του στην ομάδα.

 

 

Κάρα

Ο Καραγκούνης ανήκε στον Παναθηναϊκό, αλλά χώρο για να παίξει δεν έβρισκε. Πήγε δανεικός στον Απόλλωνα. Γύρισε στον ΠΑΟ κι από τη χαρά του υπέγραψε ένα πενταετές συμβόλαιο για ένα εκατομμύριο δραχμές τον χρόνο: έπαιξε πέντε χρόνια για ψίχουλα. Πάλεψε για να γίνει βασικός, σκοτωνόταν για να διακριθεί η ομάδα στην Ευρώπη και να πάρει τα πριμ, κι όταν ολοκλήρωσε το συμβόλαιό του πήγε στο εξωτερικό γιατί είχε κερδίσει την προσοχή και την εμπιστοσύνη των ξένων κι όχι γιατί ήταν τζάμπα και μπορούσε να τον αποκτήσει μια ομάδα για να τον δανείζει. Ο «Κάρα» έκανε σπουδαία πράγματα στις μικρές Εθνικές ομάδες, ήταν ηγέτης στην Ελπίδων κι όταν έφτασε στην Εθνική είχε φάει στα ελληνικά γήπεδα τα γόνατά του, συγκινώντας μέχρι και τον Μίμη Δομάζο. Για να βρει θέση στην Εθνική είχε ν' ανταγωνιστεί σπουδαίους παίκτες, αλλά πέθαινε στο γήπεδο. Κι όταν έλειπε, έλειπε πρώτα απ’ όλα στους συμπαίκτες του.

 

Ρεκόρ

Το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι ότι τα τελευταία χρόνια βγάζει πολλούς Ταχτσίδηδες και κανέναν Καραγκούνη: θέλω να πω ότι αυτό που βλέπουμε είναι να φτάνουν στην Εθνική σε χρόνο- ρεκόρ παίκτες που έχουν κάνει ελάχιστα. Κάποτε οι διεθνείς είχαν βιογραφικά και προσωπικές επιτυχίες. Πριν φτάσουν στην Εθνική έκαναν μεταγραφές, ξεχώριζαν σε μικρές ομάδες ή έπαιρναν από το χέρι μεγάλες, έπαιζαν σε κάποια ματς στην Ευρώπη με τους συλλόγους τους – τώρα καλούνται απλά γιατί είναι Ελληνες. Αν η καθιέρωση είναι τόσο εύκολη υπόθεση, κάπου έχει χαθεί το μέτρο. Ομολογώ ότι νοσταλγώ τον Ρεχάγκελ: όχι γιατί καλούσε δύσκολα παίκτες, αλλά γιατί ήξερε να κόβει από την Εθνική, όσους δεν έκαναν ό,τι έπρεπε για να κερδίσουν την εκτίμησή του.

 

Γαλόνια

Το συμπέρασμα του αγώνα με τη Ρουμανία είναι στην πραγματικότητα μόνο ένα: ότι θα είναι πάρα πάρα πολύ δύσκολη η πρόκριση της Εθνικής στα τελικά της Γαλλίας. Η Εθνική στερείται ηγεσίας εντός των αποδυτηρίων: η φυγή του Καραγκούνη και η απουσία του Κατσουράνη έχει αφήσει την Εθνική ορφανή από παίκτες με προσωπικότητα και κύρος – ικανούς να πουν μια κουβέντα και αυτή να ακουστεί. Οταν (αυτό)χρίζεται ηγέτης της Εθνικής ο Παναγιώτης Κονέ, που έχει καμιά δεκαπενταριά συμμετοχές όλες κι όλες στην Εθνική και μιλάει για «ανάγκη να ενσωματωθούν στην Ελλάδα σιγά- σιγά τα νέα παιδιά και να καταλάβουν πού βρίσκονται» καταλαβαίνετε τι γίνεται! Επειδή η φύση απεχθάνεται τα κενά, το κενό του Καραγκούνη και του Κατσουράνη κάποιοι θα κληθούν να το καλύψουν – μόνο που ηγέτης δεν γίνεσαι, επειδή έχεις τατουάζ: πρέπει τα γαλόνια σου να τα κερδίσεις στο γήπεδο.

 

Κάποτε

Βλέπω καμπόσους που έχουν την ενοχλητική βεβαιότητα ότι είναι βασικοί κι αμετακίνητοι. Κι έναν προπονητή που στο πρώτο του ματς θέλησε να αναδείξει ηγέτες είτε κρατώντας στην ενδεκάδα παίκτες που περπατούσαν, είτε προβιβάζοντας άλλους, που είναι αμφίβολο αν είναι έτοιμοι για να παίξουν στην Εθνική κάποτε. Τώρα σίγουρα όχι…

 

 

Νταντά

Μια θερμή παράκληση στους συναδέρφους: λίγος σεβασμός για τον Τάκη Φύσσα. Νομίζω ότι αποδίδοντας στον Φύσσα ρόλους που ποτέ δεν είχε, κάνουμε κακό στον άνθρωπο και καταστρέφουμε την υστεροφημία μιας αρκετά επιτυχημένης παραγοντικής καριέρας. Ο Φύσσας ποτέ δεν πίεσε για να κληθεί ένας παίκτης κι όχι κάποιος άλλος. Ποτέ επίσης δεν έκανε παρεμβάσεις στον μίστερ για το ποιοι θα παίξουν: σιγά μην του έδινε χαρτάκι με την ενδεκάδα. Ποτέ, τέλος, δεν έπαιξε τον ρόλο του παρηγορητή δυσαρεστημένων με τον προπονητή παικτών. Αν λέγαμε στον Σάντος ότι ο Φύσσας ήταν η νταντά του, θα γούρλωνε τα μάτια και θα έκοβε στον Φύσσα την καλημέρα, κατηγορώντας τον ότι αυτά τα αστεία τα λέει αυτός.

 

Θέλετε να πούμε τι δεν κάνει ο Ρανιέρι; Να το πούμε. Να πούμε ότι δεν ξέρει να φτιάχνει και να διοικεί ομάδες, ότι δεν ξέρει να κάνει αλλαγές, ότι είναι άχρηστος. Ολα αυτά μπορεί να ισχύουν, αλλά αν ισχύουν δεν χρειάζεται νταντά ο άνθρωπος: να φύγει πρέπει. Οποιος μετά από ένα ματς έχει τέτοιες βεβαιότητες ας τις καταθέσει: αλλά να εμφανίζουμε τον Φύσσα (ή όποιον άλλο) στον ρόλο μιας νταντάς του Ρανιέρι είναι μειωτικό για τον Ιταλό και γελοίο για τον Τάκη.

 

Ο Ρεχάγκελ δούλεψε μια δεκαετία χωρίς κανέναν στο κεφάλι του: δεν τα πήγε άσχημα. Ο Σάντος ήθελε τον Φύσσα για να έχει αυτός μια σειρά από αρμοδιότητες που τον ίδιο δεν τον ενδιέφεραν: δουλειά του Φύσσα ήταν η σχέση με τους χορηγούς, με τους παράγοντες της ομοσπονδίας που ο Φύσσας ενημέρωνε, με τους ομοσπονδιακούς των μικρών ομάδων. Δουλειά του ήταν και η οργάνωση των αποστολών. Χρήσιμα όλα, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με κλήσεις, αλλαγές και διαχείριση του ματς.

Δεν ξέρω αν λείπει ο Φύσσας. Αυτός που σίγουρα λείπει είναι ο Μιχάλης Τσαπίδης. Αρκετά από τα πικρόχολα σχόλια π.χ. θα τα είχε γλιτώσει ο Ρανιέρι...

 

 

Κάποιοι δεν στενοχωρήθηκαν

Σεξουαλικές παραινέσεις απηύθυνε ο Γιώργος Πρίντεζης σε όποιον χάρηκε με τον αποκλεισμό της Εθνικής μπάσκετ στο Μουντομπάσκετ. Καλά έκανε το παιδί, αφού δεν είναι σωστό για κανέναν να χαίρεται με τους αποκλεισμούς της Εθνικής σε όλα τα σπορ και όχι μόνο στο μπάσκετ. Εχω μόνο μια απορία: η παραίνεση ισχύει και για όσους δεν στενοχωρήθηκαν ή μόνο για όσους χάρηκαν; Γιατί πάω στοίχημα ότι οι εργοδότες του στον Ολυμπιακό, Γιώργος και Παναγιώτης Αγγελόπουλοι, όπως και πάρα πολλοί οπαδοί του Ολυμπιακού, βλέποντας τα ξινισμένα μούτρα του Βασιλακόπουλου δεν πρέπει να στενοχωρήθηκαν και πολύ...

(Για το μπάσκετ θα τα πούμε αύριο, γιατί δεν μιλάει κανένας).

Πηγή: sportday.gr

Ρανιέρι Εθνική Ελλάδας Ποδόσφαιρο SPORTS