Xρόνια τώρα λέω ότι μεγαλύτερο ενδιαφέρον κι από τα λάθη των διαιτητών έχει η φασαρία που τα συνοδεύει: τις πιο πολλές φορές αυτή είναι που τα αναδεικνύει. Στην συνεδρίαση της Super League, ο Χιου Ντάλας χαρακτήρισε ως μεγάλα λάθη διαιτητών στο πρωτάθλημα δυο.

Ο Σκωτσέζος, που σχεδόν κανένας δεν θέλει ως αρχιδιαιτητή γιατί μάλλον κάτι κάνει σωστά, όλα τα υπόλοιπα τα χαρακτήρισε ασήμαντα: «details» είπε χαρακτηριστικά. Επειδή μου έκανε εντύπωση, όχι ότι θεωρεί όλα σχεδόν τα λάθη πταίσματα, αλλά ότι ξεχωρίζει από όλα όσα έχουν γίνει δυο ως ασυγχώρητα, ρώτησα να μάθω ποια εννοεί: μου είπαν ότι αναφέρθηκε στα λάθη που έγιναν από επόπτες στα ματς Ξάνθη – Κέρκυρα και Νίκη – Ατρόμητος.

Και στα δυο ματς ακυρώθηκαν δυο κανονικά γκολ των φιλοξενουμένων, τα οποία ελάχιστοι θυμούνται κυρίως γιατί δεν υπήρξε η παραμικρή φασαρία: η Κέρκυρα σπανίως διαμαρτύρεται και ο Ατρόμητος, που κάτι θα μπορούσε να πει, από τη στιγμή που κέρδισε άφησε το πράγμα να περάσει. Φυσικά αυτά τα λάθη αν είχαν γίνει σε ματς του Ολυμπιακού, του ΠΑΟ ή έστω του ΠΑΟΚ θα τα θυμούνταν περισσότεροι.

Κάντε λίγο φασαρία

Το ενδιαφέρον είναι ότι στην όλη φασαρία για τη διαιτησία ο Γιάννης Αναστασίου πρόσθεσε την Κυριακή και μια ακόμα παράμετρο: αυτή της σιωπής μιας ομάδας. Ο Αναστασίου έκανε παρατηρήσεις στους ρεπόρτερ του Πλατανιά (και εμμέσως και στην ομάδα του Πλατανιά) γιατί δεν διαμαρτυρήθηκαν για τον αριθμό των φάουλ, που ο διαιτητής είχε σφυρίξει στο περσινό ματς του Πλατανιά με τον Ολυμπιακό, τον οποίο εννόησε χωρίς να κατονομάσει: δεν μου έκανε εντύπωση η απαίτηση για φασαρία– άλλωστε στην Ελλάδα μια ομάδα οφείλει να κάνει φασαρία περισσότερο από το να παίζει ποδόσφαιρο!

Εδώ, συχνά πυκνά, όσο πιο πολύ φασαρία κάνεις τόσο πιο χρήσιμος είσαι: δείτε πχ το Σάββα Θεοδωρίδη, ένα μετρ της φασαρίας! Ο Ολυμπιακός τον αποστράτευσε, αλλά του ζήτησε να επιστρέψει μετά το ματς εκείνο στην Ξάνθη όπου τα έκανε θάλασσα ο Κωνσταντινέας: έκτοτε ο Θεοδωρίδης κάνει πάντα φασαρία κατά του διαιτητή, όποτε ο Ολυμπιακός δεν κερδίζει. Σήμερα δεν υπάρχει ομάδα που να μην θέλει ένα Σάββα Θεοδωρίδη: διάφορες καρικατούρες του κυκλοφορούν δεξιά κι αριστερά.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον Κώστα Νικολακόπουλο. Ο Νικαλοκό ήταν ο πρώτος ρεπόρτερ της ιστορίας που μετρούσε τις όποιες αβάντες των άλλων, σπάζοντας το ταμπού που ήθελε τους ρεπόρτερ να ασχολούνται μόνο με τις ομάδες τους. Μουρμούραγαν για αυτή του τη συμπεριφορά όλοι χρόνια – καμιά φορά και οπαδοί του Ολυμπιακού, ακόμα και παράγοντες της ομάδας που έλεγαν «τι τα θέλει αυτά»: σήμερα ο Νικολακόπουλος έχει κάνει σχολή – οι πιο πολύ ρεπόρτερ των άλλων ομάδων, κυρίως του ΠΑΟ και του ΠΑΟΚ, πιο πολύ ασχολούνται με τον Ολυμπιακό, παρά με τα της ομάδας τους. Και είναι όλοι ευτυχισμένοι αφού κανένα ποτέ δεν τον χάλασε ν ακούει ότι θέλει να του λένε.

Η διαιτησία ως πολιτική

Η φασαρία για την διαιτησία είναι ευκολότερο πράγμα από το να ξέρεις π.χ τους κανονισμούς: άλλωστε ο έλληνας γενικά αντιλαμβάνεται τη διαιτησία πιο πολύ ως πολιτική και λιγότερο ως εφαρμογή κανονισμών. Το ματς του Ολυμπιακού με την Ατλέτικο Μαδρίτης πχ ήταν ένα ωραίο ματς γιατί ο διαιτητής Προέντσα το διεύθυνε με τον καλύτερο τρόπο που υπάρχει: άφησε τις ομάδες να τρέξουν. Αν το αντίστοιχο ματς γίνονταν μεταξύ ελληνικών ομάδων, ο φουκαράς που θα έπαιρνε τις ίδιες αποφάσεις θα έπρεπε να απολογηθεί γιατί έβγαλε κάρτα στον Γκάμπι στο πρώτο μαρκάρισμα (λες κι απαγορεύεται!) ή γιατί δεν έβγαλε κάρτα στον Κασάμι. Οι ίδιες ακριβώς αποφάσεις θα προκαλούσαν την αντίθετη ακριβώς αντίδραση. Και φυσικά μια διαφορετική αξιολόγηση του παιγνιδιού, αφού στην Ελλάδα ο Ολυμπιακός «θα χε πάλι κερδίσει με τη διαιτησία».

Δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο από το να διαμαρτύρεσαι. Αν ένας διαιτητής σφυρίζει πολύ «βοηθά τον αντίπαλο να παίξει καταστροφικό ποδόσφαιρο»: ο Αναστασίου είχε πει πέρυσι στο ματς του ΠΑΟ με τον Εργοτέλη στη Λεωφόρο ότι μετά το 60΄ ο ΠΑΟ δεν μπορούσε να παίξει ποδόσφαιρο γιατί οι αντίπαλοι με την ανοχή του διαιτητή, που σφύριζε διαρκώς, έπεφταν κάτω σαν να τους πυροβολούσαν ελεύθεροι σκοπευτές.

Την περασμένη Κυριακή ο ίδιος άνθρωπος είχε πρόβλημα γιατί ο Αρετόπουλος σφύριξε σε βάρος του Πλατανιά μόνο ένα φάουλ: στην πραγματικότητα αν ο ΠΑΟ κέρδισε την Κυριακή ήταν ακριβώς γιατί ο διαιτητής άφησε το ματς να γίνει σε ένα γρήγορο τέμπο, που την ομάδα του Αναστασίου την βολεύει, αλλά άντε να το εξηγήσεις. Είναι επίσης αδύνατο να εξηγήσεις ότι, ειδικά οι υποδείξεις οφσάιντ, είναι σφυρίγματα που ελάχιστα επηρεάζουν τους παίκτες όσο λανθασμένες κι αν είναι, αφού δεν υπάρχει παίκτης που να μπορεί να καταλάβει αν καλύπτεται – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Ούτε προς Θεού μπορείς να θυμίσεις την οδηγία εκείνη της UEFA που λέει ότι η αμφιβολία είναι υπέρ του επιτιθέμενου: εδώ η αμφιβολία πρέπει να είναι υπέρ της ομάδας μου και σε βάρος του αντιπάλου. Αυτή την αγωνιστική στα ματς του Ολυμπιακού, του ΠΑΟ και του Παναιτωλικού κατά σατανική σύμπτωση (;) έξι περιπτώσεις οφσάιντ κρίθηκαν λανθασμένα – το κοινό όλων ήταν ότι δεν δόθηκε το αβαντάζ στον επιθετικό. Όμως ανάλογα με το ποιος μιλάει ή γράφει, άλλα ήταν «εγκλήματα» κι άλλα «απλές δύσκολες φάσεις».

Μου αρέσει

Ποιος μ αρέσει όταν μιλάει για διαιτησία; Ο Αγγελος Αναστασιάδης. Αφήνοντας κατά μέρος την Παναγιά, όταν το κάνει, το κάνει πάντα με σύνεση, ζητώντας από τους διαιτητές να επιτρέπουν κυρίως να παίζεται ποδόσφαιρο. Πριν χρόνια κάποιος του χε πει σε μια συνέντευξη Τύπου πως ο διαιτητής έκανε λάθη. «Άνθρωπος είναι» είπε ο Αγγελος και πρόσθεσε: «εγώ τον ευχαριστώ, γιατί σφυρίζοντας λίγο, μας επέτρεψε να τρέξουμε».

Όποιος καταλαβαίνει από ποδόσφαιρο, γνωρίζει πως όσο περισσότερο ποδόσφαιρο παίζεται, τόσο μεγαλύτερο είναι το αβαντάζ μιας ομάδας που με τη μπάλα ξέρει να παίζει. Αντίστοιχα όσο πιο άθλια μια ομάδα αμύνεται, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες το λάθος του διαιτητή να της στοιχίσει. Ακόμα κι αν αυτή είναι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ π.χ στα παιγνίδια της οποίας φέτος γίνονται «εγκλήματα» χωρίς να σφυρίζουν σ αυτά ο Αρετόπουλος ή ο Τριτσώνης….

Πηγή: sport24.gr

Διαιτησία Αναστασιάδης Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός ΠΑΟΚ SPORTS Ολυμπιακός