Αμφότεροι βρήκαν ακριβώς αυτό που τους χρειαζόταν. Μια ομάδα οργανωμένη, που στέκεται αξιοπρεπώς στο Τσάμπιονς Λιγκ, έτσι ώστε να μπορούν να προβληθούν, να κερδίσουν μια θέση στην Εθνική τους και αν όλα πάνε καλά να προχωρήσουν στην καριέρα τους πατώντας στο επόμενο σκαλοπάτι. Προσθέστε ότι πληρώνονται καλά και στην ώρα τους, ότι η Αθήνα είναι μια ωραία πόλη για διαμονή και γίνεται η τέλεια επιλογή στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή της καριέρας τους. Ετσι ο Αφελάι μετά το 2012 επανέρχεται στην Εθνική Ολλανδίας και ο Κασάμι που είναι έξι χρόνια μικρότερος από τον Αφελάι συνεχίζει τις παρουσίες του στην Εθνική Ελβετίας, που ξεκίνησαν το 2013. Επειδή ο Παϊτίμ Κασάμι εμφανίζεται σαν Αλβανός να προσθέσω ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Η οικογένειά του είναι αλβανικής καταγωγής, αλλά πριν φύγουν στην Ελβετία ήταν πολίτες του FYROM.

 

Πρέπει επίσης να πω ότι σε εμφάνιση είναι ο λιγότερο Αλβανός που ξέρω. Πώς μοιάζουν κατά τη γνώμη μου οι Αλβανοί; Αν υπήρχε ποδοσφαιρικό μοντέλο, θα πρέπει να ήταν ο Ζαΐμι της Προοδευτικής. Κοντός και αλανιάρης. Και κυρίως προσαρμόσιμος.

 

ΜEΣΑ σε 20 χρόνια τα παιδιά των Αλβανών στην Ελλάδα έχουν προσαρμοστεί πολύ περισσότερο από όσο στο ίδιο διάστημα τα παιδιά των Ελλήνων στην Αμερική.

Μέχρι το ’90 υπήρχαν Ελληνες στην Αστόρια που είχαν μείνει δεκαετίες χωρίς να μάθουν Αγγλικά. Αλβανός όμως που να μην μιλάει τέλεια ελληνικά είναι η εξαίρεση του κανόνα. Ακόμα όμως και σωματικά η δεύτερη γενιά των Αλβανών έχει αλλάξει. Ο Αλβανός του 1.65 και των 55 κιλών ανήκει στο παρελθόν.

 

Οπως στο παρελθόν ανήκει και η γενιά των Ελλήνων του 1.70 -επιεικώς και με τα χέρια στην ανάταση- που πρόλαβα να γνωρίσω πριν την τελειώσουν οι ζωικές πρωτεΐνες που μπήκαν στην ελληνική διατροφή μετά τον πόλεμο. Είμαι βέβαιος ότι «ο Αλβανός» που πρωτομάθαμε υπάρχει μόνο σαν θεατρικός χαρακτήρας που θα παίζουν οι απόγονοι του μουσειακά και συναισθηματικά, όπως παίχτηκε στον κινηματογράφο το «Γάμος α λα Ελληνικά». Και για να το τελειώσω και το έχω ξαναγράψει είναι αξιοσημείωτο ότι την πιο γνωστή κωμική φιγούρα Ελληνα στην Αμερική έχει παίξει ο Τζον Μπελούσι, στο Saturday Night Live. Και φυσικά ο Μπελούσι ήταν αλβανικής καταγωγής. Γκέγκε ντιάλιμ, που λέμε και στα αρχαία;

 

ΘΕΩΡΩ την ταινιοθήκη της Ελλάδας μια μετριότητα που οτιδήποτε και να κάνει είναι απόλυτα προβλέψιμο. Φυσικά ένα αφιέρωμα στον Ηλία Καζάν δεν είναι δα και κάποια πρωτοτυπία. Οποιος όμως έχει τον χρόνο, αξίζει το Σάββατο στις 18:30 να δει το «Αμέρικα, Αμέρικα» μια από τις καλύτερες ταινίες του Καζάν με πραγματικά ανατολίτικη ατμόσφαιρα και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Αξίζει επίσης η παραβολή του «Αμέρικα, Αμέρικα» με την «Πολίτικη Κουζίνα». Είναι δύο ταινίες που αναφέρονται στην Τουρκία, όπως την έβλεπαν οι Ελληνες και οι δύο σημαντικές, αλλά επιτρέψτε μου να θεωρώ το «Αμέρικα, Αμέρικα» και ειδικά στην σκηνή του προξενιού πιο αυθεντικό από την «Πολίτικη Κουζίνα».

Mind you, ότι αν δεν υπήρχε η μία ή η άλλη ταινία, ο κινηματογράφος με ελληνική θεματολογία θα ήταν φτωχότερος.

 

ΕΠΕΙΔΗ ο Ηλία Καζάν κατά καιρούς παρουσιάζεται σαν θύμα του μακαρθισμού να προσθέσω ότι στην επιτροπή της Γερουσίας το 1952 παρουσιάστηκε σαν friendly witness. Δηλαδή σαν μάρτυρας που δεν επικαλέστηκε το 5ο άρθρο του Συντάγματος για να αρνηθεί να καταθέσει. «Εδωσε» οκτώ συναδέλφους του που όμως ήταν ήδη γνωστοί αριστεροί, αλλά ποτέ δεν ζήτησε συγγνώμη.

 

 

Το... φοράει ο «τυπάρας»

ΤΟ ΒIΝΤΕΟ με την αναχώρηση της Εθνικής για τη Φινλανδία είχε ενδιαφέρον γιατί για πρώτη φορά είδα τον Γιώργο Καραγκούνη με κοστούμι. Το οποίο πρέπει να ομολογήσω το φοράει και δεν το φοράει. Υπάρχουν κάποιοι που φοράνε το κοστούμι σαν να το κάνουν καθημερινά και μερικοί που το φοράνε σαν να το πήρανε από τον μακαρίτη. Η «Τυπάρα» ανήκει περισσότερο στην πρώτη και λιγότερο στη δεύτερη κατηγορία.

 

ΕΠIΣΗΣ ενδυματολογικό ενδιαφέρον είχε και η εμφάνιση των παικτών. Οχι επειδή ήταν μοντελάκια με κοστούμια, αλλά ακριβώς για το αντίθετο. Ολοι φοράγανε τις φόρμες και ο κάθε ένας όπως γούσταρε. Ο Βύντρα φόραγε το μπουφάν, ο Καρνέζης το είχε δέσει στη μέση και ο Σαλπιγγίδης πρέπει να το είχε αφήσει στην τσάντα. Ετσι μου αρέσουν οι ποδοσφαιρικές αποστολές. Οι παράγοντες να φοράνε κοστούμια και οι παίκτες φόρμες. Και όχι η βλαχιά οι παίκτες με ομοιόμορφο κοστούμι, σαν να είναι συνέδριο νεαρών ορφανών ασφαλιστών. Και αν αρχικά ο Ρανιέρι ήθελε τους παίκτες ντυμένους ομοιόμορφα και με κοστούμι, χαίρομαι που το άλλαξε, γιατί τόσο eightίλα δεν αντέχεται.

 

ΤΩΡΑ για το ματς με τη Φινλανδία πιστεύω ότι θα είναι δύσκολο. Οχι για τη δυναμικότητα της Φινλανδίας, που στην ιστορία της δεν έχει προκριθεί σε World Cup ή Euro, αλλά γιατί δεν μας πάει η τύχη.

Τώρα είχαμε είδηση για τραυματισμό του Τοροσίδη, που πιστεύω ότι έχει διακριθεί κατά μέσο όρο περισσότερο από κάθε άλλον παίκτη το τελευταίο διάστημα. Προσθέστε και την απουσία του Μανωλά από την προπόνηση, που είχε φύγει για να συμπαρασταθεί στην οικογένειά του για τον θάνατο του παππού του και υπήρξαν αναπάντεχα που μπορεί να επηρεάσουν την απόδοση της ομάδας.

 

ΤΟ ΠΡΟΒΛΕΠΟΜΕΝΟ σε περίπτωση ήττας είναι τα πεσίματα στον Ρανιέρι. Και για να κάνω ένα wild guess με τα κοκαλάκια μου το νιώθω, είναι ότι τα πεσίματα θα είναι ότι πριν το ματς αντί να κάνει τακτική έβαζε τους παίκτες να παίζουν 5Χ5. Ας περιμένουμε όμως το αποτέλεσμα, γιατί όσο πάει η περίπτωση του Ρανιέρι αποκτάει και μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Πηγή: SportDay

Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός