Στο ποδόσφαιρο, το σημαντικότερο πράγμα που χρειάζεται μία ομάδα είναι αυτό. Μπορούμε να το ονομάσουμε και μέταλλο. Είναι κάτι που χτίζεις δύσκολα και γκρεμίζεις εύκολα.

Όπως και να τα κάνουμε, στην εθνική δεν υπάρχει πλέον η γενιά του 2004, αυτή που έχτισε το μέταλλο. Οι Κατσουράνης και Καραγκούνης είναι οι τελευταίες απώλειες. Το ποιος μπορεί να παίξει τον ρόλο του ηγέτη, του ανθρώπου που κουμαντάρει τους υπολοίπους αποτελεί ένα ερωτηματικό. Ένας Τοροσίδης, ίσως και ο Παπασταθόπουλος. Από εκεί και πέρα το χάος.

Η εθνική αυτή έτσι όπως είναι δομημένη δεν έχει την πολυτέλεια απουσιών όπως ο Κονέ και ο Χριστοδουλόπουλος μεσοεπιθετικά. Σίγουρα και η απουσία του Χολέμπας στοίχησε. Και ο τρόπος που ο Ρανιέρι διαχειρίστηκε αυτή μάλλον ήταν λάθος.

Από τη μία γιατί τα αριστερά μπακ που είχε τα ακύρωσε. Ο Σταφυλίδης για παράδειγμα, είναι σαφές πως θα αποτελέσει τον αριστερό μπακ της επόμενης δεκαετίας για την εθνική. Χθες προτίμησε ο Ρανιέρι να κάνει μία αλχημεία ακυρώνοντας ακόμη και το λογικό σκέλος της. Ο Σταφυλίδης είμαι σίγουρος πως αισθάνεται ότι τον ξεφτίλισε ο προπονητής του, όμως για να μεγαλώσει ποδοσφαιρικά θα πρέπει να ξεπερνά τέτοιες στιγμές.

Το λογικό σκέλος της χρησιμοποίησης δεξιού μπακ στα αριστερά, δεν ήταν σίγουρα να βάλεις τον καλό σου με ανάποδο πόδι. Η εθνική έχασε τη δημιουργία της δεξιάς της πλευράς με τον Βύντρα και εκτέθηκε αμυντικά από την αριστερή. Το λογικό μέσα στο παράλογο ήταν να ξεκινήσει ο Τοροσίδης στη πλευρά του και ο Βύντρα αριστερά. Δεν έχει παίξει και λίγες φορές αριστερά ο μπακ της Λεβάντε.

Η απουσία Τοροσίδη από την καλή του πλευρά, στέρησε από την ομάδα αυτέ τις ξυραφιές στο πρώτο δοκάρι, με αποτέλεσμα ο Κλάους να ταϊστεί σχεδόν καθόλου. Και κάπου εκεί το επίπεδο της ομάδας με τις απουσίες που υπήρχαν, έφτασε σε αυτό των Φιλανδών. Ο Φιλανδός Μπρέσκα μας έκανε τη ζημιά, όμως η αλήθεια είναι πως ποτέ η εθνική δεν έπεισε πως μπορεί να τελειώσει τους αντιπάλους της.

Η εθνική δεν μπορεί να αποκλειστεί από αυτόν τον όμιλο, όμως κακά τα ψέματα αρχίζει να βάζει δύσκολα στον εαυτό της. Και επειδή η ομάδα στερείται ηγεσίας όπως αναφέρω παραπάνω, δεν μπορούμε σε καμία των περιπτώσεων να προβλέψουμε το πώς θα λειτουργήσει υπό πίεση.

Σε επίπεδο αρχικών επιλογών μάλλον αυτή του Μαυρία δεν είχε καμία λογική. Και φάνηκε την ώρα του αγώνα πως το παιδί ήταν εκτός ρυθμού και χωρίς πατήματα. Του Καρέλη στη πλευρά ήταν σίγουρα ρίσκο, αλλά όταν βάζεις τέτοιο γκολ μάλλον αξίζεις να βρίσκεσαι εκεί. Και σε συνάρτηση με τη χρησιμοποίηση Διαμαντάκου στον αγώνα με τη Ρουμανία, αυτό που έχω να καταγράψει είναι πως ο φορ του Παναθηναϊκού τουλάχιστον είχε μία σεζόν βασικός σε μεγάλη ομάδα. Κάτι έδειξε αν και τα κενά του είναι πολλά.

Για τον Κλάους νομίζω πως αν ταϊστεί δεν θα βγει ποτέ. Τη λάντζα την κάνει εξαιρετικά. Το πρέσινγκ του, ο συγχρονισμός στις κεφαλιές του, ομαδικό πνεύμα έχει, συμμετοχή στο γκολ αφού από δικό του κλέψιμο ξεκίνησε η φάση, αυτό που του έλλειψε είναι το τάισμα στη περιοχή το οποίο δεν ήρθε ούτε από τις πλευρές, ούτε κάθετα. Ήταν και αυτός λίγο ψαρωμένος με τη πρώτη του συμμετοχή στην ενδεκάδα, όμως λογικό είναι αυτό. Χρειάζεται αγώνες, χρειάζεται γκολ, χρειάζεται να νιώσει σημαντικός.

ΥΓ Θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος ορθολογικά, το γιατί η 6η αγωνιστική πήγε στις 3 Δεκεμβρίου και όχι στις 29 Οκτωβρίου. Ψάχνω τον λόγο και ακόμη άκρη δεν έχω βγάλει.

Πηγή: gazzetta.gr

Ρανιέρι Φινλανδία Εθνική Ελλάδας Ποδόσφαιρο SPORTS