Στα χρόνια του Ιορντανέσκου

Tα αποτελέσματα του Ιορντανέσκου ήταν κάπως καλύτερα - άλλωστε είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις χειρότερο ξεκίνημα από το τωρινό της Εθνική μας σε προκριματικά. Υπάρχουν ωστόσο κάποιες διαβολικές ομοιότητες. Η πρώτη είναι η συναισθηματική δέσμευση των παικτών (όχι όλων) με τον προηγούμενο προπονητή. Τώρα είναι ο Σάντος τότε ήταν ο Κώστας Πολυχρονίου: οι παίκτες τον θεωρούσαν καλό άνθρωπο κι έπαιζαν και για χάρη του, ενώ οι πιο πολύ τον Ρουμάνο δεν τον χώνεψαν ποτέ.

Σχέσεις
Και τότε, όπως και τώρα, υπήρχε φανερά ή ελπίδα διάφορων συλλόγων να αποτύχει η Εθνική, ώστε να χτυπηθεί η «ΕΠΟ» τότε «του Κόκκαλη»: η πολιτική της απαξίωσης της Εθνικής είχε ως λαμπρότερη στιγμή τη μέρα που εγκατέλειψε την «Εθνική της Παράγκας», όπως την αποκαλούσε, ο Ντέμης Νικολαΐδης. Και τότε, όπως και τώρα, υπήρχαν παίκτες με κάκιστες σχέσεις που μετέφεραν στην ομάδα τις διαφορές των συλλόγων: τότε τσακώνονταν ο Ντέμης με τον Γεωργάτο για τη φανέλα με το 11, πιο πολύ μάλιστα από όσο τσακώθηκαν ο Τζαβέλλας με τον Μανιάτη στο Μουντιάλ. Και τότε επίσης, όπως και τώρα, υπήρχε ένας προπονητής με καλό όνομα, του οποίου ωστόσο κάποια χούγια κανείς δεν γνώριζε όταν τον προσέλαβε. Ο Ιορντανέσκου άντεξε κάτι μήνες. Ο Ρανιέρι ίσως ούτε τόσο.

Χρόνος
Γιατί τα θυμήθηκα αυτά; Γιατί παρότι πέρασαν δέκα χρόνια επιτυχιών, η Εθνική εξακολουθεί να είναι κάτι που περισσότερο χωρίζει, παρά ενώνει. Για να μπορεί ένας προπονητής της να έχει το δικαίωμα να κάνει κάτι, θα πρέπει διαρκώς να κερδίζει: αν κερδίζει, όσο σιχαμερό και βαρετό κι αν είναι το ποδόσφαιρο που παίζει, έχει μια τύχη. Αν αυτό δεν συμβεί, είναι αδύνατο να βρει συμπαράσταση και χρόνο: μια ομοσπονδία που διαρκώς βάλλεται είναι περίπου βέβαιο πως θα αντιδράσει σπασμωδικά.

Ευθύνη
Η Εθνική έχει απογοητεύσει στα τρία πρώτα ματς των προκριματικών. Η ευθύνη των στραβοπατημάτων ανήκει σε όλους: υπάρχει ένας προπονητής που ακόμα δεν τη γνωρίζει (και που μπορεί να αποδειχτεί και ακατάλληλος), υπάρχει ένα γκρουπ ποδοσφαιριστών που κατά δήλωση του αρχηγού της ομάδας Βασίλη Τοροσίδη παίζουν χωρίς ψυχή, υπάρχουν και τραυματισμοί και γκίνια. Θα περίμενε κανείς ότι σε μια στιγμή κρίσης, αυτή η ομάδα, που έχει δέκα χρόνια καλά αποτελέσματα, θα αντιμετωπίζονταν με μια κάποια συμπάθεια: αμ δε! Οπως ακριβώς και στα χρόνια του Ιορντανέσκου, το κακό της ξεκίνημα γίνεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μετωπικές επιθέσεις στην ΕΠΟ, ακόμα και ξεκαθαρίσματα λογαριασμών στο εσωτερικό της ομοσπονδίας. Πολύ αμφιβάλω αν μπορεί να υπάρξει μια σοφή απόφαση για το τι μέλλει γενέσθαι.

Κρίσεις
Οι κρίσεις, ακόμα και οι ποδοσφαιρικές, έχουν ένα κακό: ωραιοποιούν όλα τα προηγούμενα. Στη συγκεκριμένη ιστορία, εκτός από ωραιοποίηση έχουμε και πολύ παραμύθι. Είναι π.χ φρικτό παραμύθι ότι η ΕΠΟ έδιωξε τον Σάντος: ίσα ίσα που για μήνες τον παρακαλούσαν να μείνει. Είναι φρικτό παραμύθι ότι ο Σάντος ήθελε να μείνει: ακόμα και στη Βραζιλία επαναλάμβανε ότι θέλει ένα σύλλογο για να δουλεύει καθημερινά. Είναι φρικτό παραμύθι ότι επί των ημερών του Σάντος οι παίκτες είχαν υπέροχες σχέσεις: δεν είχαν και το ξέρουμε όλοι. Ευτυχώς ακόμα δεν έγραψε κανείς ότι όταν η Εθνική προκρίθηκε στους 16 καλύτερους του κόσμου υπήρχαν άλλοι παράγοντες στην ομοσπονδία: λίγη υπομονή και κάποιος θα το γράψει και αυτό. Εχει πλάκα ότι οι ίδιοι άνθρωποι που κατηγορούν τον Σαρρή γιατί έφερε τον Ρανιέρι, έγραφαν πριν μια εβδομάδα ότι δεν γίνεται ο Ρανιέρι να κριθεί τόσο σύντομα! Αν αύριο η ΕΠΟ διώξει τον Ιταλό θα φταίει «γιατί δεν διώχνεις ένα προπονητή μετά από τρία ματς», αν τον κρατήσει θα φταίει «γιατί κανένας δεν καταλαβαίνει το κακό που κάνει».

Κανένας
Θα μου πεις έτσι δεν ήταν πάντα; Ναι, έτσι ήταν. Και τον Ρεχάγκελ τον ξεπάτωναν, και τον Σάντος τον ξεπάτωναν, και όλους: δεν το έκαναν οι ίδιοι που ξεπατώνουν τον Ρανιέρι, αλλά το έκαναν άλλοι γιατί πάντα η Εθνική δεν είναι παρά ένα πεδίο βολής πριν βομβάρδιζαν οι από εκεί, τώρα οι από δω. Την ομάδα αυτή, ειδικά αν δεν κερδίζει, δεν την αγαπάει κανένας: είναι μόνο χρήσιμη για να γίνεται κριτική στην ΕΠΟ. Στην οποία θα κάνω κι εγώ κριτική. Αύριο.

Ρανιέρι
Να σημειώσω κι εγώ το προφανές, ότι δηλαδή το ματς της Εθνικής μας με τη Βόρειο Ιρλανδία είναι ένα απαράδεκτο παιχνίδι, για το οποίο φέρει μεγάλη ευθύνη ο Ρανιέρι. Πολλοί μίλησαν για το βαρύ 4-2-4 και την αναποτελεσματικότητά του, αλλά και στο δεύτερο ημίχρονο, που η ομάδα έπαιξε 4-3-3, βελτίωση δεν υπήρξε: ο Ρανιέρι έχει μεγάλες ευθύνες, όχι μόνο για το αρχικό σχήμα, αλλά και γιατί υπερτίμησε τις ικανότητες κάποιων παικτών. Αν η Ελλάδα έπαιξε τόσο ανοιχτά, είναι γιατί ο Ιταλός πίστεψε ότι ο Μανωλάς και ο Παπασταθόπουλος μπορεί να διορθώσουν τα πάντα: δεν ισχύει. Πολύ φοβάμαι ότι η ενδεκάδα, που κατέβασε, υπήρξε προϊόν κάποιων ατελείωτων συμβιβασμών: έμοιαζε να θέλει και κάποιους «καινούργιους» να στηρίξει (π.χ. τον Αθανασιάδη και τον Καρέλη) και κάποιους παλιούς να καλμάρει (π.χ. τον Μήτρογλου και τον Σαμαρά).

Με βασανίζει κάτι με τον Ρανιέρι: το πόσο επηρεάζεται από τους ανθρώπους που τον έφεραν εδώ. Η εντύπωσή μου είναι ότι οι ενδεκάδες, που έχει εμφανίσει μέχρι στιγμής, είναι αποτέλεσμα συζητήσεων κι αναρωτιέμαι αν ο άνθρωπος αποφασίζει μόνος του ή αν κάποιοι του εξηγούν τι πρέπει να κάνει για να είναι αρεστός σε διάφορες μεγάλες ομάδες. Αν π.χ. έφτιαξε την επίθεση για να υπάρχει ένας παίκτης του Ολυμπιακού, ένας του ΠΑΟΚ κι ένας του ΠΑΟ, έχουμε μπλέξει.

Στην ΕΠΟ προβληματίζονται για το αν πρέπει να μείνει ή όχι. Αν πιστεύουν πως μπορεί να φτιάξει μια ομάδα, ακόμα και με επιλογές σκληρές και αντιδημοφιλείς, ας τον κρατήσουν. Αν όχι αντίο και φίλοι θα είμαστε: έτσι κι αλλιώς αυτοί που τους βρίζουν, θα τους βρίζουν! Αλήθεια, μόνο σε εμένα φαίνεται ότι ο άνθρωπος καλεί κάθε φορά 26 με 28 (!) παίκτες προσπαθώντας να τα έχει καλά με όλους;

Λίγη συγκίνηση
Αν κάτι αληθινά με συγκίνησε στο Καραϊσκάκη, σε μια μουντή κατά τα άλλα βραδιά, είναι ότι ξαναείδα στο γήπεδο τον Θωμά Μητρόπουλο! Ο «Κοκαλιάρης», αφού πήγε πριν λίγες μέρες να δει τον Ολυμπιακό με τον Ατρόμητο, έσπευσε να δει και την Εθνική: είναι είδηση γιατί, όταν ήταν νεώτερος, στο γήπεδο δεν πατούσε ποτέ! Οι παρευρισκόμενοι συνέδεσαν την παρουσία του με τη θέλησή του να δει παλιόφιλους - τα επίσημα ήταν γεμάτα παράγοντες. Κάποιοι άλλοι είπαν ότι έρχονται εκλογές στην ΕΠΟ: υπερβολές. Εγώ λέω ότι αγάπησε το ποδόσφαιρο γιατί είναι ο βασιλιάς των σπορ. (Το ποδόσφαιρο όχι ο Θωμάς! Ο Θωμάς είναι «αρχηγός»).