Η κατάσταση θέλει νυστέρι και όχι ασπιρίνη...

ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ της Eθνικής ομάδας πρέπει να καταλάβουν πως αυτά τα λεγόμενα εύκολα ματς είναι αυτά που μας ανέβασαν όλα αυτά τα χρόνια ψηλά και μας εξασφάλισαν προκρίσεις. Η ανελλιπής καλή εικόνα με τρίποντα εναντίον των κάθε λογής αντιπάλων που συμπληρώνουν τον όμιλο ήταν και η διαφορά σε κάθε προκριματική φάση από τα προκριματικά του 2004 και έπειτα. Οταν κερδίζεις αυτά τα παιχνίδια ξέρεις πως είσαι πρώτος ή δεύτερος ακόμη και αν χάσεις κόντρα στον όποιον άλλο δυνατό έχεις στον όμιλο μαζί σου!

ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ όμως η Εθνική μας έχει αρχίσει στραβά και συνεχίζει ανάποδα! Δύο εντός έδρας σερί ήττες σε επίσημα ματς είναι κάτι που δεν συνέβαινε εδώ και πάρα πολλά χρόνια και αν θέλουμε πραγματικά να μην κάνουμε κυνήγι μαγισσών, αλλά εντοπισμό των προβλημάτων και των λαθών, τότε πρέπει να καταλάβουν οι διεθνείς μας πως αυτοί έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο αυτού του κάζου!

ΓΙΑΤΙ ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙ κανείς πως χρειάζεται σε ομάδα με τόσο έμπειρους παίκτες, να πει ο προπονητής πως στο 51' δεν φεύγουμε όλοι μπροστά λες και τελειώνει το ματς, οπότε μένει ξαφνικά ένας πολύ επικίνδυνος κυνηγός σαν τον Λάφερτι με έναν μόλις αμυντικό μας στον ανοιχτό χώρο! Επίσης το να κάνουν κάποια κίνηση οι επιθετικοί και να μην περιμένουν την μπάλα στατικοί, δεν θέλεις τον Ρανιέρι για να στο πει, αλλά πρέπει να το αντιλαμβάνεσαι μόνος σου!

Ο ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ ΡΑΝΙΕΡΙ φυσικά και κάνει λάθη. Τώρα μαθαίνει την ομάδα και ευθύνεται για το πως έπρεπε να ξεκινήσει, αφού δεν είχε περιθώρια για φιλικά, με όσο το δυνατόν λιγότερες προσθαφαιρέσεις στην ενδεκάδα. Η ομάδα μόλις πριν τρεις μήνες ήταν μία ανάσα από τους προημιτελικούς του Μουντιάλ. Εκείνος επέλεξε να κάνει πολλές κινήσεις για να δώσει με το καλημέρα το στίγμα του και αυτό αποδεικνύεται λάθος στην πράξη! Οχι όμως να θεωρηθεί πως ο Ιταλός είναι η γενεσιουργός αιτία όλων των προβλημάτων, γιατί θα δούμε μόνο το δέντρο και θα χάσουμε το δάσος. Το πραγματικό πρόβλημα είναι πως η Εθνική μας δεν είναι πια αυτή που γνωρίσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Τα στεγανά που είχαν δημιουργηθεί από την εποχή Ρεχάγκελ και Σάντος αργότερα και κρατούσαν την ομάδα μακριά από την περιρρέουσα σήψη του ελληνικού ποδοσφαίρου, έπεσαν και το κακό κλίμα δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Ολη η αναστάτωση με το μένει ή φεύγει ο Σάντος και το κακό κλίμα με το οποίο η Εθνική πέταξε για το Μουντιάλ είχαν αρχίσει να κάνουν τη ζημιά από την άνοιξη! Βγήκε στην επιφάνεια με το επεισόδιο Μανιάτη - Τζαβέλλα, αλλά η έκρηξη ήταν διαχειρίσιμη στη Βραζιλία επειδή το διακύβευμα ήταν μεγάλο και γιατί υπήρχαν πολύ έμπειροι στα αποδυτήρια όπως ο Καραγκούνης και ο Κατσουράνης για να βοηθήσουν να αποσυμπιεστεί η κατάσταση!

ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ εδώ και ένα μήνα φαίνεται πως η συνοχή χάθηκε και αυτό που η ομάδα κατάφερνε να αφήσει έξω από τα αποδυτήρια, πια δεν είναι δυνατόν να συμβεί και έγινε σαράκι διαβρώνοντας τα πάντα..

ΦΥΣΙΚΑ είναι ακόμη καιρός να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Ομως θέλει νυστέρι και όχι αντιβίωση ή μία ασπιρίνη όπως προσπάθησαν να περάσουν από την ομοσπονδία προς τα έξω όταν έγινε γνωστό το γενικό μπάχαλο που προηγήθηκε και ακολούθησε της ήττας από τη Ρουμανία! Ο Ρανιέρι πρέπει να στηριχτεί και να μη γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος και οι παίκτες οφείλουν να δουν κατάματα την αλήθεια και να κάνουν αυτοκριτική για το πώς φτάσαμε να κινδυνεύουμε να αποκλειστούμε σε EURO που θα πάνε 24 όταν κάποτε προκριθήκαμε σε τουρνουά που πέρασαν μόνο οκτώ ομάδες το 1980!

ΟΠΟΙΟΙ υποστηρίζουν πως δεν πειράζει αν θυσιάσουμε μία προκριματική φάση προκειμένου να φτιάξουμε μία άλλη εθνική με διαφορετικό στυλ, μάλλον ονειροβατούν γιατί τυχόν αποκλεισμός θα μας γκρεμίσει εκτός της πρώτης 25άδας στο ranking της FIFA και οι επόμενες κληρώσεις με πρώτη εκείνη για το Μουντιάλ του 2018 θα μας ρίξουν σε λάκκο με θηρία. Τότε οριστικά ό,τι χτίστηκε θα γκρεμιστεί και οι ήττες θα φέρνουν αποκλεισμούς, περισσότερη εσωστρέφεια και γκρίνια και κανείς δεν θα έχει πια χρόνο να δημιουργήσει ένα άλλο στυλ! Είναι μονόδρομος η ιστορία.

ΑΛΛΑ ΠΑΝΩ από όλα ας αποφασίσουμε τι Εθνική ομάδα θέλουμε να συνεχίσουμε να έχουμε: αυτή που για 12 χρόνια μπόρεσε με τα όποιες δυσκολίες να αφήνει εκτός τα προβλήματα που προκύπτανε από τους συλλόγους και που δεν χωρούσαν εγωισμοί και ίντριγκες μέσα στα αποδυτήρια με τον προπονητή να είναι πραγματικό αφεντικό ή την Εθνική ομάδα που για χρόνια πριν τον Ρεχάγκελ οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ξέραμε; Η απάντηση είναι προφανής, αλλά από τις πράξεις της ΕΠΟ θα φανεί η πρόθεση.