Θέλει δουλειά πολλή...

Στην ιστορία της ΕΠΟ μια μόνο επιλογή προπονητή έγινε με μια λογική διαδικασία: η επιλογή του Φερνάντο Σάντος. Τον διάλεξαν ο τότε πρόεδρος Σοφοκλής Πιλάβιος και ο τότε τεχνικός διευθυντής Τάκης Φύσσας, κι έμοιαζε ιδανικός αντικαταστάτης του Οτο Ρεχάγκελ. Ηταν προαποφασισμένο ότι θα δούλευε με ένα τιμ ανθρώπων προερχόμενο από τον Παναθηναϊκό. Ολοι ήξεραν ότι το ποδόσφαιρο που του άρεσε, σε γενικές γραμμές, ήταν ανάλογο με αυτό που η ομάδα έπαιζε επί Ρεχάγκελ και που οι ποδοσφαιριστές καταλαβαίνουν. Ηταν μια καλή και εύκολη επιλογή και αυτή έκανε κι ο Σαρρής, όταν μετά την ήττα από τη Βοσνία του πρότεινε να παραμείνει. Μόνο που ο Σάντος δεν δέχτηκε και τέτοιος υπήρχε μόνο ένας. Οταν το καλοκαίρι ο Φύσσας έπρεπε να ξαναπροτείνει ένα τεχνικό, ανάλογα καλή πρόταση δεν είχε, εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζω.

Προτάσεις
Για τον Σαρρή προσωπικά, θα ήταν καλύτερο να δεχτεί μια από τις προτάσεις του Φύσσα και να κρατήσει και αυτόν και τον Βόκολο στην ομάδα: άλλωστε η σχέση τους μόνο κακή δεν ήταν. Βέβαια αν τα αποτελέσματα στράβωναν, πάλι θα έφταιγε αυτός, αφού θα ήταν «ο ευθυνόφοβος πρόεδρος που κρύφτηκε πίσω από τις προτάσεις του υπαλλήλου του, αντί να πάρει πρωτοβουλίες». Ο Σαρρής πίστευε ότι ο Ρανιέρι θα μπορούσε πραγματικά να προσφέρει, πόσω μάλλον όταν οι εναλλακτικές ήταν ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ο Ταρντέλι, κάτι άγνωστοι Γερμανοί, ο Γιολ που ήθελε να τα αλλάξει όλα, ο Σα Πίντο κ.λπ. Κανένας θαυματοποιός. Μόνο καλοί επαγγελματίες με χαμηλό σχετικά κασέ.

Διαδικασία
Δεν ήταν λάθος η επιλογή του Ιταλού: λάθος ήταν η όλη διαδικασία αναζήτησης. Το να διαλέγεις ως ομοσπονδία ένα προπονητή που σου χει προτείνει ένας Ελληνας μάνατζερ είναι 99% σίγουρο ότι θα σε φέρει μπροστά σε προβλήματα, έτσι και τα αποτελέσματα δεν βοηθήσουν. Γιατί εκτός από τους δικούς σου εχθρούς που σε περιμένουν στη γωνία, θα φορτωθείς άθελά σου και τους εχθρούς του μάνατζερ. Ο Γιώργος Καζιάνης που έφερε τον Ρανιέρι εχθρούς πολλούς δεν έχει. Αλλά έχει αρκετούς ώστε να γράφεται ότι πήγε στη Φινλανδία με το αεροπλάνο της Εθνικής, έχει λόγο για τις κλήσεις, έπεισε τον Ρανιέρι να πάρει τον Μάνταλο, γιατί έκλεισε το φιλικό της ΑΕΚ με τη Ρόμα κι άλλα τέτοια.

Μουρίνιο
Αν στην ΕΠΟ πρέπει κάτι να καταλάβουν είναι ότι δεν χρειάζεται να ανησυχούν τόσο για τα σχόλια και τα πρωτοσέλιδα: θα ήταν προτιμότερο να πάρουν έναν άνθρωπο που να μιλά εκ μέρους της ομοσπονδίας και να μπορεί να εξηγήσει ότι πολλά από αυτά είναι προκατειλημμένα και υπηρετούν τα θέλω των συλλόγων. Αυτοί που την ομοσπονδία την έχουν στην μπούκα και τον Μουρίνιο να έβλεπαν στον πάγκο της Εθνικής, πάλι θα έκραζαν. Η ανησυχία για το τι θα πουν οι δημοσιογράφοι θολώνει την κρίση, καθώς δεν ψάχνεις τι χρειάζεσαι, αλλά τι θα πρέπει να κάνεις για να «μη μιλάνε». Η απάντηση είναι απλή: στην Ελλάδα πρέπει να κερδίζεις συνέχεια. Μόνο που αυτό δεν γίνεται.

Ομοσπονδία
Ακόμα σπουδαιότερο -και το γράφω καμιά δεκαπενταριά χρόνια τώρα- είναι η ομοσπονδία να λειτουργήσει ως ομοσπονδία. Αν ο Σαρρής είχε μια τεχνική επιτροπή φτιαγμένη από ανθρώπους που δουλειά τους είναι το ποδόσφαιρο, θα είχε μια καλύτερη εικόνα του Ρανιέρι πριν τον προσλάβει: κυρίως θα ήξερε ότι παίζει αρκετά επιθετικά, ρίχνει στη φωτιά πολλούς νέους, και θα αλλάξει πολλά γιατί το ποδόσφαιρο του Σάντος δεν το καταλαβαίνει - για να μην πω το αποστρέφεται. Μια τεχνική επιτροπή επίσης θα έθετε βέτο για την πρόσληψή του Τζαλακώστα στη Νέων κι ας ήταν εισήγηση του Ρανιέρι και θα απαιτούσε την πρόσληψη του Καραγκούνη νωρίτερα.

Καιρός
Στην ΕΠΟ χρειάζεται επίσης μια διεύθυνση επικοινωνίας που να μη βγάζει γελοίες ανακοινώσεις, μια επιτροπή Διεθνών Σχέσεων σαν αυτή που είχε κάποτε ο Θεοδωρίδης, μια πιο επιθετική νομική υπηρεσία που να μοιράζει και εξώδικα και αγωγές, ώστε να προσέχει όποιος πιάνει στο στόμα του την ομοσπονδία. Η φύση αποστρέφεται τα κενά. Οπου υπάρχουν κενά, κάποιος τα συμπληρώνει, αλλά σε μια ομοσπονδία κενά δεν πρέπει να υπάρχουν. Οι εποχές που η ΕΠΟ διοικούνταν από έναν χαλίφη, πέρασαν: σήμερα χρειάζονται άνθρωποι πολλοί και ικανοί. Η ΕΠΟ στελέχη έχει και μπορεί να βρει κι άλλα. Αλλά είναι καιρός να δουλέψει σοβαρότερα

Πρόληψη
Οσα συνέβησαν στο ματς της Αλβανίας με τη Σερβία μου φαίνονται επικίνδυνες βαλκανικές εθνικιστικές ηλιθιότητες, δηλαδή πράγματα πολύ επικίνδυνα. Είναι επίσης παντελώς άσχετα με το ποδόσφαιρο: οι τυπάδες που πρωταγωνιστούν σε αυτές τις ιστορίες εκμεταλλεύονται τη βιτρίνα που το ποδόσφαιρο προσφέρει για να κάνουν το κομμάτι τους. Έχω τη βεβαιότητα ότι η ΟΥEΦA θα επιβάλει τιμωρίες σκληρότατες, αλλά και το σύστημα των τιμωριών κάπου χωλαίνει. Οι Σέρβοι π.χ. είχαν τιμωρηθεί και στα προκριματικά του Μουντιάλ για ταραχές που προκάλεσαν στην Ιταλία, αλλά δε νομίζω ότι έβαλαν μυαλό. Δεν λέω πως φταίνε για ό,τι έγινε στο ματς με τους Αλβανούς, αλλά και η αντίδρασή τους δεν βοήθησε πολύ την εξέλιξη της υπόθεσης. Απάντησαν με μαγκιά σε μαγκιές και το ματς πήγε περίπατο.

Κάποιος θα πει ότι είναι ασήμαντο αυτό που συμβαίνει στο ποδόσφαιρο όταν σιγοβράζουν πολιτικές διαφορές: δεν διαφωνώ. Αλλά τα προκριματικά του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος είναι ένας θεσμός -μέχρι να καταργηθεί γιατί θα ξεσπάσει ο Γ' παγκόσμιος πόλεμος ή θα γίνει δεν ξέρω τι άλλο- και χρέος της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας είναι να τα διαφυλάξει: οι απλές τιμωρίες δεν αρκούν.

Νομίζω χρειάζονται δύο πράγματα. Το ένα μια πιστοποίηση της ικανότητας των ομοσπονδιών να διοργανώσουν παιχνίδια υπακούοντας κάποια συγκεκριμένα στάνταρ: αν π.χ. κάπου υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα εθνικιστικού χουλιγκανισμού η ΟΥEΦA πρέπει να έχει το κουράγιο να επέμβει προληπτικά μη δίνοντας άδεια συμμετοχής στις χώρες αυτές στις διοργανώσεις της. Είναι δύσκολο να γίνει, αφού οι ομοσπονδίες είναι ψηφοφόροι του Πλατινί, αλλά μου μοιάζει απαραίτητο. Το δεύτερο είναι πιο απλό. Θα πρέπει να γυρίσουμε στις εποχές που στις κληρώσεις φρόντιζε η ΟΥΕΦΑ να μη βρίσκονται στον ίδιο όμιλο χώρες με πολιτικές και εθνικιστικές διαφορές. Αν π.χ. οι Ρουμάνοι δεν ήταν μαζί με τους Ούγγρους και οι Αλβανοί δεν ήταν μαζί με τους Σέρβους, δεν θα είχε γίνει τίποτα...

Πάει καλά;
Για μια στιγμή, γιατί έχω μπερδευτεί. Ο Βασίλης Χατζηαποστόλου, πρώην αντιπρόεδρος της ΕΠΟ του Γκαγκάτση, με τη διπλή ιδιότητα του Ολυμπιακάρα και του ΠΑΟΚάρα, (που ήταν της μόδας τότε), πώς είναι δυνατόν να λέει σήμερα ότι «ήταν έγκλημα η μη ανανέωση του συμβολαίου του Σάντος», όταν το 2012, που το συμβόλαιο του Πορτογάλου ανανεώθηκε για πρώτη φορά, δεν συμφώνησε με την ανανέωσή του; Δεν είναι αυτός που είχε χαρακτηρίσει το συμβόλαιο του Σάντος «κοινωνική πρόκληση»; Δεν είναι αυτός που έλεγε ότι κυνηγάει ο κόσμος αυτούς που του το ανανέωσαν;
Βέβαια μπορεί να γέρασε ο άνθρωπος και να μη θυμάται...