Είναι γεγονός, όπως έχει αναφερθεί πολλάκις στα «πράσινα» ρεπορτάζ, ότι ο Γιάννης Αναστασίου επικαλείτο πολλές φορές τον Σωτήρη Νίνη στους πιτσιρικάδες του Παναθηναϊκού ως παράδειγμα προς αποφυγήν. Απόλυτα λογικό να τους μιλούσε στο στυλ ότι... «το ποδόσφαιρο χρειάζεται διάρκεια και δείτε το παράδειγμα του Νίνη που θεωρήθηκε στο ξεκίνημά του ως ο ''Ελληνας Μέσι'' και μερικά χρόνια μετά είναι στα αζήτητα».

Θα μπορούσε να είναι αυτός ένας λόγος για να μην επιστρέψει ο Σωτήρης Νίνης στον Παναθηναϊκό, να ξεκινήσει από το μηδέν, να δουλέψει και πάλι σκληρά με το κεφάλι κατεβασμένο (γεγονός είναι ότι δεν το σήκωσε ποτέ... ψηλά) και να γίνει και πάλι παράδειγμα στα χείλη του προπονητή του; Με τη μόνη διαφορά ότι αυτή τη φορά μπορεί (έχει όλες τις προϋποθέσεις) να γίνει παράδειγμα προς μίμηση και όχι πλέον προς αποφυγή.

Δεν είναι ότι ο Σωτήρης Νίνης αποτελεί διαχρονικά μία από τις πιο συμπαθείς ποδοσφαιρικές φυσιογνωμίες των τελευταίων ετών που ακόμα και στην περίοδο του τυφλού φανατισμού που χαρακτηρίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε καταφέρει να κερδίσει την εκτίμηση ακόμα και των αντιπάλων. Είναι ότι δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί τελειωμένος ένας ποδοσφαιριστής στα 24 χρόνια του, εκτός αν ο ίδιος το έχει αποφασίσει...

Η ανταπόκριση του Σωτήρη Νίνη στην πρόσκληση του Παναθηναϊκού, έστω κι αν πρώτα θέλησε να εξαντλήσει κάθε πιθανότητα να συνεχίσει εκτός Ελλάδας, η δουλειά που έχει κάνει μόνος του το τελευταίο τρίμηνο προκειμένου να διατηρηθεί σε καλή κατάσταση και να επιταχύνει την αγωνιστική του επιστροφή, αλλά και το τσαγανό που είχε δείξει όταν ο Μουνιόθ μέσα σε μία μέρα τον είχε ανεβάσει... δύο τάξεις στην Παιανία, με κάνουν να πιστεύω ότι ο νεαρός μέσος δεν έχει συμβιβαστεί με το στράβωμα της καριέρας του την τελευταία διετία.

Η επιστροφή του Νίνη στον Παναθηναϊκό, ασχέτως του πώς θα εξελιχθεί, έπρεπε να γίνει, γιατί αποτελούσε μονόδρομο και για τον σύλλογο και για τον ποδοσφαιριστή. Καμία από τις δύο πλευρές δεν έχει να χάσει, παρά μόνο να κερδίσει. Ποιος ο λόγος λοιπόν να μην ολοκληρωθεί μία win - win συμφωνία;

Ο Σωτήρης Νίνης δεν έδωσε ποτέ την εικόνα ενός παιδιού που έχασε την επαφή με το έδαφος. Μπορεί να έχασε τον προσανατολισμό του, αλλά όχι τον εαυτό του. Το πολυπόθητο restart στην καριέρα ενός παιδιού, το οποίο μπορεί και να φορτώθηκε περισσότερα απ' όσα μπορούσε να σηκώσει, θα είναι περισσότερο θέμα ψυχολογίας παρά δουλειάς και ταλέντου. Σε αυτόν τον τομέα ο Σωτήρης θα έχει τη συμπαράσταση του Τάκη Φύσσα.

Δεν βαρεθήκαμε τα μαθήματα από τους ξένους;

Διάβαζα τα ρεπορτάζ περί συνεργασίας του Παναθηναϊκού με τις Ακαδημίες της Αϊντχόφεν, με την ευκαιρία της παρουσίας του Γιόνας Κόλκα στους Ολλανδούς. Και θυμήθηκα την αντίστοιχη συνεργασία που ήθελε και η ΑΕΚ το 1992, όταν είχε συναντήσει την PSV και η τότε διοίκηση με Μελισσανίδη - Καρρά είχε μείνει άφωνη με την οργάνωση των ολλανδικών ακαδημιών. Από τότε έχουν περάσει τόσα χρόνια και η ΑΕΚ συνεχίζει να... αναδιοργανώνει τις Ακαδημίες της, ενώ ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να προσαρμοστεί στην μετά Παιανία εποχή. Καλά τα μαθήματα και οι συνεργασίες, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να υπάρξει δουλειά, με συνέπεια και συνέχεια, από τις ομάδες μας για τις υποδομές τους και όχι συνεχώς... νέα ξεκινήματα.

Πηγή: sentragoal.gr

Νίνης Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός SPORTS