Ένα σπουδαίο παράδειγμα

Το μαρτυρά η σιωπή του τον τελευταίο καιρό. Ο «Ντάμπι» ποτέ δεν γούσταρε τα πολλά λόγια, πλην, όμως, τελευταία είχε χαθεί εντελώς από το προσκήνιο. Δεν είναι κουτός: όταν σε μια ομάδα μαζεύονται ξαφνικά πολλοί που δεν έχουν δουλειά, καταλαβαίνεις ότι κάποιος από αυτούς θα κάνει τη δική σου. Τη δουλειά του Νταμπίζα θα την κάνει πλέον ο καλός Λεωνίδας Βόκολος: δύσκολα θα την κάνει πολύ καλύτερα. Και κακώς δεν αποφάσισε να γίνει προπονητής, πράγμα για το οποίο έχει ταλέντο.

Δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς έκανε λάθος ο Νταμπίζας και απολύθηκε τη δεδομένη στιγμή. Προφανώς μια γκρίνια για κάποιες μεταγραφικές επιλογές υπήρχε, όμως ο κόσμος δεν γκρινιάζει τόσο για αυτούς που ήρθαν γκρινιάζει για αυτούς που δεν ήρθαν. Στον ΠΑΟ πήραν ένα μεγάλο ρίσκο το καλοκαίρι: στόχευσαν στα χρήματα που θα έφερνε στο ταμείο η πρόκριση στα πλέι oφ του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο αποκλεισμός από τη Σταντάρ Λιέγης δεν κόστισε μόνο χρήματα, κόστισε και σε ποιότητα. Αν ο ΠΑΟ είχε βάλει στο ταμείο τα χρήματα του μπόνους και ο Νταμπίζας θα είχε κάνει άλλες επιλογές. Το ότι μπορεί να κάνει καλές επιλογές, το έδειξε.

Απόφαση
Ακόμα πιο παράξενη είναι η απόφαση για συναινετικό διαζύγιο αν συνυπολογίσει κανείς ότι οι παίκτες για τους οποίους υπήρξαν κάποιες μουρμούρες έχουν αρχίσει να δείχνουν κάτι. Ο Στιλ δεν είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας του πρωταθλήματος, αλλά έχει και τσαγανό και προσωπικότητα. Ο Μπούι δεν είναι Αμπέντ, αλλά έχει αρχίσει να δείχνει κάποια πράγματα: δεν έχει μεγάλο δυναμισμό, αλλά πασάρει καλούτσικα και δεν κρύβεται. Ο Πέτριτς που πέρυσι έδωσε λίγα, φέτος έχει μεγαλύτερη χρησιμότητα. Ακόμα κι ο Μπούρμπος, στην Τούμπα που δεν κατέβηκε ποτέ, αφού ο ΠΑΟ περίμενε, ήταν μια χαρά λύση: άλλωστε για αναπληρωματικός αποκτήθηκε. Δεν έχει αγωνιστεί μόνο ο Μπερίσα, αλλά μιλάμε για ένα παιδί είκοσι χρονών.

Οικογένεια
Πιθανότατα στον ΠΑΟ έχουν αποφασίσει να διοικηθεί η ομάδα κυρίως από Παναθηναϊκούς -εξού και η μεγάλη στρατολόγηση παλαιμάχων: δεν είναι παράλογο ως επιλογή- πόσω μάλλον όταν η ιδέα μιας ομάδας, που είναι πρώτα από όλα οικογένεια, είναι κάτι που ο Γιάννης Αλαφούζος αναφέρει από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε. Αυτό είναι κάτι που αρέσει και στους ανθρώπους που έχουν βάλει χρήματα στην «Παναθηναϊκή Συμμαχία» και το καταλαβαίνω. Ομως η δουλειά και η παρουσία του Νταμπίζα μόνο κακή δεν ήταν για τον Παναθηναϊκό. Και ήταν και πολύ χρήσιμη στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αφού έδειξε ότι αυτό που χρειάζεται κάποιος για να πετύχει ως εταιρικό στέλεχος είναι όρεξη, προσπάθεια, ιδέες και κύρος. Το τι ομάδα είναι, πού έχει παίξει, τι έχει πει ως ποδοσφαιριστής, δεν έχουν σημασία: αυτό διδάσκει η περίπτωση του Νταμπίζα κι αυτό είναι καλό όλοι να θυμόμαστε.

Πολλά
Ο Νταμπίζας έκανε πολλά καλά στον Παναθηναϊκό. Διάλεξε σωστά πολλούς ξένους καταλαβαίνοντας τις δυνατότητες της προσφοράς τους, όταν για αυτές υπήρχαν αμφιβολίες. Πούλησε τον Μαυρία σε εξαιρετική τιμή και τον Φιγκεροά σε χρόνο ρεκόρ. Πιθανότατα θα μπορούσε να διαχειριστεί καλύτερα πέρυσι την υπόθεση της πώλησης του Ορέστη Καρνέζη - αλλά απλό για τον ΠΑΟ να πάρει περισσότερα χρήματα δεν ήταν. Είχε μια εξαιρετική σχέση με τον Γιάννη Αναστασίου και είχε κερδίσει τον σεβασμό των μικρών με το καλημέρα. Ο Νταμπίζας ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που θέλουν να κάνουν τη δουλειά του τεχνικού διευθυντή: δεν είναι ούτε παλαίμαχος που δεν ξέρει να κάνει κάτι άλλο και διεκδίκησε μια θέση στην πρώην ομάδα του, ούτε κάποιος που αποφάσισε να γίνει διοικητικός, γιατί δεν έβρισκε δουλειά ως προπονητής. Ο Νταμπίζας είδε πώς δουλεύουν οι Αγγλοι μάνατζερ, κόπιαρε πολλά από την παραμονή του στην Αγγλία, έβαλε ένα στοίχημα όταν πήγε στον ΠΑΟ, σπάνιο ως προς το ρίσκο που περιείχε για τα δικά μας δεδομένα. Το πέρασμά του από τον ΠΑΟ πήγε γενικά το ελληνικό ποδόσφαιρο μπροστά.

Κύρος
Κυρίως υπήρξε αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε τις γκρίνιες που υπήρξαν για αυτόν εντός της ομάδας, αλλά και τις γκρίνιες οπαδών του Ολυμπιακού μερικοί από τους οποίους είναι και φίλοι του. Ο Νταμπίζας έδειξε ψυχραιμία, δεν άρχισε να παριστάνει τον οπαδό του ΠΑΟ, δούλεψε περισσότερο και καλύτερα, έκλεισε στόματα: έτσι πρέπει να κάνουν οι σωστοί επαγγελματίες. Εφυγε από τον ΠΑΟ κάπως άγαρμπα, αλλά η δουλειά του θα παραμείνει ένα εξαιρετικό παράδειγμα προσφοράς. Ειδικά σε καιρούς που το οπαδός και το επαγγελματίας καταντούν συνώνυμα.

Μυαλό
Τρεις φίλοι από τη Θεσσαλονίκη, ο Πέτρος Λυράτης, ο Σπύρος Εμμανουήλ και ο Γιάννης Κοσμίδης μου στείλανε στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο ([email protected]) χθες τρία διαφορετικά mail με την ίδια περίπου θέση: και οι τρεις γράφουν ότι ο ΠΟΑΚ δεν μπορεί πια ως ομάδα να πωρωθεί και να αντιμετωπίσει τα ματς με τον Παναθηναϊκό ως ντέρμπι. Και οι τρεις ουσιαστικά μου υπενθυμίζουν κάτι που είχα γράψει πέρυσι μετά τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, ότι δηλαδή ο ΠΑΟΚ πληρώνει το ότι στα ματς με τον ΠΑΟ δεν δείχνει την αγωνιστικότητα και το πάθος που τον χαρακτηρίζει στα ματς με τον Ολυμπιακό, ίσως γιατί πιστεύει πως ο Παναθηναϊκός είναι φίλος του. Η απάντησή μου είναι ότι αυτό συνέβαινε σχεδόν πάντα. Και ότι την Κυριακή ίσως η έλλειψη πάθους για την οποία μιλάνε να οφείλεται και στην κούραση.

Είναι αλήθεια ότι από τότε που ξεκίνησαν οι φιλίες του ΠΑΟ και του ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός είναι αυτός που παίρνει τα αποτελέσματα που θέλει, όμως ειδικά για το ματς της Κυριακής αμφιβάλω πολύ αν θα ήταν καλύτερα τα πράγματα έτσι και υπήρχε παοκτσίδικη πώρωση. Ο εφετινός ΠΑΟΚ για να παίζει σωστά το 4-3-3 του Αναστασιάδη χρειάζεται πολλή ενέργεια, (ώστε να υπάρχει πολλή πίεση από τους μέσους και πολύ τρέξιμο από τους ακραίους) και πολύ καθαρό μυαλό ώστε να τηρούνται οι θέσεις, οι αποστάσεις και να βγαίνουν στο γήπεδο όσα στην προπόνηση δοκιμάζονται. Εχω αμφιβολίες για το αν μια κατάθεση πάθους θα βοηθούσε τη συγκεκριμένη ομάδα να παίξει καλύτερα.

Από την άλλη δεν διαφωνώ και στην επισήμανση του Πέτρου Λυράτη ότι ειδικά στη Θεσσαλονίκη κλίμα φτιάχνουν τα ραδιόφωνα κι αν αυτά μιλάνε για «έναν Παναθηναϊκό που δεν θα παίξει για τον Ολυμπιακό» υπάρχει πρόβλημα. Κυρίως γιατί μιλάνε για πράγματα που δεν γνωρίζουν...