Χωρίς δικαιολογίες πλέον

Κόντρα στη Φινλανδία η ομάδα πλήρωσε την κακή παράδοση που έχει εκεί, ισοφαρίστηκε από ένα γκολ κόντρα στη ροή του ματς, πλήρωσε λίγο την έλλειψη εμπειρίας κάποιων νέων παικτών. Τους Ιρλανδούς λίγο τους υποτιμήσαμε, ήμασταν άτυχοι, δεχτήκαμε ένα γκολ πολύ νωρίς κτλ κτλ. Κόντρα στα Φερόε, πριν από το ματς έχουν τελειώσει οι δικαιολογίες. Δεν είναι κακό αυτό. Για να είμαι ειλικρινής, πρέπει να είναι το μόνο καλό σημάδι.

Tι είναι τα Νησιά Φερόε; Νομίζω ότι είναι μια ομάδα ελαφρώς χειρότερη από την Παναχαϊκή και σίγουρα χωρίς τους παίκτες που έχει ο Ηρακλής -ίσως να 'ναι καλύτερη ομάδα από τον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Δεν φέρνω τυχαία τα παραδείγματα: θυμίζω ότι οι ρεζέρβες του Ολυμπιακού δεινοπάθησαν με την Παναχαϊκή στο Κύπελλο και από την Καλαμαριά έχασε ο ΠΑΟΚ. Με άλλα λόγια, δεν έχει σημασία απόψε τι είναι τα Νησιά Φερόε, αλλά τι θα κάνει η ομάδα του Ρανιέρι, που ακόμα δεν υπάρχει. Δεν την έχει δει κανένας.

Μεικτή
Τα Φερόε έχουν ένα καλούτσικο τερματοφύλακα, τον Νιέλσεν που παίζει στη Μάδεργουελ και που άμα ζεσταθεί (όπως συμβαίνει με τους γκολκίπερ των μικρών ομάδων), μπορεί να βγάλει πολλά αν όχι και τα πάντα. Εχουν δύο κοντρολαρισμένους επιθετικούς, τον Χολστ και τον Σόρενσεν που παίζουν στη Δανία και τρεις-τέσσερις μέσους από αυτούς που τρέχουν διαρκώς και μπάλα ξέρουν λίγη. Και παίζουν άμυνα κι Αγιος ο Θεός! Ας μην υπερβάλουμε με αναφορές στη δυναμικότητά τους. Τα Φερόε λογικά θα έχαναν εύκολα από μια μεικτή του ελληνικού πρωταθλήματος στην οποία δεν θα αγωνιζόταν κανένας Ελληνας παίκτης του εξωτερικού: μια ομάδα με τερματοφύλακα τον Γλύκο, τον Σκόνδρα, τον Γιαννούλη, τον Αυλωνίτη και τον Μαλεζά στην άμυνα, τον Τζιόλη, τον Μανιάτη, τον Μάνταλο στη μεσαία γραμμή και τον Αθανασιάδη, τον Καρέλη και τον Κλωναρίδη στην επίθεση τους παίκτες των Φερόε θα τους κέρδιζε περίπατο, κυρίως γιατί δεν θα ήξεραν από πού να φυλαχτούν. Το κακό είναι ότι έχοντας δει την ομάδα μας στο ξεκίνημα των προκριματικών τώρα ξέρουν.

Απίθανο
Δεν είναι το πρόβλημα τα Φερόε -το μεγάλο πρόβλημα της Εθνικής είναι ότι έχει καταφέρει στο ξεκίνημα των προκριματικών του Euro της Γαλλίας κάτι απίθανο- να είναι μια ομάδα εντελώς μπερδεμένη και συγχρόνως τελείως προβλέψιμη! Θυμηθείτε τα προηγούμενα ματς: με τη Ρουμανία νόμιζες ότι η Εθνική έχει έντεκα καινούργιους παίκτες, ενώ ο μόνος νέος στην αρχή ήταν ο Μάνταλος -κι όμως όλοι κοιτούσαν ο ένας τον άλλο. Στη Φινλανδία μόνο ο Καρέλης και σε λίγες περιπτώσεις ο Αθανασιάδης έκαναν κάτι διαφορετικό από αυτό που οι γηπεδούχοι περίμεναν. Με τους Ιρλανδούς, παρ' ότι η ομάδα ξεκίνησε με τέσσερις κυνηγούς (Σαμαράς, Καρέλης, Μήτρογλου, Αθανασιάδης) συνεργασίες δεν υπήρξαν -καλά-καλά ούτε ατομικές προσπάθειες.

Ακτίνες Χ
Τους ήρωες του Μουντιάλ της Βραζιλίας τους έχουν περάσει από ακτίνες Χ όλοι. Φέρνω δύο παραδείγματα. Πριν από το Μουντιάλ ο Τοροσίδης μπορούσε να κατεβαίνει σχεδόν ανενόχλητος γιατί όλοι επιτηρούσαν κυρίως την αριστερή πλευρά -τώρα του βάζουν όλοι έναν παίκτη μπροστά. Πριν από το Μουντιάλ η μετατόπιση του Σαμαρά στ' αριστερά είχε αποδειχθεί «κλειδί» γιατί μπορούσε να συγκλίνει και να απειλεί -τώρα τις συγκλίσεις του τις περιμένουν. Και οι τρεις αντίπαλοι με τους οποίους έπαιξε η Εθνική ακολούθησαν την ίδια συνταγή: πίεσαν, κλείστηκαν κι έψαξαν αντεπιθέσεις αφήνοντας τους μέσους μας να γυρνάνε την μπάλα οριζόντια. Μόνο οι Φινλανδοί λίγο μας πίεσαν: όταν το έκαναν, δέχτηκαν και το γκολ και κάποιες αντεπιθέσεις.

Ρέντα
Δε φοβάμαι το ματς. Μια αντίδραση υπερηφάνειας από τους καλούς μας παίκτες και λίγη ρέντα του Αθανασιάδη αρκούν για να βάλει η ομάδα δύο γκολ στους αντιπάλους -κάποια στιγμή κι ο φορ του ΠΑΟΚ πρέπει ν ανοίξει λογαριασμό με την Εθνική, στην οποία ευτυχώς απόψε υπάρχει κι ο Γκέκας. Θα 'ναι επίσης απόψε πολύ χρήσιμοι πιστεύω οι απόντες στα προηγούμενα ματς Χριστοδουλόπουλος και Κονέ: οι δυο τους κόντρα σε μια κλειστή άμυνα μπορούν να κάνουν πολλά. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι όσο σκέφτομαι τον αντίπαλο τόσο περισσότερο πονοκεφαλιάζω για το πώς θα του βάλουμε γκολ. Οχι τα Φερόε -γενικά τον αντίπαλο, τον όποιο αντίπαλο. Κάτι ανάλογο δεν μου είχε συμβεί ούτε και όταν κάποτε η Εθνική του Ρεχάγκελ έκανε επτά ματς σερί χωρίς να σκοράρει -ήταν νομίζω το 2005. Αλλά τέτοιο πονοκέφαλο δεν είχα ούτε τότε...

Καφενείο
Το τι απίστευτη χώρα είναι η Ελλάδα το καταλαβαίνει κανείς από ιστορίες όπως αυτή του τάφου στην Αμφίπολη. Βρέθηκε ένας τάφος μεγάλων διαστάσεων, εύρημα αρχαιολογικό έτσι κι αλλιώς σημαντικό. Από τη φύση τους τα αρχαιολογικά ευρήματα είναι δύσκολο να αξιολογηθούν, όχι ως προς τη σημαντικότητά τους, που είναι δεδομένη, αλλά ως προς την ιστορικότητά τους και τη σημασία τους, η οποία προσδιορίζεται από πολλούς παράγοντες. Κάθε ανασκαφή είναι μακροχρόνια, δύσκολη, καθόλου απλή υπόθεση: κυρίως είναι χρονοβόρα διαδικασία. Και δεν μπορεί να γίνει σόου: εκτός αν είμαστε στο μεγάλο χωριό που λέγεται Ελλάδα όπου όλα γίνονται σόου. Οχι μεγάλο, εντυπωσιακό, λαμπρό, σπάνιο, αλλά σόου επαρχιακό σαν αυτά που στήνονται στις πλατείες και στα καφενεία.

Στο «καφενείον η Ελλάς» από την αρχή του περασμένου καλοκαιριού η Αμφίπολη έγινε ένα είδος ελληνικού Ελντοράντο. Πρώτον, θα θέλαμε να είναι ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου κι αρχίσαμε να συζητάμε για τις πιθανότητες αυτό να ισχύει όλοι -σχετικοί και άσχετοι. Μετά οι ίδιοι σχετικοί και άσχετοι αρχίσαμε να συζητάμε αν ο τάφος είναι ρωμαϊκός ή μακεδονικός, τι άλλο θα βρεθεί, πόσο εντυπωσιακά είναι τα ευρήματα κτλ. Ο τάφος απέκτησε εκπρόσωπο Τύπου (φυσικά και πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία), άρχισαν να γράφονται και να κυκλοφορούν βιβλία για τη σπουδαιότητά του πριν η ανασκαφή ολοκληρωθεί, ζήσαμε αγωνίες μήπως δεν βρεθεί τίποτα και εθνικές καταθλίψεις όταν αρχικά φάνηκε πως αυτό ήταν και δεν υπάρχει τίποτα. Κι από προχθές, όταν και βρέθηκε ο ενταφιασμένος ένοικος, ξεκίνησε μια ακόμα συζήτηση όχι πλέον για το τι το μνημείο αντιπροσωπεύει, αλλά για το ποιος είναι ο νεκρός: οι ίδιοι πάλι σχετικοί και άσχετοι διακινούν θεωρίες, κάνουν εικασίες, πρωταγωνιστούν στο σόου.

Μόνη αληθινά συνταρακτική εξέλιξη ότι οι αιτήσεις για καντίνες στην περιοχή έφτασαν τις 4.000. Η αγορά μίλησε και άρχισε η ανάπτυξη...

Έχουν κάνει πρόοδο
Πάντα όταν η Εθνική μας παίζει με έναν αντίπαλο σαν τα Νησιά Φερόε, μου 'ρχεται στο μυαλό μια από τις μεγάλες σκηνές της ταινίας «Μάικ Μπάσετ, ο Αγγλος τεχνικός». Η Αγγλία έχει προκριθεί για τα τελικά του Μουντιάλ έχοντας φέρει ισοπαλία στην έδρα της: το καταφέρνει γιατί η ανταγωνίστριά της Τουρκία έχει χάσει από το Λιχτενστάιν. Οι δημοσιογράφοι ρωτάνε τον κόουτς αν ντρέπεται για τον τρόπο που αυτός και η ομάδα προκρίθηκαν. Ατάραχος απαντάει ότι το ποδόσφαιρο του Λιχτενστάιν έχει κάνει μεγάλη πρόοδο. Ελπίζω να μη διαπιστώσουμε το βράδυ ότι έχουν προοδεύσει και τα Φερόε...