Η ήττα από τα Φερόε είναι ο επίλογος ενός κύκλου που ξεκίνησε το 2002 με τον ερχομό του Οττο Ρεχάγκελ, που άλλαξε τη νοοτροπία του Έλληνα ποδοσφαιριστή και τη σχέση του με την Εθνική ομάδα. Μετά από δώδεκα ολόκληρα χρόνια ξαναπήγαμε εκεί που ο Γερμανός μας βρήκε κάποτε: η Εθνική είναι ξανά μια δυσάρεστη αγγαρεία για τους παίκτες, ένα πεδίο οπαδικών διαφορών, μια ευκαιρία για να δείχνουν οι παράγοντες την δύναμή τους. Η παρένθεση έκλεισε και όλοι και όλα ξαναβρέθηκαν στο γνωστό, παραδοσιακό, ελληνικό χάος.

Θα ήταν άδικο να γίνει κριτική για το ματς με τα Νησιά Φερόε που στην μικρή ποδοσφαιρική τους ιστορία έχουν μια νίκη όλη κι όλη εκτός έδρας, κόντρα στο Σαν Μαρίνο το πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια. Κριτική γίνεται για κάτι που υπάρχει: αυτή τη στιγμή στην Εθνική δεν υπάρχει τίποτα. Η μάλλον υπάρχουν όλα όσα στο χάος οδηγούν: μια ομοσπονδία πανικόβλητη, ένας προπονητής, που ενώ φτιάχνει τις βαλίτσες του, ακόμα δεν μπορεί να καταλάβει τι λάθος έκανε, κυρίως ένα γκρουπ ποδοσφαιριστών χωρίς ηγέτες, γεμάτο από βετεράνους που νοσταλγούν άλλες εποχές και μικρότερους που έχουν γίνει σταρ στα πρωτοσέλιδα πριν καν αποδείξουν ότι αξίζουν, όχι τη φανέλα του Καραγκούνη, αλλά έστω να τους παρακολουθήσει κάποιος από την Εθνική για να δει αν μελλοντικά θα μπορούσαν να βοηθήσουν. Ολο αυτό το πράγμα αμφιβάλω αν μπορεί να διορθωθεί: λείπει και ο τρόπος και ο χρόνος και η απαραίτητη όρεξη.

Είναι απλό να πει κανείς το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ, αλλά πολύ αμφιβάλλω αν η παράθεση των όσων προηγήθηκαν μπορεί να φέρει γιατρειά: η εξήγηση του πως έχεις αρρωστήσει δεν οδηγεί πάντα στη θεραπεία. Η δική μου εντύπωση είναι ότι αποδείχτηκε καθοριστικό ότι συνέβη πριν το ματς με τη Ρουμανία: τότε έπεσε το πρώτο τουβλάκι και μετά ακολούθησε το ντόμινο της κατάρρευσης. Η Εθνική γυρίζει από το μουντιάλ έχοντας κάνει μια επιτυχία για τους παίκτες και τους πιο πολλούς από τους ανθρώπους της μεγάλη. Στο πρώτο μάζεμα της πριν την Ρουμανία, όλα είναι ίδια κι όλα είναι απίστευτα διαφορετικά.

Υπάρχουν αρκετοί από τους παλιούς, αλλά λείπουν οι δυο που όλοι άκουγαν, δηλαδή ο Καραγκούνης και ο Κατσουράνης. Μαζί με αυτούς λείπει και όλη η ηγετική ομάδα που επι τέσσερα χρόνια έβλεπαν μπροστά τους οι παίκτες, αλλά και οι φροντιστές, οι ρεπόρτερ κτλ. Δεν λείπει μόνο ο Σάντος, ο καλός κύριος που εμάς τους παίκτες δεν μας πιέζει αρκεί να κερδίζουμε έστω 1-0, αλλά αλλάζουν όλοι: ακόμα και οι γιατροί της Εθνικής και οι υπεύθυνοι Τύπου, λες και στη Βραζιλία η ομάδα απέτυχε οικτρά κι έπρεπε όλα να γίνουν αλλιώς.

Ο νεοφερμένος Ρανιέρι, σε εκείνο το πρώτο ματς, ένας άνθρωπος που κανείς δεν γνωρίζει και όλοι παρακολουθούν με περιέργεια, μοιάζει βολικός: εμείς οι παίκτες του ζητάμε να τελειώνει η προπόνηση πριν τις 12 για να πηγαίνουμε για καφέ στη Γλυφάδα και δεν φέρνει την παραμικρή αντίρρηση. Όμως τον παίρνουμε στο ψιλό γρήγορα. Η κλήση του Μάνταλου και η χρησιμοποίηση του Διαμαντάκου στο πρώτο ματς είναι για τους παίκτες σημάδια ότι ετούτος κάποιους ακούει: ένα προπονητή που ακούει, δεν τον ακούει κανείς.

Η ήττα από τη Ρουμανία είναι η αρχή του τέλους. Αντί να υπάρχει προβληματισμός για το γιατί η ομάδα έχασε, υπάρχει προβληματισμός για το ποιους συμβουλεύεται ο Ρανιέρι. Η ομοσπονδία διαπιστώνει ότι από τον Τύπο δεν θα υπάρξει καμία ανοχή στον προπονητή γιατί αυτός είναι επιλογή του Σαρρή: όποιος προσπαθεί να ρίξει τη διοίκησή του καταλαβαίνει πως αυτό που είναι δύσκολο να συμβεί με την σκανδαλολογία είναι ευκολότερο να γίνει δια μέσου της Εθνικής.

Οι 38 κλήσεις ποδοσφαιριστών σε τέσσερα ματς (και πιστεύω και η σύσταση της κάθε ενδεκάδας) είναι αποτέλεσμα μιας προσπάθειας του Ρανιέρι και των τριγύρω, που σαφέστατα τον επηρεάζουν, να τα έχουν με όλους καλά. Φωνάζει ο ΠΑΟ; Ας κάνουμε βασικό τον Καρέλη. Φωνάζουν οι της ΑΕΚ; Ας έρθει μετά το Μάνταλο κι ο Μπακάκης. Φωνάζει ο ΠΑΟΚ; Ας μείνει έξω ο Μήτρογλου κι ας έχει χρόνο συμμετοχής ο Αθανασιάδης. Και κάπως έτσι γυρίσαμε στα χρόνια που ο ομοσπονδιακός για να παίζει 4-3-3 έπρεπε να παίρνει 4 από τον Ολυμπιακό, 3 από τον Παναθηναϊκό και 3 από την ΑΕΚ: μόνο που τώρα το πράγμα είναι χειρότερο γιατί στόχος δεν είναι ο ομοσπονδιακός, αλλά ο Σαρρής. Που τώρα θα διώξει το Ρανιέρι, αλλά όποιον και να φέρει πάλι αυτός θα ναι στόχος.

Συμβαίνει κάτι απλό, αλλά αγιάτρευτο. Εχουν μεταφερθεί εντός της Εθνικής όλες οι αντιπαλότητες των συλλόγων – είχε ήδη συμβεί αυτό πριν πάει η ομάδα στη Βραζιλία. Η ομοσπονδία θέλει πιο πολύ από τον καθένα επιτυχίες της Εθνικής, αλλά μια ομάδα επιτυχίες έχει όταν είναι ομάδα κι όχι όταν η σύστασή της γίνεται με βάση το πώς δεν θα κράξουν στις ήττες όσοι συλλόγους εξυπηρετούν.

Από την ώρα που κατέρρευσαν τα κριτήρια και η Εθνική ομάδα από κάτι πολύ δύσκολο στο να φτάσεις σε αυτή έγινε κανονικό κέντρο διερχομένων οι παίκτες δεν την νοιώθουν πλέον και σαν ομάδα τους: αύριο μπορεί να μην υπάρχουν – κι όταν λέω αύριο εννοώ στις επόμενες κλήσεις. Ολο αυτό γίνεται χειρότερο, αν σκεφτεί κανείς, ότι η πλειοψηφία των νεαρότερων παικτών δεν προκύπτει από κάπου ότι είναι και κάτι σπουδαίο: οι χειρότεροι με τα Φερόε είναι αυτοί που θα πρεπε ν αρπάξουν την ευκαιρία και να δείξουν – τι να δείξεις, όμως, αν πολλά δεν έχεις;

Το ματς με τα Φερόε ήταν ιλαροτραγικό. Γύρισε ο Γκέκας για να λύσει το πρόβλημα του γκολ στα 34 του. Αντικαταστάθηκε από τον αδικημένο Αθανασιάδη που στις Εθνικές ομάδες δεν σκοράρει ποτέ. Ντεμπούτο έκανε ο 30χρονος Καράμπελας – θα ήταν έκπληξη να τον αδικούσαν δέκα χρόνια και να μην το χαμε πάρει είδηση. Έπαιξαν ο Σάμαρης, που πωλήθηκε 10 εκατ ευρώ αλλά αξίζει πολλά λιγότερα, και ο Μάνταλος με τον Καρέλη που μπορεί κάποτε να γίνουν αστέρια, αλλά τη διαφορά δεν την έκαναν ούτε στην Ελπίδων. Ηγέτης της ομάδας ήταν ο Κονέ, που δυσκολεύονταν να διακριθεί στον Ηρακλή. Πρώτη αλλαγή ήταν ο Μαυρίας, που όχι τυχαία ετοιμάζεται να γυρίσει στον ΠΑΟ μετά από μια μεγάλη καριέρα στην Πρέμιερ λιγκ.

Ο Ρανιέρι πρέπει να στεναχωρήθηκε που δεν είχε τέταρτη αλλαγή για να βάλει τον Ντίνα, ή τον Μπακάκη, αφού δεν πήρε το Διαμαντάκο. Μετά από όλα αυτά πρέπει να νοιώθουμε τυχεροί που το σκορ με τα Φερόε έμεινε στο 0-1 και δεν πήρε μεγάλες διαστάσεις.

Τι κάνουμε; Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: ζητήστε όλοι ένα συγγνώμη και φέρτε πίσω τον Κατσουράνη…

Πηγή: sport24.gr

Ρανιέρι Εθνική Ελλάδας Ποδόσφαιρο SPORTS