Μου είναι πραγματικά αδιανόητο να μπω στη συζήτηση για το αν έπρεπε να φύγει ο Σάντος, για το αν ο Ρανιέρι ήταν ή δεν ήταν καλή περίπτωση διαδόχου του ή για τον αντικαταστάτη του Κλαούντιο Ρανιέρι που θα επαναφέρει την εθνική μας ομάδα στο πεδίο της δόξας.

Μα είναι αυτό το πρόβλημα; Ποτέ! Μπορεί ποτέ η συγκεκριμένη ομοσπονδία με ανθρώπους άσχετους με το ποδόσφαιρο να φτιάξει καλύτερη εθνική; Πώς μπορεί να γίνει αυτό όταν χρειάστηκαν μόλις τρεις μήνες για να διαλύσουν μία αξιοπρεπέστατη ομάδα με βάσεις δεκαετίας; Επίσης ποτέ...

Κάθε χώρα και κάθε ποδόσφαιρο έχει την εθνική ομάδα που του ταιριάζει. Χρειάστηκε λίγη προσπάθεια για να ξαναγίνει η εθνική μας ομάδα αντιπροσωπευτική του ποδοσφαίρου μας και των παραγόντων του. Ας δούμε την αλήθεια κατάματα...

Το μεγάλο ζητούμενο στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι το ποιος θα ελέγξει την ομοσπονδία. Είτε αυτός λέγεται Μαρινάκης είτε λέγεται Μελισσανίδης είτε Κόκκαλης είτε όπως αλλιώς λέγεται, το παιχνίδι γίνεται στην ΕΠΟ. Οχι για την εθνική ομάδα... «Who cares?» που έλεγαν και στο χωριό μου στην Κεφαλονιά. Η ΕΠΟ είναι η διαιτησία, η ΕΠΟ είναι η αθλητική δικαιοσύνη.

Οταν το παιχνίδι γίνεται με κάποιον σαν τον Βασίλη Γκαγκάτση, που έχει την παραγοντική ικανότητα να ξεχωρίσει την εθνική ομάδα από τα... υπόλοιπα και -ανεξαρτήτως των όποιων συμφερόντων υπηρετούσε- να παίρνει τις σωστές αποφάσεις, τότε δημιουργείται η εμφανέστατη και μάλλον παράδοξη διάκριση ανάμεσα σε ελληνικό ποδόσφαιρο και εθνική ομάδα.

Οταν όμως επιστρατεύεται ένας άνθρωπος άσχετος με το ποδόσφαιρο, όπως ο Σαρρής, μόνο και μόνο για να είναι δεδομένος ο έλεγχος στην ομοσπονδία (χωρίς έστω κάποιους συνεργάτες που να μπορούν να τον βοηθήσουν), τότε έρχεται το 0-1 (αντί για... 1-4) από τα Φερόε. Απλά τα πράγματα... Σε ένα πράγμα έχει δίκιο ο πρόεδρος της ΕΠΟ. Οντως ο Σάντος ήθελε να φύγει. Γιατί; Για να μη γίνει Ρανιέρι! Οταν είσαι μέσα, ξέρεις...

Μπορεί να αλλάξει η κατάσταση; Οχι με άλλον προπονητή. Μόνο με άλλη ομοσπονδία. Μπορεί ποτέ να έχουμε καλύτερη ελληνική ποδοσφαιρική ομοσπονδία; Μόνο από τύχη... Και αυτό είναι ξεκάθαρο αφού κάθε φορά ο πρόεδρος θα είναι ο εκλεκτός του εκάστοτε ισχυρού. Μου είναι αδιάφορο το πώς θα λέγεται ο ισχυρός.

Για να υπάρξει καλή ομοσπονδία θα πρέπει να υπάρξει ένα μίνιμουμ συνεννόησης των μεγάλων του ποδοσφαίρου μας σε ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής, που θα είναι αποδεκτό και σοβαρό, παρά το ότι θα γνωρίζει ότι οι πιέσεις και τα τηλέφωνα δεν θα σταματήσουν ποτέ. Εκτός του ότι το ποδόσφαιρό μας δεν διαθέτει πολλές τέτοιες εφεδρείες, δεν βλέπω να υπάρχει το έδαφος για αυτήν τη μίνιμουμ συνεννόηση.

Οι ισχυροί θα θέλουν πάντα τον έλεγχο, ενώ δεν υπάρχει και πολιτεία για να επιβάλλει μία έστω μίνιμουμ ισονομία και μοίρασμα της τράπουλας. Το έργο θα είναι πάντα το ίδιο. Θα πλακώνονται τα βουβάλια και θα την πληρώνουν τα βατράχια, ακόμα και εκείνα που για μία δεκαετία είχαν ομορφύνει τόσο πολύ που προς το παρόν πιστέψαμε ότι μπορούν να γίνουν και βασιλιάδες...

Οπότε; Ας περιοριστούμε στο ποιος θα είναι ο αντικαταστάτης του Κλαούντιο Ρανιέρι, ας του ρίξουμε όλοι το ανάθεμα (όπως πρώτος και με τρόπο απαράδεκτο λόγω του πρωτοφανούς πανικού στον οποίον βρίσκεται έκανε ο πρόεδρος της ΕΠΟ, Γιώργος Σαρρής) και ας περιμένουμε μέχρι τις 29 Μαρτίου...

Μπορεί να γίνουν και θαύματα!

Πηγή: sentragoal.gr 

Εθνική Ελλάδας Ποδόσφαιρο SPORTS