Ζωή σε λόγου μας

λληνική γλώσσα είναι πλούσια. Ανεξάντλητη μπορείς να πεις. Αν θες να βρεις μια λέξη για αυτό που έγινε την Παρασκευή το βράδυ στο Καραϊσκάκης, υπάρχουν πολλές: ντροπή, ξεφτίλα, καταστροφή, κατάντημα, αίσχος. διασυρμός. Μπορείς να βρεις κι άλλες. Καμιά, όμως, δεν είναι δυνατόν να διατυπώσει το μέγεθος της καταστροφής. Και τις συνέπειες της. Μιλάμε για ισοπέδωση. Για Χιροσίμα και Ναγκασάκι μετά την ατομική βόμβα.

Είναι γνωστό ότι το να γκρεμίσεις είναι πολύ πιο εύκολο από το να χτίσεις. Στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο, μιλάμε για άθλο. Ακόμα και να ήθελες, να είχες βάλει στόχο, να καταστρέψεις αυτή την ομάδα μέσα σε τέσσερις μήνες δεν θα μπορούσες να τα καταφέρεις. Το κατόρθωσαν Ρανιέρι και σία.

Ήττα από τη Ρουμανία: "πρώτο ματς είναι αρχή της αγωνιστικής περιόδου, συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο και ειδικότερα στις εθνικές ομάδες". Μετά τα ντόρτια στο εντός έδρας με τους Ρουμάνους έρχονται οι άσοι στο εντός έδρας επίσης από τη Β. Ιρλανδία: "παρακάτω δεν πάει: ένας πόντος σε τρία παιχνίδια. Ευτυχώς που ακολουθεί το ματς με τα Φερόες για να γίνει ένα καινούργιο ξεκίνημα".

Όταν μάλιστα είναι πλέον κοντά στην ομάδα η ηγετική φυσιογνωμία του Καραγκούνη κι ο Ρανιέρι θα έχει μάθει από τα λάθη του. Κι όμως: είχε κι ακόμα παρακάτω: η ομάδα που έχει στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης, έχασε από τους ψαράδες των Φερόες. Πράγματι. Η ελληνική γλώσσα είναι φτωχή για να τα περιγράψει όλα αυτά με μια μόνο λέξη. Η κοινοτοπία λέει σ' αυτές τις περιπτώσεις ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο γύρισε πολλά χρόνια πίσω.

Ακόμα χειρότερα, όμως, το ελληνικό ποδόσφαιρο ολοκλήρωσε με αυτό το τρίπτυχο των ηττών το ταξίδι χωρίς επιστροφή. Η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι που είπαμε πιο πάνω ξαναχτίστηκαν. Η Εθνική ομάδα που ξέραμε μέχρι το Μουντιάλ της Βραζιλίας δεν ξαναγίνεται ποτέ. Τέλειωσε. Ύστερα από τέτοιο στραπάτσο δεν υπάρχει γιατρειά. Ο Σουμάχερ υπάρχει ενδεχόμενο κάποια στιγμή να ξανασηκωθεί. Έστω και με πατερίτσες να ξανασταθεί στα πόδια του. Να ξαναγίνει η Εθνική κανονική ομάδα είναι σαφώς πιο δύσκολο.

Στις μεγάλες αποτυχίες συνηθίζεται να λέγεται ότι όλοι έχουν από ένα μερίδιο. Ακόμα κι ο φροντιστής που μαζεύει τα σώβρακα και τις φανέλες. Κι έτσι είναι. Στα ομαδικά αθλήματα παίζει ρόλο και η τελευταία λεπτομέρεια. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στις ήττες: όλοι φταίνε. Και σαφώς οι ευθύνες δεν επιμερίζονται μόνο σε Ρανιέρι και ποδοσφαιριστές. Τα είχαμε πει και μετά το ματς με τη Β. Ιρλανδία: η διαχείριση μιας ομάδας δεν είναι κάτι που σπουδάζετε στα Πανεπιστήμια.

Το ποδόσφαιρο είναι ακόμα πιο δύσκολο: αν δεν ήξερε την περίφημη ελληνική πραγματικότητα ο Κλαούντιο Ρανιέρι, που ήταν η σχέση της (νέας) διοίκησης της ΕΠΟ με το ποδόσφαιρο στη διαχείριση μιας Εθνικής ομάδας που είχε φτάσει μάλιστα τόσο ψηλά; Ο Πιλάβιος στην μετά-Ρεχάγκελ και Βασίλη Γκαγκάτση εποχή είχε την πρόνοια να δώσει τα κλειδιά του μαγαζιού στον Φερνάντο Σάντος. Κάποιοι σαν κι εμένα γκρινιάζανε: ότι ο Πορτογάλος ήταν μίζερος, διάβαζε λάθος τα κρίσιμα παιχνίδια και γενικά σου έδινε την εντύπωση ότι εχε φακές με στενοχωρημένο μαμούνι. Τη δουλειά, όμως, την ήξερε. Είχε στο μυαλό του ένα πλάνο. Προβλήματα υπήρξαν, δεν γίνεται να μην υπάρξουν. Η ομάδα, όμως, σε όλα τα επίπεδα (όχι μόνο στο αγωνιστικό) στεκόταν ψηλά.

Η επόμενη μέρα με αντιπάλους στον όμιλο, Ιρλανδία, Ρουμανία, Φινλανδία και να παίρνουν πρόκριση δυόμιση ομάδες φαινόταν ιδιαίτερα εύκολα. Και μόνη της να πήγαινε η ομάδα σ' αυτά τα παιχνίδια, θα τα κατάφερνε. Δεν λέμε ότι Σαρρής και λοιποί το είδαν και το σκέφτηκαν έτσι. Η απειρία, όμως, στη διαχείριση που λέγαμε ήταν εμφανής. Κατ' αρχήν δεν αφήνεις τόσο εύκολα τον Σάντος να φύγει. Δεν είναι γκόμενα, να πέσεις στα γόνατα να τον παρακαλέσεις, αλλά οφείλεις να κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου. Πολύ περισσότερο όταν όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων ο Πορτογάλος δεν είχε βρει ήδη την επόμενη δουλειά του. Αυτό δεν έγινε κι ο Σάντος έφυγε ελαφρά τη καρδία. Πράγματι τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους. Τα αποτελέσματα, όμως, λένε ότι μετά τον Ρεχάγκελ και ο Σάντος αποτελούσε για αυτή την ομάδα μια μοναδική περίπτωση.

Δεν ήταν, όμως, μόνο ο Πορτογάλος που τον άφησαν τόσο εύκολα να φύγει. Ταυτόχρονα ξεθεμελιώθηκε όλο το σύστημα της Εθνικής. Βόκολος-Φύσσας μέχρι και ο εκπρόσωπος Τύπου για να φτάσουμε σ' αυτόν που μαζεύει τις φανέλες και τα σώβρακα. Επίσης ελαφρά τη καρδία. Επειδή, όπως είπαμε, η δουλειά σ' αυτόν τον όμιλο φαινόταν εύκολη. Πέφτεις κι απάνω στην κέντα του Ρανιέρι και το παζλ της καταστροφής ήταν πλέον έτοιμο και ολοκληρωμένο.

Ούτε η επιστράτευση του Γιώργου Καραγκούνη αποδείχτηκε ικανή να αντιστρέψει την κατάσταση. Δεν είμαι της θεωρίας ότι "για να κερδίσεις αντιπάλους σαν τα Φερόες δεν χρειάζεται να έχεις προπονητή στον πάγκο". Ωστόσο τεράστιες είναι και οι ευθύνες των ποδοσφαιριστών. Δεν μπορείς να τους αφήσεις έξω από τον χορό. Κανένας ποδοσφαιριστής ωστόσο δεν μπαίνει στο γήπεδο για να χάσει. Να κάνει αγγαρεία ή να κωλοβαρέσει. Οι συνθήκες είναι που φτιάχνουν σε μια ομάδα το κλίμα και τη διάθεση των ποδοσφαιριστών. Αν κι οι ποδοσφαιριστές υποτίμησαν τα Φερόες κάποιοι επέτρεψαν να συμβεί αυτό. Κάποιοι δεν το είδαν για να το προλάβουν.

Κανένα παιχνίδι δεν κερδίζεται με το στόμα. όποιος δεν το ξέρει αυτό στο ποδόσφαιρο χάνει κι από τα Φερόες. Κάπου εδώ τελειώνει το μνημόσυνο. Να ζήσουμε δηλαδή να θυμόμαστε τον μακαρίτη. Εκεί που έφτασε το πράμα η αλλαγή προπονητή δεν λέει κάτι. Ανάσταση νεκρών υπάρχει μόνο στην Αγία Γραφή. Όχι στο ποδόσφαιρο. Μέχρι που μπορείς να φτάσεις, δηλαδή, αρχίζοντας από το μηδέν; Ζωή σε λόγου μας.

Πηγή: sport24.gr