Ο Α. Πανούτσος για Μαρινάκη, Μελισσανίδη και Ζωγράφο!

Επίσης στοιχεία δεν μοιάζει να έχουνε. Αν ξέρανε τους ενόχους και είχανε στοιχεία, θα τα είχαν πει για να κάνουν ζημιά στον άλλον. Και ούτε είναι ντετέκτιβ, ούτε έχουν υποχρέωση να βρούνε τους ενόχους. Υποχρέωση έχει η Αστυνομία, που λάμπει διά της απουσίας της όπως και στις δεκάδες προηγούμενες επιθέσεις σε ανθρώπους του ποδοσφαίρου.

 

«Ξέρεις τώρα. Τα συμφέροντα...». Είναι η πιο συνηθισμένη απάντηση ανθρώπου στην Ελλάδα όταν δεν έχει ιδέα. Μόνο που πρέπει να υπάρχουν συμφέροντα και στην κόντρα των Μαρινάκη και Μελισσανίδη με το φτωχό μου το μυαλό δεν μπορώ να διακρίνω «τα συμφέροντα». Κάτι λένε για τις αποβάθρες στη Δραπετσώνα, αλλά χωρίς λεπτομέρειες. Ακόμα όμως και να υπάρχει κάτι εμπορικό που να διεκδικούν και οι δύο, δεν μπορεί να είναι τόσο μεγάλο για τέτοιο σκοτωμό. Πιο ισχυρός από τα συμφέροντα είναι ο εγωισμός που στους εφοπλιστές είναι τρόπος ζωής. Βάλτε ότι σαν πρόεδροι που είναι λογαριάζουν τα εκατομμύρια των οπαδών των ομάδων τους και τους οπαδούς τους και έχουμε τα σωστά συστατικά για ένα σκοτωμό.

 

Την ίδια ώρα το ποδόσφαιρο διαλύεται. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν πιστεύω στο κάθε πέρυσι και καλύτερα. Αν ίσχυε πριν από 30 χρόνια, θα παίρναμε το Πρωταθλητριών και πριν από 50 το Παγκόσμιο. Με το ποδόσφαιρο ισχύει ό,τι και στην υπόλοιπη ζωή που έχει τα πάνω και τα κάτω της. Οχι τόσο αρμονικά όσο το εκκρεμές στη θεωρία περί ιστορίας του Πολύβιου, αλλά πάντως τα πάνω και τα κάτω του. Παράδειγμα η Εθνική Ελλάδας που ήταν καλή στις αρχές της δεκαετίας του '80, κακή στα τέλη του '90, καλή στις αρχές της χιλιετίας και κακή σήμερα. Το ίδιο ισχύει για όλα προσαρμοσμένο βέβαια στο πνεύμα της εποχής. Στη δεκαετία του '60 οι οπαδοί πλακωνόντουσαν με τους διπλανούς τους αφού δεν υπήρχαν κερκίδες οργανωμένων, στα '80 και '90 η μία κερκίδα οργανωμένων με την άλλη και μετά την απαγόρευση μετακινήσεων οι οργανωμένοι με την Αστυνομία ή στα club έξω από το γήπεδο. Πλακώματα πάντως υπήρχαν. Απόδειξη, οι παλιές ελληνικές κωμωδίες που έχουν τους κωμικούς να τσακώνονται στην κερκίδα για το «κλοτσοσκούφι».

Με τα χρόνια έμαθα να μην τα βλέπω τραγικά και να μην παίρνω στα σοβαρά τα «μόνο στην Ελλάδα». Για να ζήσει όμως το ποδόσφαιρο χρειάζεται το ίδιο το παιχνίδι. Να τσακώνονται, να πλακώνονται, να σκοτώνονται, όπως πάντα γινόταν αλλά τα παιχνίδια να παίζονται κάθε Κυριακή ώστε το ενδιαφέρον να ανανεώνεται. Αυτό που είναι no, no είναι οι αναβολές των αγωνιστικών που βγάζουν τον κόσμο από τη συνήθεια. Φέτος, απ' όσο τουλάχιστον θυμάμαι, είναι η πρώτη φορά που έχουμε Νοέμβριο τρεις συνεχόμενες αγωνιστικές χωρίς δράση. Η πρώτη από την άνετη αναβολή του Γιάννη Ανδριανού, η δεύτερη προβλεπόμενη λόγω του ματς της Εθνικής και η τρίτη λόγω της αδυναμίας της Σούπερ Λίγκας να συμφωνήσει σε ένα ψήφισμα για την επίθεση στον Χριστόφορο Ζωγράφο.

 

Αν στη Σούπερ Λίγκα δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε ένα ψήφισμα που θα λέει «δεν πρέπει να βαράμε», «δεν πρέπει να λέμε σε άλλους να βαράνε», «δεν πρέπει να κλοτσάμε» ή τέλος πάντων κάτι ουσιαστικό για τους διαιτητές, στην ΕΠΟ πολύ καλά κάνανε και δεν ορίσανε διαιτητές. Και αν δεν ορίσανε επειδή όπως λέει η ανακοίνωση «δεν προκύπτει ο λόγος διαφοροποίησης της θέσης της ομοσπονδίας» δεν θα πρέπει να ορίσουνε και την επόμενη αγωνιστική αν η Λίγκα δεν κάνει κάτι.

 

 

 

Διάλογος μ’ ένα τραπέζι

O σερβιτόρος έσκυψε και σέρβιρε τον δεύτερο καφέ κάτω από το τραπέζι. Ο Καραγκούνης ρούφηξε μια γουλιά από τον δικό του και συνέχισε να μιλάει προς τα πόδια του τραπεζιού. «Πρόεδρε, το καταλαβαίνεις ότι κάτι πρέπει να κάνουμε». Κάτω από το τραπέζι, καλυμμένος από το τραπεζομάντηλο ο Επιλεκτικά Κρυπτώμενος Σαρρής απάντησε: «Γιώργο, και εγώ το ξέρω ότι κάτι πρέπει να γίνει με το θέμα του προπονητή. Εγώ δεν λέω όνομα που να με κρεμάσουνε ανάποδα. Πιστεύω ότι το θέμα πρέπει να το χειριστείς εσύ. Μόνο λάβε υπ' όψιν σου μερικά πράγματα. Πρώτον, δεν υπάρχουνε λεφτά. Ας πούμε υπάρχουνε κάτι λίγα μέχρι το τέλος των προκριματικών. Με αυτά θα κάνεις τα κουμάντα σου». «Πρέπει να βρούμε έναν Ελληνα τεχνικό. Κάποιον που θα δώσει στα παιδιά εμπιστοσύνη», είπε η «τυπάρα» κλοτσώντας μηχανικά, όπως την εποχή που έπαιζε μπάλα. «Ωχ» ακούστηκε κάτω από το τραπέζι. «Με συγχωρείς, πρόεδρε. Αλλά σκεφτόμουνα». «Ποιους;».

 

Ο Γιώργος σκεφτόταν τους συνηθισμένους. Αυτούς που θα σκεφτόταν κάθε ενήλικας Ελληνας που ξέρει αρκετή μπάλα ώστε να μπορεί να μιλήσει στη βραδινή εκπομπή του Μιαούλη: «Τον Δώνη, τον Τσιώλη, τον Παράσχο, τον Αναστασιάδη...». Η «τυπάρα» σταμάτησε στο όνομα του κόουτς Αγγελου: «Τον Αναστασιάδη». Από κάτω από το τραπέζι η φωνή έγινε θρήνος. «Τον Αναστασιάδη; Καταλαβαίνεις, Γιώργο, τι θα γίνει αν κάνουμε πρόταση στον Αναστασιάδη; Λένε που λένε ότι είμαι του Ολυμπιακού, έτσι και κάνουμε πρόταση στον Αναστασιάδη, θα λένε ότι την κάναμε για να μείνει ο ΠΑΟΚ χωρίς προπονητή και να πάρει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα. Μην έρθεις σε επαφή μαζί του. Ξέχνα το». «Εντάξει πρόεδρε, το ξεχνάω». Το ζευγάρι που πέρναγε από το καφέ του εστιατορίου της Συγγρού κοντοστάθηκε. Δεν βλέπεις κάθε μέρα έναν πρώην διεθνή ποδοσφαιριστή να μιλάει με ένα τραπέζι.

 

Η «τυπάρα» έπεσε σε σκέψη. Το πρόσωπό του φωτίστηκε. Κοίταξε κατάματα το τασάκι. «Τον Αναστόπουλο». Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα σιωπής. Η φωνή του Επιλεκτικά Κρυπτώμενου ακούστηκε: «Ωραία. Σκέψου το περισσότερο και κάνε ό,τι νομίζεις». Ο Γιώργαρος σηκώθηκε. Το τραπέζι ανασηκώθηκε. Συνεχίζοντας να μιλάνε ο Γιώργος και το τραπέζι κατευθύνθηκαν προς την έξοδο. Μια νέα σελίδα στην ιστορία της Εθνικής ετοιμαζόταν να γυρίσει.

Πηγή: sday.gr