Όταν είσαι ρεμάλι δεν είσαι ικανός να αισθανθείς την ανάγκη να σεβαστείς, μάλιστα το θάνατο ενός άλλου ρεμαλιού. Δεν θα πω ότι ήταν ρεμάλι του κερατά ο οπαδός του Ερυθρού Αστέρα που δολοφονήθηκε από ένα ρεμάλι της Γαλατά Σαράι. Αυτοί, όμως, που αποδοκίμασαν τον νεκρό, τον Σέρβο οπαδό, θαρρούν πως είναι σαν τα μούτρα τους.
Κάποια ρεμάλια οπαδοί του Παναθηναϊκού με το που ακούνε από τα μεγάφωνα του ΟΑΚΑ ότι θα τηρηθεί ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του σκοτωμένου Μάρκο Ίβκοβιτς, το ΄ριξαν στις αποδοκιμασίες. Είναι ο τεράστιος μαλάκας με δίπλωμα όποιος ξεχωρίζει το ρεμάλι, ανάλογα με την πατρίδα του, την ομάδα του. Το ρεμάλι είναι ρεμάλι, πρώτα αυτό. Αδιάφορο αν είναι Σέρβος, Έλληνας, Τούρκος, Ερυθρός Αστέρας, Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, Γαλατά Σαράι, όποιας ομάδας.
Η τιμή στο νεκρό είναι η κορυφαία εκδήλωση ύπαρξης του ζωντανού. Όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί ξεκίνησαν από το σέβας στον αντίπαλο, στον εχθρό. Μην αναφέρουμε επεισόδια από την Ιστορία, είναι περιττό. Να έρθουμε στην εποχή μας. Μιλάμε για κοπρόσκυλα, όχι για φιλάθλους, ούτε καν οπαδούς. Σε παρακαλώ.
Οπαδός είναι αυτός που αγαπά την ομάδα του, όχι εκείνος που λατρεύει να μισεί τον αντίπαλο. Αυτός για ένα λόγο υπάρχει να ζει. Να τον κάνεις τροφή για τα αγριογούρουνα.
Ουδείς μπορεί να υποχρεώσει κάποιον να τιμήσει, να σεβαστεί το θάνατο αλλουνού. Όχι, όμως, να κατουράς τη μνήμη του πεθαμένου μάλιστα χωρίς να τον γνωρίζεις. Όχι να ασχημονείς στο ένα λεπτό σιγής. Δείχνεις τη ξευτύλα σου και στους άλλους που βρίσκονται στο γήπεδο, εκείνους που αισθάνονται εκείνη τη στιγμή ότι είναι άνθρωποι.
ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΕ ΤΟΝ ΤΟΤΟ και τη μικρή Λουλού το ξέρετε(;), γράφει ο apodytiriakias.gr