Ο Μπουτραγκένιο έδωσε στον Παρντέχα. Η μπάλα γύρισε στον Βάσκες. Αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω. Εδωσε στον Μασουακού. Ο Γάλλος γύρισε ακόμα πιο πίσω. Στον Γιαννούλη. Ο Μίτσελ ξύπνησε κάθιδρος από τον ύπνο του.

Οχι μόνο ονειρευόταν την εποχή που έπαιζε στην Ρεάλ της δεκαετίας του '80, αλλά ότι στην ομάδα παίζανε ο Μασουακού με τον Γιαννούλη. Μαζί. Ετσι εξηγείται η έμπνευση του Μίτσελ να βάλει τον Γιαννούλη μαζί με τον Μασουακού στο ματς με τον Λεβαδειακό. Οπως όλα όμως τα όνειρα δεν κράτησε πολύ. Οταν στο ημίχρονο ο Λεβαδειακός συνέχιζε να προηγείται με 1-0 πριν γίνει εφιάλτης ο Μίτσελ επέστρεψε σε πιο συμβατικές λύσεις. Εβαλε στο ματς τον Ντοσεβί και το ματς άρχισε να παίζεται.

Εκτός από το όνειρο του Μίτσελ στην εξέλιξη του ματς της Λιβαδειάς όπως συνηθίζει εφέτος έβαλε το χέρι της η άμυνα του Ολυμπιακού. Χωρίς πρωτοτυπίες, αλλά με μία κλασική γκέλα όταν κανένας δεν μπορεί να πάρει την κεφαλιά από τον Τομάς που σκοράρει στο δεύτερο λεπτό μετά από ένα κόρνερ από τη μικρή περιοχή. Σιόβας, Μποτία και Ρομπέρτο, λόγω του σημείου, μοιράζονται ισομερώς την ευθύνη.

Τον ρόλο του σωτήρα παίρνει ο Αφελάι που έπαιξε 30 λεπτά. Από τη στιγμή που μπαίνει στο παιχνίδι και αντικαθιστά τον Φουστέρ κάνει την κίνηση που ξέρει καλά και όταν πιάνει ταλαιπωρεί τις άμυνες. Τρέχει την μπάλα καρφί στην περιοχή χορεύοντας από πόδι σε πόδι, χωρίς να μαρτυράει από πια πλευρά θα περάσει. Εχοντας και την τύχη με το μέρος του αφού αν δεν χάσει την ισοροπία στο σουτ μπλέκοντας τον Σηφάκη το πρώτο γκολ πιθανότατα δεν θα είχε μπει. Το πρώτο γκολ ήταν το σημαντικό ακόμα και αν το δεύτερο μπήκε στις καθυστερήσεις. Οσο για τον Λεβαδειακό, για μια ομάδα που δεν είχε φάει γκολ για 500 λεπτά, νομίζω ότι υποτιμήθηκε από τον Μίτσελ που έκανε πειράματα, τους παίκτες που μέχρι να καταλάβουν ότι το ματς είναι δύσκολο είχαν φάει το ημίχρονο, αλλά και τον Τύπο που έχει μείνει στην εποχή του Κόκκαλη. Χάνοντας τρεις παίκτες από τραυματισμούς έπαιξε το παιχνίδι όπως μπορούσε και η ισοπαλία ήταν το λιγότερο που δικαιούταν.

Πηγή: SportDay